Amigos Mexicanos

5 uur. Met een zucht leg ik mijn telefoon weer weg. Ik probeer nog een half uur om de slaap weer te vatten, maar het heeft geen zin. Om half zes sta ik op, trek m’ n hardloopschoenen aan en ga naar buiten. Het is nog stil op straat, ik ren richting strand. De laatste maanden toen ik in Scheveningen langs de zee liep bedacht ik me al hoe het straks zou zijn om langs de oceaan te rennen. Ik ren het witte mulle zand in richting de turquoize zee. Prachtig. Verderop liggen gekleurde vissersbootjes vredig te dobberen… als ik dichterbij kom blijken ze met touwen vast te zitten aan ankers op het strand, wat betekent dat ik als een soort hordeloopster over de touwen heen moet springen. Na 3 sprongen geef ik het op… hordelopen is niet mijn ding. Enigszins teleurgesteld ren ik het strand weer af, richting de winkelstraat. De winkels worden hier duurder en duurder en de hotels mooier en mooier. Ik ren duidelijk door het dure resort gedeelte van Playa. Wanneer ik verder ren is dat ook zo weer voorbij. Schoongeveegde straatjes en mooie etalages met Europese prijzen maken plaats voor stoffige straten en huizen waar de felle kleuren al lang geleden door de zon zijn gebleekt. Dit is het Playa waar geen toeristen komen en dus het Playa waar ik nieuwsgierig naar ben. Altijd achter het gordijn willen gluren.
Ik ren terug naar huis, haal ontbijt en laat mijn zweet opdrogen in de opkomende zon. Ik verruil mijn hardloopspullen voor een bikini en ga terug naar het strand waar het inmiddels al drukker is geworden. Voor de resorts op het strand verhuren ze de mooiste lounge bedden met dikke matrassen. Sommige met een hemelbed waaraan witte voile wappert in de wind. Praktisch ingesteld kies ik voor gewone plastic blauwe bedjes, die ik voor 5 euro heel de dag mag huren. De mannen leggen me gelijk in de watten. Wil je een cocktail? Het is nog geen 9 uur.

Het zand is wit, en zo fijn en zacht als talkpoeder tussen mijn tenen.. Ik neem een duik in de helblauwe zee, verfrissend, niet koud. Het zout van mijn huid vermengt zich met het zout van de zee. Het water streelt mijn lichaam, het strand streelt mijn ogen. Wat heb je soms weinig nodig om je gelukkig te voelen.
Vanaf mijn bedje heb ik een goed zicht op het strand. Dikke lijven, dunne lijven, witte lijven, bruine lijven, oude lijven, jonge lijven… en mijn lijf dat zo’n beetje overal tussenin zit. Wanneer ik me insmeer voel ik dat de korreltjes zo fijn zijn dat ze niet eens schuren op mijn huid.

De week erop keer ik hier telkens terug en leer de jongens beter kennen; José, die het vak Latino tot in de puntjes beheerst, en Hacinto die me iedere dag opnieuw boottripjes en een uur parasailing probeert te verkopen. José is een schatje. Iedere dag vertelt hij me hoe muy bonita ik ben. “Wat een baan heb jij,” zeg ik lachend.” Iedere dag de single vrouwen de mooiste dingen zeggen. Latino’s!” – “Latino’s,” antwoordt hij serieus, “begrijpen waar het in de wereld om draait. Vrouwen. Zonder vrouwen is er geen liefde, geen kleur, geen plezier. En jij…“ vervolgt hij dromerig, “jij ziet er niet alleen mooi uit, je bent ook mooi.” Met m’n duimen en wijsvingers trek ik m’n buik op. “Daar kijk ik niet naar,” zegt hij eenvoudig, ”ik kijk naar je hart.” Het perfecte antwoord, en in het Spaans klinkt het nog mooier.
”Weet je waarom mannen in de oorlog zo gek worden? Omdat er geen liefde is. Zonder liefde is er niets. Heb je niets aan geld, aan mooie kleren, mooie spullen. Sin amor…no hay nada.” Ik probeer in te schatten hoe oud hij is.. 23? Ongelooflijk, wat een wijsheid. Maar in één ding moet ik hem gelijk geven: Latino’s dragen vrouwen op handen. Het maakt ze niet uit of ze jong, oud, of te zwaar zijn. Ze zijn vrouw. En zonder vrouwen, zonder liefde… is er niets.
Een paar dagen later vraag ik hem waar ik kan hardlopen over het strand zonder te struikelen over de touwen van vastliggende bootjes. “Bij Mamitas, hier twintig minuten lopen vandaan.” Ik vraag of ik m’n tas met spullen bij hen achter mag laten, ik wil even kijken waar het is. Ik smeer me helemaal in met olie en getooid met een fles water, m’n nieuwe bikini en Mexicaanse hoed loop ik naar de vloedlijn.
Hacinto staat daar te praten met een jongen op een catamaran en roept me enthousiast. “Dani! Wil je gratis mee op de catamaran? Hij moet terug naar het andere strand maar hij kan in z’n eentje niet tegen de wind in. Hij heeft meer gewicht nodig. Het is gratis!” zegt hij nog een keer omdat hij inmiddels weet dat ik niks koop. Even weet ik niet of ik me beledigd of gevleid moet voelen dat ik dit tripje aangeboden krijg. “Dónde vas?” vraag ik. “A Mamitas!” Niet te geloven, daar wilde ik net naartoe wandelen. De catamaranboy doet me een zwemvest aan, legt me uit hoe ik op de catamaran moet klimmen als ie in het water ligt, en begint direct het gevaarte de zee in te duwen. “Ahora!” roept hij, en alsof ik nooit anders gedaan heb glibber ik met m’n geoliede benen zo op de catamaran. We varen rechtstreeks de oceaan op. Geweldig dit! Wat heb ik toch een geluk in m’n leven. Ik kijk naar de lucht en bedank m’n pa… ik heb altijd het gevoel dat hij verantwoordelijk is voor mijn geluksmomenten en na de pech van de eerste dagen had hij kennelijk wat goed te maken. Haha, hij was natuurlijk blij om eindelijk mijn moeder weer te zien ;)

Verder en verder varen we de oceaan op… en ineens bekruipt me een gek gevoel. Wat doe ik? Ik ken heel die gozer niet! Ik heb helemaal niks bij me! Hij kan me wel verkrachten, vermoorden en in de oceaan dumpen! Ik kijk hoe druk hij bezig is met zeilen. Wat een vreselijke mooie jongen. Bruin, beetje lang door de zon gekust haar en een short waarboven net de aanzet van zijn lichter gekleurde billen te zien is. Oef. Als dit dan toch mijn laatste uurtje is…
Alsof hij mijn gedachten raadt vraagt hij: “Qué quieres hacer?” Ik kijk om me heen. Wat wil je doen?! Wat valt er te doen op een catamaran behalve… “Wil je snorkelen?” Ah! Natuurlijk. Stom. Snorkelen. Ja, dat wil ik wel. Hij haalt het zeil neer en tovert ergens een snorkel vandaan. Er staat veel wind, ik mag de catamaran niet loslaten anders drijf ik te snel af. Wat een schatje… nog bezorgd ook. Op m’n buik lig ik in het warme water. Het is zo helder dat ik metersdiep onder me het witte zand zie liggen. Maar helaas geen vis of haai te bekennen. Ik glibber de catamaran weer op en we zeilen verder. Af en toe moeten we snel naar de andere zijde om grip op de wind te houden. Ik glijd zowat van de railing af door de zonnebrandolie. “Ik zit vol met olie” verontschuldig ik me. Dat moet hij natuurlijk even voelen… “Quieres manajar?” vraagt hij me. “Nou… als je ooit nog in Mamitas aan wilt komen, kun je mij beter niet laten sturen!” lach ik. “Kom maar, ik leer het je” Oké… por qué no. Ik kruip naar het roer en hij wijst op de plek tussen zijn benen. Natuurlijk. Latino. Met zijn gespierde gebruinde armen om me heen doet hij me voor hoe we de catamaran sturen. Cool. En natuurlijk krijg ik een kus. Die hadden we bij de begroeting immers overgeslagen.

Bij Mamitas is het een luxe bedoening. Hij vraagt of ik er een bedje huur en bij hem blijf. Ik zeg dat ik geen geld bij me heb. Hij wil betalen. Haha, wat zijn Latinos toch leuk. Ik sta met hem achter de houten balie op het strand van waaruit ze catamaran tripjes en surfboards verhuren aan toeristen. Ze heten Dani sailing! We praten wat, z’n surfvrienden komen en we drinken met z’n allen bier. Limbert blijkt 10 maanden in Nederland gewoond te hebben en hij is opgegroeid in Californië. Hij spreekt Engels en een paar woorden Nederlands. Hij noemt alle straten in Amsterdam zo op, echt grappig! Een paar meiden verderop kijken me jaloers aan en ik geniet. Allemaal bruine surfboys om me heen en Limbert is op zeker de mooiste. En de oudste. Al 25.
Het feest is helemaal compleet als hij vraagt of ik zijn rug wil insmeren. Ja natuurlijk, al is het alleen maar om die meiden groen te zien kleuren. Wat later smeert hij mijn rug in; ik ga teruglopen naar mijn eigen strand. Hij vraagt of ik terugkom om 17 uur om nog een biertje met hem te drinken en ik lach mijn tanden bloot.

Terug langs de vloedlijn word ik door verschillende mannen aangesproken. Is het de nieuwe bikini of de hoed? “Hey girl, I saw you walking with your nice legs and thought… what a woman! I have to speak to her or I will regret it. Are you from Texas?” Nee lul, die hoed is Mexicaans.
Een stukje verder op het strand wordt me gevraagd of ik een massage wil. “No tengo dinero” zeg ik. Nee, je hoeft niet te betalen, vijf minuten. Als je het lekker vindt kom je later terug. Vijf minuten gratis massage? Por qué no? De olie ruikt heerlijk en haar handen laten me in vijf minuten volledig ontspannen. Wat een kadootje… wat een dag… heerlijk. Ik bedank uitbundig en loop weer verder.
Nog geen vijf stappen verder staat de volgende. Quieres masaje? Eh… ik heb er net één gehad! Ja, vijf minuten, dan kun je vergelijken! Ach ja… ik ben er nou toch… por qué no?
Ik ga liggen op een hemelbed met witte voile en een wat stevig meisje komt bij me. Ze plant haar handen op mijn schouderbladen en breekt m’n rug. Hardhandig gaat ze verder. Tering, om te vergelijken zeggen ze dan… ze vindt knopen waarvan ik het bestaan niet wist en behandelt ze vol overgave. Tyfus! Maar eerlijk is eerlijk: na vijf minuten voel ik me herboren.

Terug bij m’n chicos vraagt José hoe ik het heb gehad. En Hacinto moet natuurlijk laten weten dat ik dit gratis catamarantochtje aan hem te danken had. Si mis amigos… jullie zijn de beste!