Tulum

Niet te geloven wat slaap ik hier veel. Iedere avond val ik rond 21 of 22 uur in slaap… even iets anders dan 05 uur ’s ochtends in Nederland. Alhoewel.. om 22 uur is het precies 5 uur in NL, dus wat dat betreft blijf ik aardig in mijn eigen ritme hangen. Nachten van acht uur tot de klok rond slapen…ik zal wel moe worden van de hele dag op het strand liggen! De muggen weten inmiddels dat ik niet te vreten ben en vliegen nu mijn huisje voorbij.
Andres, de Chileen die ik drie jaar geleden heb leren kennen, werkt iedere avond tot 23 uur in de grill, dus die heb ik niet meer gezien sinds onze ontmoeting vorige week. Ik lig dan echt al in coma.
Afgelopen maandag was de grill (parrilla) voor het eerst sinds de opening twee maanden geleden een dagje dicht en kwam hij me ’s ochtends ophalen om naar Tulum te gaan. Tulum is een plaatsje hier drie kwartier rijden vandaan met één van de mooiste stranden die ik in mijn leven heb gezien.

Drie jaar geleden, in 2008, wilde ik een rondreis maken op Cuba, ware het niet dat een week voor vertrek de orkaan Ike had huisgehouden over het eiland, waardoor het onbegaanbaar was geworden. Het ticket naar Havana was niet te annuleren, dus na een paar dagen in deze indrukwekkende stad doorgebracht te hebben, ben ik met het vliegtuig overgestoken naar Yucatán; het schiereilandje van Mexico tegenover Cuba, om dan maar hier de rondreis van drie weken te maken. Destijds heb ik ook een bezoek gebracht aan Cancún, Playa del Carmen en Tulum en toevalligerwijs ook met een Andres. Vanwege deze rondreis heb ik nu de rust om een strandvakantie te houden en word ik niet gehinderd door de onrust die ik normaal gesproken heb om het binnenland in te trekken en achter het gordijn te gluren.
(Uiteraard heb ik tijdens deze reis een dagboek bijgehouden, het staat alleen niet online… is daar interesse naar?)

Andres houdt een colectivo aan en we kruipen in het minibusje. Hier hou ik van. Tussen de Mexicanen voor Mexicaanse prijzen. De weg van Playa naar Tulum is de tegenovergestelde richting van Playa naar Cancún, maar ook hier is de weg omzoomd door resorts. De bezoekers haal je er zo uit op het strand; het zijn de toeristen met de gekleurde polsbandjes. Er is wel wat voor te zeggen hoor…zo’n plek met alles erop en eraan waar je volledig tot rust komt. Zeker na een hectische periode, of met een hectische baan. Nu ikzelf zo tot rust kom, moet ik bekennen dat je daar soms vreselijk aan toe kunt zijn.

Tulum is prachtig. Het strand nog witter en de zee nog turquoizer dan de vorige keer dat ik hier was. Of was ik gewoon vergeten hoe mooi het hier is? Pelikanen vliegen in een groepje van zes over ons heen, en nemen een sierlijke duik in zee. Palmbomen omzomen het witte zand. Kleurige kites springen tussen de onstuimige golven vandaan.
In het restaurant waar de vloer simpelweg bestaat uit het strand, zijn ze bezig met de kerstversiering. Het blijft een vreemde gewaarwording, net als vorig jaar in Brazilië. Kerstbomen op het strand. Geef mij maar een palmboom met kerst!

Andres kleedt zich uit, natuurlijk, en ik schrik van de conditie van zijn huid. Hij heeft een paar bruine vlekken; dat is gezonde, gekleurde huid. De rest is roze, droog, en lijkt de laag opperhuid te missen. Van dichtbij ziet zijn huid eruit als de schubben van een krokodil; zo noemt hij het zelf ook: my crocodile skin. Alleen bij een krokodil blijven de schubben vastzitten.
Tijdens een strandvakantie word ik iedere dag geconfronteerd met mijn eigen huid. Ik zie een buik die ronder is dan ik zou willen, en ik ontdek rimpeltjes en kuiltjes in mijn ooit zo strakke billen. En iedere dag vervloek ik het. Behalve vandaag.
Wanneer we de zee ingaan vertelt hij me dat zijn huid voelt als een frietje dat in de olie wordt gegooid. Hij woont hier nu zes maanden. Zes maanden iedere dag in de zee en in de zon, en nóg is iedere verbetering maar tijdelijk. Een collega van mij heeft ook psoriasis. Met dure medicijnen kan het tempo van vervellen tot rust worden gebracht. Vergoed door ons zorgstelsel.
Andres scrubt zijn huid voorzichtig met het fijne zand. Wanneer hij later op de dag zandsculpturen heeft gemaakt ligt de huid van zijn knieën al open.
• In Tulum zijn er prachtige cabañas te huur aan het strand. Het zijn houten hutjes met bedden aan touwen onder een klamboe. Sommige sober, sommige mega luxe en super romantisch. Het is hier prachtig!
Op de terugweg naar Playa komt er een Sloveense in ons minibusje zitten. Ze spreekt echt vloeiend Spaans, gebruikt alle tijden goed. Ongelooflijk! Ik vraag haar hoe ze dat geleerd heeft en ze liegt dat ze nooit les heeft gehad, en het gewoon geleerd heeft op straat. Onmogelijk!
In het Spaans gebruiken ze voor verschillende tijdsaanduidingen verschillende werkwoordvormen.
Voorbeeldje?
Laten we een gewoon regelmatig werkwoord nemen: eten. In het Spaans is dat: comer.
Dan volgen nu alle mogelijke uitgangen, alleen al in de ik vorm. Let op:

como
comiendo
comido
coma
comía
comiera
comí
comiese
comeré
comiere
comería

Betekenissen als: ik eet, ik at, ik ben of was aan het eten toen.., terwijl ik eet of at, als ik zou eten dan…, ik zou willen eten, vroeger (als kind) at ik, als ik had gegeten dan..
en dan hebben we natuurlijk nog dezelfde rijtjes met andere uitgangen voor jij, hij, wij, jullie, zij want die persoonlijke voornaamwoorden spreken ze niet uit, dus des te belangrijker dat je de uitgang van het werkwoord correct gebruikt anders heb je het over iemand anders. Ik vraag me af hoe en of ik dit ooit onder de knie krijg (want dan zijn er nog verschillen in uitgangen als het hele werkwoord eindigt op –er / - ir of –ar. En laten we vooral de onregelmatige werkwoorden niet vergeten). Kortom: ik haat de Sloveense.

Nadat we met onze zanderige kleren op mijn bed in slaap zijn gestort, neemt Andres me mee uit eten. Hier maakt dat niet uit: in Zuid-Amerika zijn de keukens tot middernacht open en is het heel normaal om pas na elven aan je diner te beginnen. Voor 12 euro eten we quesodillas en drinken we bier. Ik drink nooit bier. Alleen in Zuid-Amerika, echt. Inmiddels ken ik het verschil tussen nachos (mexicaanse chips overgoten met bijvoorbeeld kaas en guacemole) tacos (slappe deegflapjes met vlees) fajitas (slappe deegflapjes met vlees en groenten) en quesodillas (slappe deegflapjes met gesmolten kaas en vlees). En ik lust ze allemaal.

De volgende morgen keer ik terug naar mijn chicos op het strand nadat ik dapper drie kwartier heb hardgelopen in dertig graden. Dit strand is ook mooi, levendiger. Hier komen Mexicaanse gitaarspelers voorbij om te vragen of ze een liedje voor je zullen spelen. En Mexicaanse zigeunermeisjes verkopen stiekem kettingen en gevlochten armbandjes aan de toeristen, bukkend om zich te verstoppen voor de politie.

Iedere dag word ik wel door één van hen uitgenodigd voor één of ander feest of om nog ergens een biertje te halen. Als vrouw alleen hoef je je zeker niet te vervelen hier, maar ik geniet van mijn rustige avonden. Ik vertel ze dat overmorgen een vriend van me arriveert vanuit Holland. ‘Is hij lang?’ is altijd het eerste dat ze willen weten. Zuid-Amerikanen zijn niet zo lang. ‘Is hij blond?’: het volgende onbereikbare schoonheidsideaal. En tenslotte… ‘heeft hij blauwe ogen?’ Wanneer ik op alle drie de vragen bevestigend antwoord zijn ze ervan overtuigd dat ik mijn laatste week word vergezeld door een jonge god. Ik kan niet anders dan ze gelijk geven ;)