Should I stay or should I go?

Vandaag zou ik vertrekken...
Vandaag zou mijn avontuur beginnen.
Ondanks dat ik vierkant achter mijn uitgestelde vertrek sta, is de teleurstelling groot. Het is geen weekje Kreta dat niet doorgaat.
Ik heb me doelen gesteld met deze reis; het is niet voor niets dat ik de beslissing heb genomen om een half jaar weg te gaan en los te breken van alles dat vertrouwd is. Mijn huis waar ik al 20 jaar woon, mijn baan waar ik al 20 jaar werk, mijn familie, mijn vrienden, mijn cultuur, mijn taal... Ik stond op het punt om los te breken van alles en iedereen waarop ik kan terugvallen.

Het idee om helemaal alleen zo'n stap te zetten is een lang proces dat langzaam rijpt in je hoofd. Het spaarplan, uiteraard, maar ook wat ik ermee hoop te bereiken. Eerst wilde ik alleen maar de wereld en zijn inwoners zien. Gedurende mijn HBO opleiding kreeg ik echter ook andere inzichten. Eén van de vakken is zelfmanagement, wat neerkomt op: wie ben je, waar sta je, welke eigenschappen mis je of hinderen je, wat is ervoor nodig om dat te veranderen of te ontwikkelen, of uit welke patronen wil je breken, hoe zijn die patronen ontstaan, welke acties kunnen je helpen om uit die patronen te breken... enz. Tijdens deze opleiding werd ik single en 40, en ik had mezelf nog nooit dit soort vraagstukken voorgelegd. Jij? Ik leefde altijd maar wat.
Nu moest ik mezelf uitdagen om zelfbepaalde doelen te stellen én moest ik om dat diploma te kunnen bemachtigen ieder kwartaal ZES situaties omschrijven welke acties ik had ondernomen om dit doel te bereiken. Dat zijn 72 acties. In het begin doodeng omdat je weet dat je zal veranderen (waarin??!!) en omdat je niet voor niets al jaren bepaalde situaties uit de weg gaat.

Eén van de dingen waar ik achter kwam, is dat ik slecht ben in het nemen van initiatief. Mensen moeten altijd op MIJ afstappen, met MIJ contact leggen, situaties doen zich simpelweg voor en mijn keuzes laat ik te vaak afhangen naar verwachtingen of wensen van anderen.
Toen dit inzicht kwam is mijn reisdoel van Thailand / Australië veranderd naar Zuid-Amerika. In Azië en Australië zijn ze bereid om reizigers te helpen. Als je de weg zoekt staan ze spontaan al hun wegenkaarten aan je af! Gaandeweg mijn opleiding bedacht ik dat ik de lat hoger zou moeten leggen om initiatief te ontwikkelen en koos ik voor Zuid-Amerika. Daar ben ik pas on my own, ik spreek de taal niet (goed) en de cultuur is totaal anders. In maart heb ik mijn ticket geboekt en ongemerkt bouwde zich het afgelopen half jaar een soort adrenaline op. Mijn half jaar onbetaald verlof is aangevraagd, abonnementen zijn stopgezet, ik heb een lieve huurder voor mijn huisje die voor mijn kat zorgt, heb een spaanse school gevonden in Buenos Aires, heb een motortocht geregeld door Bolivia... en dan ineens, twee weken voor vertrek, heb ik moeten besluiten om de stekker eruit te trekken omdat mijn moeder nog te instabiel is.

Natuurlijk is dat een begrijpelijke reden en sta ik daar achter. En als ik zeker weet dat ik 6 november kan vertrekken is er ook niet zoveel aan de hand. Maar eerlijk gezegd weet ik dat ook niet!
Bij mijn moeder zijn nu stolsels in haar longen gevonden waardoor ze het heel benauwd heeft. Zolang ze zo benauwd is kan ze niet aan haar maagtumor geopereerd worden. Ik weet dus niet wanneer de operatie plaatsvindt. En óf en hoe ze deze zware operatie doorstaat. Gelukkig is haar herstel na het hersenstam infarct medisch onverklaarbaar goed. Ze praat, eet en drinkt en kan zelfs een tijdje in een rolstoel zitten!
Vast staat dat -áls ik 6 november vertrek- dat niet met een leuk, spannend en onbezonnen gevoel zal zijn. En daar word ik soms heel opstandig van. Daan wil een keer voor zichzelf kiezen. Hoe moeilijk wil je het hebben?!

In plaats van vandaag te beginnen aan mijn reis, vervolgen zich de continue afwegingen, prioriteiten en vraagstukken in mijn hoofd waarin niemand mij kan adviseren.
Wat doet het met mij als ik blijf?
Wat doet het met mij als ik ga?

Keep u posted.