Dilemma

Telefoon oplader vergeten. Die zit nog in het stopcontact thuis. Niet dat ik hier bel, maar er is bijna overal WiFi, dus je kunt overal met je smartphone op internet. Bij de Starbucks, bij je ontbijt, je lunch. Even mail checken, facebook volgen of een wordfeud woordje leggen. Het leven gaat door.
Ik ga op zoek naar telefoonwinkeltjes en met wat goede aanwijzingen vind ik er een aantal. Maar niemand heeft mijn oplader. Waar is mijn geluk gebleven?! Precies: bij dat laatste kleine kioskje omdat die lieve man nog geen 6 euro rekent en de oplader netjes test. De beste. Ik vraag hem maar gelijk waar de busterminal is. Ik wil terug naar de luchthaven om te vragen of mijn pinpas misschien is gevonden. Langs de 50km van Playa del Carmen naar Cancún staan bijna alleen maar resorts. De één heeft een nog indrukwekkender oprijlaan dan de ander. Maar in de omgeving is helemaal niks te doen! Komen die mensen het terrein niet af dan? Ieder z’n ding. Zij verklaren mij vast voor gek in de bus met een Spaanse film op de tv. En WiFi (maar m’n batterij is nog leeg).
Eenmaal op de luchthaven word ik van het kastje naar de muur gestuurd. Of liever: van de informatiebalie naar de beveiliging, van de beveiliging naar de bank, van de bank naar lost and found, maar helaas. Blokkeren maar dan. Eén dag op vakantie, dit is me nog nooit gebeurd!

Inmiddels zijn Andres en ik erachter waarom ik de enige Mexicaanse taxichauffeur trof die Avenida 115 niet kon vinden: omdat Andres mij naar Avenida 155 had gestuurd. Tsja.
’s Avonds probeer ik het opnieuw met het juiste adres, en dat gaat gelijk stukken beter. Als ik voor de deur wordt afgezet loopt Andres al naar buiten. “Holaaaa Daniiii!!” en ik krijg een dikke knuffel. Hij stelt me voor aan de eigenaar Manuel en zijn vrouw. Tot twee keer toe geef ik alleen een hand, en trekken zij me naar hun toe voor een kus. O ja, altijd een kus hier. Zuid-Amerika. Gek hoe snel je dingen in een half jaar weer afleert. Natuurlijk moet ik een steak eten, en Andres komt bij me zitten. Het is een leuk restaurantje, maar buiten mij en de familie van Manuel, zijn er geen gasten. Ik voel me lichtelijk overdressed in m’n bloemige lange zomerjurk. Gelukkig gewoon m’n birkenstocks eronder, daar creëer je direct een hoog strandgehalte mee.

Andres zit gelukkig stukken beter in z’n vel dan de laatste keer dat ik hem zag. Figuurlijk dan, want z’n huid is beter dan een half jaar geleden in Chili, maar veel slechter dan ik vermoedde. Op z’n facebook foto’s zie je er bijna niets van. Jammer, we hadden allebei gehoopt dat zijn psoriasis sneller zou genezen.
Hij heeft nu wel een baan, en hij woont bij Manuel. Die zegt meteen: mi casa es su casa; ik ben welkom om bij hen te logeren. Andres stelt voor om na sluitingstijd naar hun huis te gaan, wat spullen te pakken, en dan te gaan slapen in mijn hostel. Morgenochtend kan hij me dan helpen met mijn koffer-die-niet-meer-rolt en de weg wijzen naar hun huis. Het lijkt me een strak plan.
Met de auto rijden we een minuut of tien van het restaurant weg. Stond dat al een kwartier rijden van het centrum af, hun huis staat nog verder weg. Ik kan niet lopen naar het strand, er zijn geen winkeltjes in de buurt… ik moet alles met de taxi doen. Evengoed nog goedkoper dan 3 weken in een hostel. Hun huis staat in een woonwijk en is klein, maar fijn. Beneden huiskamertje en keuken, boven twee slaapkamers. Andres roept me boven om mijn kamer te laten zien. Perfect, met een ruim éénpersoonsbed. Alleen… is dit niet de logeerkamer, maar ZIJN kamer en ZIJN bed. Echt plek voor een luchtbed zie ik ook niet. Ik vind het bed een beetje klein voor ons tweeën. En niet alleen omdat er geen airconditioning is.

We houden een taxi aan en rijden terug naar het levendige centrum van Playa del Carmen. Wanneer ik mijn appartementje in kom, valt me op hoe lekker ruim het is. Als ik m’n tanden ga poetsen in de badkamer hoor ik hoe hij zijn broek uitklopt en zijn benen begint te krabben. Ik heb met hem te doen, maar vind het ook een beetje vies, al die schilfers op m’n vloer. En in m’n bed.
Er bekruipt me een ongemakkelijk gevoel. Ik kan er niets aan doen. Drie weken met hem in zo’n klein bed? In een klein huis waar nog drie anderen leven? Ver weg van strand en rondstruin opties? Zonder WiFi? Ik vind het ineens allemaal niet meer zo’n goed idee.
Ik slaap onrustig. Andres is mijn vriend, hij is ziek. Ik heb hem geholpen. Hij is zo blij dat hij wat terug kan doen. Drie weken hostel à € 25 per nacht…ik bespaar 500 euro als ik bij hem slaap. Pfff, serieus geld. Dat was het hele idee. Goedkoop naar de zon. Maar ook tot rust komen. Hoofd leeg maken. Dingen doen die ik leuk vind. Waar ik thuis niet aan toekom. Boeken lezen, blogs schrijven, foto’s uploaden van mijn wereldreis zodat ik er eindelijk een album van kan laten drukken. Hardlopen. Naar het strand. Ik doe geen oog dicht. Ik weet dat dit onbehaaglijke gevoel niet meer verdwijnt. Dat ik drie weken niet zal opladen maar zal leeglopen. Niet zal toekomen aan alles wat ik voor ogen had. Ik ken mezelf. Ik weet wat ik wil. Maar hoe ga ik het hem in godsnaam uitleggen? Dat ik liever € 500 uitgeef dan bij hem logeer? Wat voor reden heb ik?
Vanaf vijf uur lig ik klaarwakker te wachten tot hij zijn ogen open doet. Ik voel een migraine opkomen die in mijn nek begint en eindigt achter mijn rechteroog. Drie uur later gooi ik het hoge woord er uit: Ik denk dat ik hier blijf. Hij zegt: Bueno! En vraagt verder niks. Vindt waarschijnlijk dat ik dat zelf uitmaak.
We kletsen nog wat, drinken koffie, totdat hij naar een cursus moet, z’n spullen pakt, me een kus geeft en gaat. Zijn huid blijft achter in mijn bed.

Ik ben opgelucht, maar kan bijna niet meer uit mijn ogen kijken van de hoofdpijn. Ik koop migraine pillen waar ik er maar twee van mag, maar die hun werk niet doen. Ik ben heel de dag misselijk en hoop dat het door de hoofdpijn komt en niet door mijn afkeer. Wat vreselijk dat hij hier iedere dag mee moet leven. Ik hoop zo dat het overgaat voor hem.
Thuis vind ik de rust terug. Lekker op het terras de foto’s bijwerken van mijn reis. Wat een werk is dat, geen wonder dat ik daar thuis niet aan toekwam. En wat fijn dat ik die tijd en ruimte nu wel heb. Ik ben blij dat ik het gezegd heb. Blij met mijn plekkie midden in het centrum, vlakbij het strand. Blij met de vrijheid die ik heb. Wanneer ik eet, wat ik eet, hoe lang ik douche, hoe laat ik ga slapen, wakker word, en of ik heel de dag achter m’n laptop zit of niet. Vakantie. Als ik m’n appartementje inloop zie ik dat mijn bed is verschoond. Van handdoeken hebben ze een prachtige zwaan gevouwen. Precies wat ik nodig heb. Een Zwaan.