let's goooo to Mexicoooo

Natuurlijk heb ik nog maar 10 minuten om in te pakken. Snel grits ik al m’n leuke jurkjes uit m’n kast en 5 paar hoge hakken. Bikini’s, lingerie, m’n favo korte broek met birkenstocks en hardloopspullen. Ik ga dit keer niet reizen, ik ga op vakantie. De afgelopen maanden waren te hectisch; de uitvaart van mijn mam nog maar een week geleden. Ik heb rust nodig, bijtanken.

Ik zie de stapel kleren op m’n bed liggen en weet uit m’n hoofd dat die berg nooit in mijn rugzak past. Koffer. Ik heb nog 5 minuten. Ik gooi alles erin en ben klaar voor vertrek. Naar Rotterdam dan. Gezellig uit eten met een vriend die ik al maanden niet gezien heb en een afspraak natuurlijk niet nog drie weken op zich kon laten wachten. Logisch. Ik probeer te vergeten dat ik om 5 uur op moet straks, en kruip ontspannen achter het stuur. What the fuck, ik heb vakantie. Alles wat ik vergeet is daar te koop.

Het eten is lekker, het gezelschap goed. Voor middernacht ben ik thuis, waar Zwanda al op me wacht. Zij past de komende drie weken op mijn huis en kat, net zoals ze dat vorig jaar om deze tijd deed toen ik naar Zuid-Amerika vertrok. Maar toen bleef ik een half jaar weg. Zij is mijn garantie dat ik op tijd op Schiphol ben straks. Nu alleen nog een plek voor m’n toilettas vinden. Met spijt haal ik drie paar pumps uit m’n koffer. Morgen maar een paar pumps aan in het vliegtuig.
Als drie uur later m’n wekker gaat ben ik klaar voor vertrek. Ja, naar Schiphol.
Ik vraag me af of het volk op straat thuis komt van stappen of dat er werkelijk mensen bestaan die op zondagmorgen om 6 uur in een auto zitten. Zelfs de kerkklokken zijn nog stil.
Zwanda zet me netjes op tijd af, we drinken koffie en ik ga door de douane om nog even te shoppen. Luchtjes, een petje voor Andres van Amsterdam en twee chocoladeletters. Ik herinner me ineens dat bij het inchecken werd gezegd dat ik een uur van te voren naar de gate moest, dus ik ga op zoek naar gate G. Wat een onzin, zit ik me daar straks een uur te vervelen. Op mijn hakken begin ik te lopen. En te lopen. Mijn hemel, wat is Schiphol groot. Voor m’n gevoel loop ik zowat naar Hoofddorp met m’n taxfree tasjes. Als ik er eindelijk aankom zijn ze al begonnen met boarden. Er komt een lelijke man naar me toe met rode couperose wangen. “Reist u alleen mevrouw?” “Heeft u uw koffer zelf ingepakt mevrouw?” “Heeft u uw koffer uit het oog verloren mevrouw? Pakjes aangenomen mevrouw?” Ook goeiemorgen, leuk zo’n Amerikaanse maatschappij met een tussenstop op Amerikaanse bodem. Ik vraag of ik m’n koffie nog even mag opdrinken die ik onderweg heb gekocht. Het lint wordt geopend. Alle stoelen erachter zijn vrij. Als ik de lege koffiebeker weggooi laat ik m’n tas op een stoel liggen. Niemand in de buurt. Wanneer ik het gesloten lint open om te boarden komt dezelfde man naar me toe. “Heeft uw uw tas onbeheerd achtergelaten mevrouw?” Lieve help zeg, overdrijven is ook een vak. Tas door de röntgen, zo ook ik. Ik neem plaats in een plastic cabine met gele voetstickers op de grond waar mijn blote voeten op moeten. Armen in de lucht. Total bodyscan. En daarna nog fouilleren. Ik wacht op de drugshonden bij de slurf, maar dat valt tegen zeg, ik mag zowaar het vliegtuig in.
De stewardessen zijn 60+. Zowel qua kledingmaat als qua leeftijd. Als ik naar hun huid kijk waar alle rek uit is, overweeg ik even om wat minder vaak te gaan vliegen. Ik vraag me af hoe ze dat doen bij Singapore Airlines wanneer een stewardess de 36 overschrijdt. Zowel qua maat als leeftijd.
Twaalf uur en een boek later landen we in Houston, Texas USA. Vertrokken met vertraging en gevlogen met tegenwind met als gevolg dat er van de twee uur overstaptijd niet veel meer over is. De moed zakt in m’n pumps wanneer ik de rij bij de douane zie. Hier is het circus nog veel groter…ik ben op z’n vroegst over een uur aan de beurt. Ik vertel een uniform dat mijn vliegtuig over 3 kwartier vertrekt in de hoop dat ik voor mag. Het uniform kijkt me ongeïnteresseerd aan en zegt me dat ik de aansluitende vlucht zal missen en mijn ticket moet omboeken. Tuurlijk. Terug in de rij krijg ik een visioen van mijn koffer die in Cancún in z’n eentje rondjes draait op de bagageband. Great.
“Are you travelling alone lady?” joepie, daar gaan we weer. Mijn rechterhand moet op een plexiglas plaat met groen licht. Daarna mijn duim. Hetzelfde met links. En dan nog een irisscan. Daar gaat mijn anonimiteit. Vingerafdrukken en iris opgeslagen op een internationale database in ruil voor een stempel.

Ik vraag me af waar ik m’n vlucht naar Mexico moet omboeken. Intercontinental flights. Geen idee. Er staat een rij mensen met koffers die nog moeten inchecken. Ik wacht geduldig, mijn vliegtuig hangt al een uur in de lucht. Met mijn koffer.
Wanneer ik mijn ticket laat zien en vertel dat ik i.v.m. een delay een nieuw ticket nodig heb, kijkt ze in de computer en roept ineens: “Run! Your plane is still here! Next flight is tomorrow. Run!” Tuurlijk, run! Heb je m’n hakken gezien?! Ik ren de roltrap op en stuit weer op een enorm lint aan mensen... aha, de röntgenafdeling. Bijna vergeten. Valt weinig te runnen hier. Na de total bodyscan word ik er nors op gewezen dat ik papier in mijn broekzak heb zitten. “Your pockets should be empty!” Ja, ik weet het. Sorry.
Mijn vliegtuig staat inderdaad nog aan de grond, en natuurlijk hier is die dan toch: de drugshond. Beest komt zowat tot aan m’n heup. Als ik bang zou zijn voor honden zou ik het vliegtuig niet eens in durven. Mijn god wat een joekel.
De gaysteward in het vliegtuig gebruikt de twee uur naar Cancún om zijn talent als stand-up comedian met ons te delen. Continental Airlines… what an amazing crew!

Eindelijk zet ik hak op Mexicaanse bodem. Ik ben er. Bijna. Eerst nog m’n koffer omarmen en een stempel krijgen. Ik kijk naar het langste lint wachtenden tot nu toe. Waarom vind ik reizen ook alweer zo leuk? Mijn koffer is gedeukt waardoor het trekijzer muurvast zit. Twintig kilo tillen. Op hakken. Waarom had ik ook alweer geen rugzak?
“Estás sola?” Het is echt heel verdacht om alleen te reizen. "Ontmoet je iemand?" - "Dat hoop ik wel," antwoord ik bijdehand. Hij kan er nauwelijks om lachen. De één na de andere vraag wordt in het Spaans op me afgevuurd. Wat ik kom doen, hoe lang ik blijf, waar ik logeer. En bij ieder antwoord word ik indringend aangekeken. Mexico kom je niet zomaar in. Daarom is er hier zo weinig criminaliteit natuurlijk. Uiteindelijk moet ik op een knop drukken. Het licht springt op groen. Pff, gelukkig heb ik altijd mazzel. Bij rood licht halen ze je koffer leeg.

In de aankomsthal het Zuid-Amerikaanse welkomstcomité: “Taxi? Taxi? Taxi?” Overal hetzelfde. Terwijl ik pesos pin word ik aangesproken door een vrouw. “Colectivo?” ja, een bus heb ik wel nodig. En ondanks dat ik een half jaar door Zuid-Amerika heb gereisd maak ik twee stomme fouten achter elkaar. 1. Ik laat me afleiden tijdens het pinnen en vergeet mijn pinpas uit de automaat te trekken en 2. Ik laat me een 3x te dure busrit aansmeren, waar ik nog anderhalf uur op moet wachten ook. Trut. Je spreekt Spaans. Je kunt alles zelf regelen. Bussen naar Playa del Carmen gaan iedere 10 minuten voor 6 euro. Stomme toerist.

Andres, de Chileen met psoriasis die ik heb helpen emigreren naar het helende klimaat van de Cariben*, heeft me het adres gegeven van de grill waar hij werkt. Ik mag slapen in zijn huis, dat scheelt me geld en hij is blij dat hij wat kan terugdoen voor mij. De taxichauffeur kent het adres niet. Ik ben inmiddels bijna 24 uur geleden vertrokken uit Den Haag. Ik wil een bed en een douche. Ik vraag of hij een hostel weet en hij zet me ergens af. Voor het laatst vandaag sleep ik mijn koffer achter m’n hakken aan en plof op het bed in mijn appartementje. Perfect eigenlijk. Eigen huisje aan een natuurstenen binnenpleintje met sierzwembadje. Keuken, zithoek, tweepersoonsbed en een eigen douche die zo heet wordt dat er zelfs koud water bij moet. Dat is pas luxe in Zuid-Amerika! Gratis wifi, dus via Facebook laat ik Andres weten waar ik ben beland. Hij maakte zich al zorgen, het is bijna 23 uur; vier uur later dan hij me had verwacht.
Nos vemos mañana, ik ga nu eerst douchen en slapen!

* http://ravage.waarbenjij.nu/Reisverslag/?Chili/De+laatste+indrukken/&subdomain=ravage&module=site&page=message&id=3830540