Mexicaanse dromen

Donderdag ga ik voor een tweede keer eten in de parrilla waar Andres werkt. Op een gegeven moment word ik gewenkt door een meisje dat ook alleen aan een tafeltje zit. Ik ben klaar met eten, pak m’n tas, en ga bij haar zitten. Ze heet Wendy en al gauw stort ze haar hart uit. Ze is vanmiddag om 4 uur gedumpt door haar aanstaande echtgenoot met wie ze in februari zou trouwen, omdat hij erachter kwam dat ze naaktfoto’s op facebook had gezet voor een select groepje vrienden. En natuurlijk heeft één uit dat selecte groepje vrienden de foto’s laten zien aan haar aanstaande. Ze is verdrietig… wat is ze stom geweest. Ze is 27, heeft twee kinderen en een droom om ooit in Las Vegas haar eigen salon te beginnen. Nageltjes zetten en haartjes doen van de hoertjes daar, die er volgens haar altijd leuk uit willen zien. Ze is schattig eigenlijk, maar op de één of andere manier lijkt het leven in Mexico uitzichtloos. Iedereen die ik spreek heeft wilde plannen, maar er komt zelden iets van terecht. Ze is dronken en heeft behoefte aan liefde en aandacht. Ze wacht op Marcelo, die altijd lief voor haar is, om met hem mee te gaan naar zijn huis. Geen idee waar zijn vrouw is. Als ik haar aankijk, zonder wat te zeggen, schiet ze vol en kijkt ze een tijdje voor zich uit. Daarna gooit ze haar glas wijn achterover.

Om 1 uur sluiten met z’n vieren de parrilla af. Wendy loopt gelijk de straat op om een taxi aan te houden, maar Andres zegt dat de eerste taxi voor mij is, omdat ik anders alleen achterblijf. Haar ogen worden rond als schoteltjes. Gaan jullie dan niet samen slapen? “Nee Wendy,wij zijn amigos, nada mas,” zegt Andres lachend.
Zelfs toen ik al in de taxi zat, kon ze niet geloven dat ik na een knuffel echt wegreed. Ze is err kennelijk altijd van overtuigd geweest dat je voor vriendschap met een man een prijs dient te betalen.

Als ik thuiskom ga ik nog even zitten op het binnenpleintje dat vanaf de straat de zien is, de avond is zwoel en ik ben voor de verandering nog niet moe. Het is twee uur ’s nachts en ik heb contact met een goede vriend in Nederland die op dat moment op Schiphol loopt om naar mij toe te vliegen om de laatste week gezellig samen door te brengen. Paul. Hij heeft vier jaar geleden een jaar in het casino gewerkt, en sinds een jaar of twee zien we elkaar regelmatig. Hij was vreselijk toe aan vakantie, dus dit was een mooie aanleiding om ook een weekje zon te pakken.
‘Hola Dani!!’ hoor ik ineens. Niet te geloven.. bekenden?! Het is de catamaranboy Limbert, die op weg is naar Carlos, die ’s nachts portier blijkt te zijn in het hotel pal naast het mijne. Wat een belachelijk toeval. Tienes cervezas? De uitbuiter. Ja, natuurlijk heb ik bier in m’n koelkast. Het is de verjaardag van Miguel, hij wordt 24, en dat moet natuurlijk gevierd worden. “Ga je mee?” Ik wilde eigenlijk net naar bed gaan, maar ik ben gek op dit soort spontane acties. Wie verwacht dit nou? Natuurlijk ga ik mee! Met m’n doos vol blikjes bier. Zo kun je ook vriendschap betalen ;)

We zitten met z’n vieren op de begane grond van het hotel, achter het zwembad. Limbert en Miguel hebben al aardig wat bakkies op, Carlos wat minder omdat hij aan het werk is, maar is volgens mij ook niet meer helemaal nuchter. De gesprekken gaan overal over, zelfs over de Tweede Wereldoorlog, waar ze belachelijk veel van weten. Meer dan ik eerlijk gezegd. Het verbaast me, zo ver voor hun tijd, zo ver van hun bed. Het is gezellig en voordat we het weten is het zes uur en gaan we naar het dakterras om de zon te zien opkomen boven Playa del Carmen. Prachtig dit! Onverwacht leuke avond. Om een uur of zeven gaan we allemaal naar huis, om 10 uur worden ze weer verwacht op het strand. Carlos ook, die dus gewoon dag en nacht werkt. Pesos sparen voor zijn droom.

Ik ga nog even slapen, Paul komt pas om 18 uur. Vlak voordat ik om 16:30 naar de bus wil lopen om naar het vliegveld te gaan, belt hij me op. Hij had hetzelfde probleem als ik met te weinig overstaptijd op Houston, maar hij had niet het geluk dat de aansluitende vlucht naar Cancun ook vertraging had en heeft dus zijn vlucht gemist. Hij moet een nacht op Houston blijven, of via Mexico stad naar Cancun vliegen… drie uur heen en drie uur terug… hij landt dan om 1 uur ’s nachts in Cancun. Tuurlijk, waarom niet, we zijn toch al bijna 20 uur onderweg, dan kunnen die zeven uur er ook nog wel bij! Afgemat komt hij een paar uur later aan.
Als we de volgende morgen wakker worden, horen we dat er die nacht een aardbeving was in Mexico Stad! Gelukkig niks van meegekregen.

We gaan lekker naar het strand, en hij ontmoet José (de Latino expert) en Hacinto, die eindelijk een tour aan me mag verkopen. Paul en ik gaan zondag snorkelen bij het eiland Cozumel!
Om 21 uur vallen we alweer in slaap, zodat we de volgende morgen al om half 7 wakker zijn. Ik ga een uurtje hardlopen en Paul gaat zwemmen in de warme zee. Zo vanuit je bed, wat is dat toch een luxe als het in Nederland zo koud en guur is!
Drie uur later worden we op het strand verwacht, en steken we met de ferry over van Playa naar Cozumel. Daar komen we met een groepje op een catamaran terecht, en gaan we op twee verschillende plekken snorkelen. Wat is het water hier helder en wat zijn er veel mooie gekleurde vissen! We zien een baracuda, een rog, een zeekomkommer, een krab van een halve meter en allerlei bont gekleurde vissen. Dit is pas een zeeaquarium! Wanneer ik boven een paar duikers snorkel en in hun luchtbellen terecht kom, voel ik me net een bruisend blikje cola. De belletjes kietelen mijn hele lijf, zo grappig!

Cozumel lijkt verder niet zoveel te bieden, en we hebben geen zin om een scooter te huren om het eiland te zien, dus we gaan terug met de ferry naar Playa. Slapend.
Op het strand in Playa eten we quesadillas, nachos en kipkluifjes, en drinken we koude flesjes Corona in de nog warme zon… wat is vakantie toch lekker. En ik moet toegeven… ik vond het heerlijk om twee weken alleen te zijn, maar samen Nederlands lullen is toch ook wel heel gezellig.
`s Avonds pakken we de taxi en gaan eten in de parrilla van Andres. Hij heeft een vreselijke dag gehad! Veel zaken van de afgelopen weken zijn opgestapeld, en hij heeft besloten om ontslag te nemen. Hij kan ergens anders beginnen over twee weken. Toen we in Tulum waren vertelde hij dat hij het liefst buiten op het strand daar verse sapjes gaat verkopen. Heel de dag buiten, vlakbij de zee. Beter voor zijn huid dan al die stress die bij een baan komt kijken. Het lijkt wel of iedereen hier in Mexico zijn eigen dromen heeft...
De steaks smaken goed en als we thuiskomen om 22 uur stort Paul in slaap. Mexico is goed om bij te tanken… daar weet ik inmiddels alles van. Op dit moment is het middernacht en schrijf ik buiten op het terras mijn blogje. Er komt een Mexicaan bij me zitten die ook op vakantie is in Playa. We beginnen een gesprek en hij vertelt dat hij beeldhouwer is. Michelangelo is zijn grote voorbeeld, hij vraagt of ik ooit in Rome ben geweest, in de Sint Pieter, de Sixtijnse Kapel... ja, daar ben ik geweest. "Hoe is het daar," vraagt hij me, omschrijf het voor me!" Ik vertel dat hij zelf een keer moet gaan. Iedere maand geld sparen, en op een dag gewoon gáán. Anders blijft het altijd bij een droom.
En daar zit ik dan... met blote armen, nog steeds warm… nog één weekje en dan is ook mijn vakantiedroom voorbij en ga ik ook de kou weer in. Brrr. Nog even niet…