New York

Time to say adios. Vrijdagavond komt Andres langs bij ons appartementje en geeft ons twee halve mokken cadeau. De mijne in Spaans, die van Paul in het Engels, super origineel! Hij heeft vanmiddag zijn laatste dag gewerkt bij de grill. Hij heeft zoveel goede ideeën, is bereid zo hard te werken (hij maakt dagen van 12 tot 13 uur, 7 dagen per week, voor 800 dollar per maand), maar de Mexicaanse mentaliteit van de grondbezitters helpen het hele concept om zeep.
Hij opent de zaak om 12 uur, sluit af om 01:00, stuurt de koks en kelners aan en beheert de kas en boekhouding. Paul en ik hebben ons verbaasd over het aantal mankracht in de kleine parrilla met 15 tafeltjes. Marcelo staat buiten op een grote barbecue het vlees te roosteren, in de keuken staan 3 koks(!) voor het maken van gepofte aardappelen, salades en desserts (allemaal één minuut werk), er staat een meisje achter de bar (?) er lopen twee tot drie kelners, en Andres rekent af want hij is de enige die wordt vertrouwd met geld. Negen man op 25 vierkante meter. ’s Middags schijnt de tent goed vol te zitten, maar de drie avonden dat ik ben geweest waren er hooguit drie tafeltjes bezet. De grond- en vastgoedbezitters zijn ook nog met zijn tweeën, en willen iedereen aansturen, maar dat doen Andres en Marcelo ook al. Niet twee, maar vier kapiteinen op een schip dus! Nou ja, op een bootje. Als de kok weer eens niet komt opdagen, wordt hij door Andres ontslagen, terwijl de grondbezitters daarna zeggen: ach.. geef hem nog een kans. En dat is slechts één voorbeeld. Er is overal strijd over; bestellingen, gastgerichtheid, noem maar op. Andres heeft jaren bij Norwegian Cruise Lines gewerkt, weet als geen ander wat wordt verstaan onder service met hoofdletter S, en kan niet overweg met zoveel onkunde van mannen die misschien weten hoe ze geld moeten investeren, maar geen verstand hebben van het runnen van een restaurant. Bovendien is de stress en het gebrek aan rust slecht voor zijn huid. We eten een taartje op ons terras terwijl hij zijn frustraties met ons deelt. Hij zit er nog het meest mee dat Marcelo er nu alleen voor staat. Andres kan over twee weken ergens anders beginnen en geniet van het idee dat hij even helemaal niets hoeft de komende dagen! Dan zit hij in Playa goed…daar weet ik inmiddels alles van ;)

De volgende morgen pakken Paul en ik onze koffers in; we gaan naar New York! Er is nog tijd om afscheid te nemen van mijn Mexicaanse amigos terwijl Paul wat souvenirtjes koopt. Als eerste ga ik langs bij José, waar ik bijna drie weken op het strand heb gelegen. Sympathiek, attent, super complimenteus, nooit een verkeerd woord of brutale uitnodiging en een knipoog-verstandhouding met Paul. ;) Grappig. Na een dikke knuffel (Dani, kom je snel terug?) loop ik in twintig minuten naar Mamitas; het strand van de surfboys Limbert, Miguel en Carlos. Na de verjaardagsnacht van Miguel is Limbert zonder bericht drie dagen niet op komen dagen, ik ben benieuwd of hij er nog werkt. Op het strand tref ik alleen Carlos; de jongen met de dubbele baan (’s nachts als hotelportier, overdag op het strand). Hij lijkt me de meest verstandige van de drie. Denkt na over zijn toekomst, heeft een planning, veel discovery channel kennis en spreekt aardig Engels. We wisselen Facebook adressen uit en beloven contact te houden zodat ik mijn Spaans kan blijven oefenen. Tuurlijk. Dani, kom je snel terug? Thuis heb ik een mail van zowel Limbert als Miguel op Facebook die me gedag schrijven… Dani, kom je snel terug? Haha, ze zijn al bezig met de new arrivals in Playa, maar Latino ben je tot de laatste minuut.

In spijkerbroeken lopen Paul en ik naar het busstation. Pf, wat is het hier heet, en wat zal het koud zijn in New York! Op de luchthaven in Cancún hebben we nog wat tijd en vinden het garnalen restaurant Bubba Gump uit de film Forrest Gump. Super Amerikaans, maar wát een leuk concept! Het restaurant hangt vol met foto’s, uitspraken en kleding van Forrest Gump, en zijn film is te zien op de tv. Wanneer we Margaritas bestellen komen de cocktailshakers aan onze tafel. A boy for me a girl for Paul. M’n eerste Margarita, gelukkig nog op Mexicaanse bodem. Wat een heerlijke cocktail zeg. En je wilt niet weten wat er allemaal te maken is met garnalen… geweeeeldig, waarom zit er geen Bubba Gump in Nederland?!

Middernacht landen we op Newark, New York.
Met een shuttlebus en via ons hotel staan we een half uur later midden op Times Square! Dertig graden kouder dan vanmiddag; onze grijns bevriest op onze gezichten. In alle opzichten COOL!!!
Er zijn zoveel neonreclames dat er geen boodschap meer bij je binnenkomt. We herkennen het geluid van de sirenes die voorbij komen, we herkennen de neonreclames, we herkennen de rook die uit de putdeksels komt, de zwervers die op de metroroosters liggen te slapen, de rijtuigjes met paarden, we herkennen de hotdog karretjes en eten er één, we kopen een zakje met honing gebrande pinda’s bij nuts 4 nuts… we herkennen New York, al zijn we er allebei nog nooit geweest.
Voordat we gaan slapen bekijkt Paul even de plattegrond van New York. We hebben (gelukkig) dezelfde lijst van wat we hier willen zien in de paar uur dat we hier zijn.
Om 7 uur staan we op en duiken na het ontbijt een stil en verlaten New York in op zondagmorgen. We wandelen naar Grand Central Station. We komen langs een parkje waar bistrostoeltjes herinnering plaatjes dragen van degenen die hier dagelijks kwamen. We vergapen ons aan de wolkenkrabbers, die deze maand concurrentie hebben van grote schitterende kerstbomen.
Het station staat al lang op mijn lijstje. Ik heb er een poster van hangen in huis, en wil het gebouw al jaren met eigen ogen zien. Wat een geweldige architectuur! Het is er nog stil, waardoor we de prachtige Art Deco details goed kunnen zien. De loketten, de toegang tot de stations, de verlichting… alles nog in oude stijl.
Vanaf Central Station wandelen we naar het Empire State Building. Als een kip zonder kop loop ik vol vertrouwen achter Paul aan, die hier blindelings de weg lijkt te weten. Na een aantal blokken zie ik ineens een grote lach op zijn gezicht verschijnen. Ik draai me om en zie het Empire State Building in volle glorie aan het einde van de straat.
Wanneer we de straat uitlopen ontmoeten we Salami; een Ghanees die dik aangekleed tickets verkoopt voor de hop-on hop-off bus die alle bezienswaardigheden van NY aandoet. Precies wat we nodig hebben! Ook in het Empire is het nog rustig, en kunnen we zonder noemenswaardige rij all the way up. Wat hebben we een geluk met het weer! Het is snijdend koud, maar de lucht is strakblauw, en het uitzicht magnifiek. We zien de beroemde skyline van New York, the Chrysler Building (ontwerp in Art Deco stijl met auto ornamenten, wát een prachtige wolkenkrabber is dit), de brede avenues waar gele taxi’s als dinky toys doorheen bewegen, Macy’s, het Statue of Liberty, the Brooklyn Bridge… WE ZIJN IN NEW YORK!!!!
Eenmaal terug beneden halen we bij Starbucks een grote beker koffie om op te warmen, en gaan de open toerbus in. WAT IS HET KOUD!! De man in de bus vertelt over New York terwijl wij erdoorheen rijden. De koffie houdt onze handen warm. Nu m’n oren nog.
Bij China Town duiken we er even uit, en kopen we handschoenen. Onze bruine gezichten kleuren langzaam rood van de kou. Het is min vier; dertig graden kouder dan op het strand gister, maar WHAT THE FUCK, WE ZIJN IN NEW YORK!!!!

Iets voor elven komen we aan bij Ground Zero. Ieder heel uur mag je het terrein op waar de Twin Towers zo’n tien jaar geleden nog stonden. Er staat een klein museum met een fotolijn per minuut van de bewuste dag op 9-11-2001. De inslag van het eerste vliegtuig, de rokende torens, de mensen die gewond en onder het as verdwaasd rondlopen… we raken diep onder de indruk van alle beelden, de videoboodschappen van overlevenden en nabestaanden, de foto’s van de ramp, het aantal van 343 brandweermannen die hun leven lieten, een foto van de rug van een brandweerman die de brandende torens met namen van zijn verloren collega’s op zijn rug heeft laten tatoeëren, de kunstwerken die gemaakt zijn uit de verwrongen stukken staal, de Amerikaanse vlag met daarin de bijna 3500 namen van slachtoffers… we lopen los van elkaar en als onze blikken elkaar kruisen besluiten we naar buiten te gaan. We zijn stil. Ook dit is New York.

We gaan ergens wat eten om op te warmen; we mogen pas om 12 uur het terrein op.
De bewaking voordat je het terrein opkunt is Amerikaans streng, maar gaat wel snel. Op de plekken waar eens de Twin Towers stonden staan nu twee grote waterbassins, waar het water in dunne straaltjes continu naar beneden stroomt. Bovenop het bassin ligt een grote ijzeren plaat met daarin alle namen geslagen. In willekeurige volgorde, dwars door elkaar heen, sommigen gegroepeerd zoals de slachtoffers van het New York Police Department. Squad Companies of Fire Departments uit alle windstreken. Eén bassin is gewijd aan de noordtoren, de andere aan de zuidtoren en de slachtoffers uit vlucht 93. Naam na naam na naam na naam, er komt geen einde aan. Zoveel mensen… sommigen met dezelfde naam als wij. We zeggen weinig, kijken alleen en maken soms een foto. Wanneer Paul me wijst op ‘Renée A. May and her unborn child’ lopen spontaan de tranen over mijn wangen.

Vanaf Ground Zero lopen we naar het water, Paul weet nog steeds de weg en leidt me zo naar Miss Liberty die met haar toorts het symbool van New York is. Ook nog gezien!
We stappen weer op de bus en laten ons door Downtown New York leiden, tot aan Bloomingdales waar we nog even naar binnen gaan. Hiervandaan lopen we over Fifth Avenue helemaal terug naar Times Square. Het is de zondag voor kerstmis, je kunt over de hoofden lopen! De zon staat laag, en geeft een onvergetelijk beeld van New York aan ons mee.

Om 15 uur zijn we bij ons hotel en is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Ondanks dat we maar een halve dag de tijd hadden, hebben we niet het gevoel dat we ons hebben moeten haasten, en zijn we blij met alles wat we gezien hebben. WE WAREN IN NEW YORK!!
De shuttle bus naar het vliegveld die iedere tien minuten moet komen, laat een uur op zich wachten. Veel mensen uit de rij worden onrustig en houden een taxi aan, in de hoop dat ze hun vlucht niet missen. Wij zijn ook laat, maar nog wel op tijd. Helaas zit het vliegtuig al zo vol dat we niet meer naast elkaar kunnen zitten en komt Paul twee rijen achter me terecht. Het geeft niet. Tijdens de lange vlucht over de oceaan verdoe ik mijn tijd met drie films en zijn we alweer in Amsterdam voordat ik een tukkie gedaan heb.
Om 8 uur landen we op Nederlandse bodem, en staat lieve Zwanda alweer klaar om ons terug naar Den Haag te brengen. Ik heb een deja-vu als ik weer op Schiphol ben… negen maanden geleden landde ik hier ook al uit Zuid-Amerika en werd ik ook door Zwanda opgewacht! Toen na een reis van vijf maanden, nu een relaxte vakantie van drie weken. Toen werd ik een gedeelte van mijn reis vergezeld door vriendin Nanniek, nu een gedeelte vergezeld door vriend Paul. Wat heb ik toch lieve vrienden!

No place I went
Can take the place of a friend

Merry Christmas everyone!