Slecht nieuws en overige rampen
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
17 Maart 2011 | Chili, Pucón
Tijdens mijn 28 uur durende busreis naar Bariloche ondergaat mijn moeder haar langverwachte operatie. In september 2010 is er een maagtumor bij haar ontdekt die nu verwijderd wordt. We hebben lang op deze operatie gewacht, maar omdat zij in augustus een bijna fataal hersenstam infarct heeft gekregen, was zij het afgelopen half jaar in een te slechte conditie om deze operatie (waarin ze haar complete maag moeten verwijderen) eerder te ondergaan. Helaas zag de chirurg op het moment dat hij de tumor wilde verwijderen allemaal kleine uitzaaiingen die op de scan niet te zien waren geweest. Het heeft dus geen zin meer om de tumor te verwijderen.
Dit is vanzelfsprekend een enorme domper voor haar en voor ons. Ze is zo hard bezig geweest met haar revalidatie, en om dan te horen te krijgen dat de lijdensweg van kanker alsnog voor de deur staat is een ontzettend hard gelag.
Ook voor mij, zo ver van huis. De afweging om toch te beginnen aan mijn reis onder deze omstandigheden was zwaar, de afweging om mijn reis te vervolgen of terug te keren naar huis ook. Plezier hebben en genieten van een leven zonder zorgen en verplichtingen is moeilijk wanneer je weet dat er thuis zoveel zorgen zijn. Gelukkig kan ik haar regelmatig zien en spreken via skype (lang leve de technische vooruitgang!) en kijken we er naar uit dat ik nu bijna weer thuis ben.
Na het nieuws over mijn moeder dat ik hoorde op het moment dat ik aankom in Bariloche, is het extra fijn om me te verenigen met Charo en Ivet die dezelfde dag vanuit Buenos Aires zijn aangekomen in Bariloche. Misschien was ik wel naar huis gegaan als ik geen deal had gemaakt met hen. Het is vreemd dat ik vijf maanden kan gaan en staan waar ik wil, en de langverwachte operatie van mijn moeder uitgerekend plaatsvindt wanneer ik afspraken met anderen heb gemaakt. Natuurlijk zullen ze het begrijpen wanneer ik nu naar huis wil. Ik heb het erover met mijn zus die me geruststelt en me vertelt te blijven. Het wordt nog zwaar genoeg in Nederland wanneer onze mam last krijgt van de uitzaaiingen. Blijf, laad energie. De situatie is eigenlijk onveranderd, met als enig verschil dat we niet meer op een operatie wachten. Dus: ik blijf. Nog drie weken.
Ons hostel in Bariloche bevindt zich op de tiende verdieping en heeft een fantastisch uitzicht vanuit een verschrikkelijk lelijk flatgebouw (tussen de prachtige huizen en winkels) dat Ivet aan haar thuisland doet denken. De volgende dag (na onze ochtendles Spaans) besluiten we om een fietstocht te maken van 30 kilometer op mountainbikes om een prachtig meer heen. Charo gaat dood op de eerste heuvel en besluit de rest van de dag te lopen naast haar fiets zodra de weg omhoog gaat! Bariloche heeft veel weg van Oostenrijk; prachtige felblauwe meren omzoomd door bergen met besneeuwde toppen, veel bomen en grote houten chalets. Ik voel me altijd thuis in Oostenrijk, tussen de bergen, dus deze omgeving doet me goed. Het fietsen ook.
Vanuit Bariloche vertrekken we twee dagen later naar Chili, een busreis van ongeveer zeven uur over het Andesgebergte heen dat Argentinië scheidt van Chili. De grensformaliteiten om Chili binnen te komen zijn nog erger dan de vorige keer. Rugzakken uit de bus, onder een scan door, handbagage op de grond voor hond 1 die aanslaat op groente en fruit (en op appelshampoo, citrusparfum en kokos zonnebrandcrème). Daarna hond 2 die aanslaat op drugs. Die legde gelukkig NIET zijn poot op onze tassen…
Eenmaal in Chili stoppen we in Puerto Montt, en slapen in een klein huisje bij een schattig oud vrouwtje (señora Perla) die kamers verhuurt. Morgen reizen we verder naar Chiloé, een eiland dat iets zuidelijker ligt langs de kust van Chili. Wanneer we ontwaken treft ons het bericht van de aardbeving in Japan. De beelden zijn weerzinwekkend! Ik besef me dat ik al bijna een half jaar verstoken ben van al het nieuws; ik zie al vijf maanden geen kranten of tv. Maar aan dit nieuws valt niet te ontkomen, wat een ramp. Aan het ontbijt horen we ook ander verontrustend nieuws: de vloedgolf, veroorzaakt door de aardbeving in Japan, is onderweg naar de westkust van Zuid-Amerika en wordt hier tussen middernacht en drie uur ’s nachts verwacht. Laten we daar nou net gisterennacht aangekomen zijn… De rest van de ochtend besteden we aan het afstruinen van internet over informatie over de naderende tsunami. Ik vind een lijst met steden die in de gevarenzone liggen en zie er tot mijn afgrijzen “PUERTO MONTT” op staan. Puerto Montt is klein, heeft nog geen 200.000 inwoners en staat op de internationale tsunami lijst! De beelden van de kracht van een tsunami laat niet zoveel te raden over: van deze stad met zijn krakkemikkige huisjes blijft niets overeind. Ik wil hier weg nu het nog kan. De busreis en de verschrikkelijke grensformaliteiten neem ik op de koop toe, ik wil weg van de kust, terug het binnenland van Argentinië in. Desnoods voor één nacht.
Charo bespreekt onze zorg met onze hospita Perla, die al onze zorgen weglacht. Welnee, niks aan de hand, er is hier wel vaker een tsunami waarschuwing geweest, Puerto Montt ligt wel 100 km van de kust (hoeveel kilometer legt die tsunami af onderweg van Japan naar Chili??!!) en Puerto Montt ligt heel veilig in een baai… no pasa nada! We zijn hier veiliger dan op het eiland Chiloé, dus we kunnen beter nog een nacht hier blijven. Ik ben niet gerustgesteld. Zij wil gewoon een extra nacht geld aan ons verdienen. Zij wóónt hier. Probeer je maar eens in te denken dat morgen als je wakker wordt er niets meer overeind staat van je leven van alledag. ALS je wakker wordt. Natuurlijk zegt zij no pasa nada. We zitten met z’n allen aan de keukentafel en spreken Spaans. Perla ook. Telkens als ik mijn zorgen uit naar Charo en Ivet, bemoeit zij zich met het gesprek en ondermijnt mijn zorgen (en haar eigen angsten). Charo en Ivet hebben echter oren voor haar argumenten. Daarnaast zegt de president van Chili op de radio dat er alleen evacuaties in het noorden van Chili zullen plaatsvinden, omdat de tsunami ter hoogte van Ecuador de kust zal raken. Wij zitten veel zuidelijker. Charo en Ivet zeggen dat ze liever in Puerto Montt blijven. Tenzij ik zeker weet dat we moeten gaan. Ja Jezus! Natuurlijk weet ik niks zeker! Natuurlijk heb ik ook geen zin om weer twee dagen in een bus te zitten! Misschien voor loos alarm. Weet ik veel! Ik kom uit Nederland! Wat weet ik nou van tsunami alarmen!
Ik ga terug naar mijn kamer, open mijn mailbox en lees een bericht van mijn zus dat mijn moeder erg veel pijn heeft na de operatie, en begin te huilen. Ik ben bang, m’n moeder heeft gegild van de pijn, m’n zus voelt zich alleen en wanhopig… en ik ben erg verdrietig. Zonder geluid stromen de tranen over mijn wangen.
Wanneer Charo en Ivet op de kamer komen troosten ze me (waardoor een huilbui altijd alleen maar erger wordt) en halen ze me over om naar buiten te gaan. Laten we een Chileens simkaartje kopen voor onze telefoons en een kop koffie halen. Tuurlijk. Een Chileense sim. Precies wat ik nodig heb.
Voor een stad die morgen niet meer op de kaart staat is er weinig paniek in de straten. Helemaal niet eigenlijk. In de telefoonwinkel hangen twee televisieschermen met beelden uit Japan, waar alleen wachtende cliënten naar kijken. Geen andere interesse dan wij in Nederland zouden hebben. Geen gesprekken over naderend onheil of de mogelijke gevolgen voor hun eigen land, hun stad, hun huis. We worden geholpen door Alexander; een alleraardigste jongen in de telefoonwinkel, en kopen onze simkaartjes. Kunnen we in ieder geval met elkaar bellen als we vannacht in zee drijven.
Op het moment dat we een restaurant zoeken om te lunchen komen we Alexander weer tegen, de jongen van de telefoonwinkel. Hij nodigt ons uit om met hem te komen lunchen in een traditioneel Chileens restaurant voor weinig. Kijk, daar houden we van! Hij is 24, en glundert als hij met ons het restaurant inloopt waar hij dagelijks luncht. Hij lijkt Charlie wel met zijn drie angels!
Tijdens de lunch stelt hij voor om ons ’s avonds te bellen en mee uit te nemen naar de hotspots van Puerto Montt, goed plan! Hij is sowieso de enige die onze telefoonnummers heeft. Op de terugweg zie ik televisie verslaggevers met van die dikke microfoons door de straten gaan. Hm. Ik geloof dat ik voor het eerst in mijn leven bezopen ga worden vannacht.
’s Avonds blijkt echter dat het hele centrum dicht gaat i.v.m. het tsunami alarm. Er zit niets anders op dan op onze kamer te blijven en op internet te kijken naar de stand van zaken. Daar zitten we dan, alle drie stil op ons eigen bed achter onze eigen laptops, met wijn en chips, te wachten op de eventuele vloedgolf om middernacht. Buiten horen we helikopters. Ik had mijn laatste tien minuten toch anders voorgesteld! Ineens kleed Charo zich uit. Ik verbreek de stilte en zeg: “doe je je bikini aan?” We proesten het uit en lachen alle spanning weg. Als Ivet ook gaat slapen pakt ze een tasje in met haar paspoort en geld. Ik doe niets. Als ik een tsunami weet te overleven, is een nieuw paspoort regelen kinderspel.
De volgende morgen wordt ik wakker en staat m’n bed nog op dezelfde plek. De vloer is droog. De zon schijnt. Perla had toch gelijk: no pasa nada!
We nemen de bus naar een National Park in de buurt, tussen vulkanen met besneeuwde toppen, azuurblauwe meren en watervallen. Het is hier prachtig!
’s Avonds gaan we alsnog uit met Alexander. Op onze kamer slaapt ook Annie; een meisje uit Chicago, en die nemen we ’s avonds mee naar de karaokebar waar we met Alexander hebben afgesproken. Daar zit hij dan, als Chileen, met een Hollandse, een Spaanse, een Tsjechische en een Amerikaanse! Na de karaokebar gaan we met z’n allen naar een danceclub en drinkt Puerto Montt zijn zorgen weg.
Een dag later vertrekken we dan eindelijk naar ons eiland! Als we aankomen is het slecht weer. Nu in Nederland de lente begint, begint hier de herfst. Negen graden, wind en regen. Brr! We hebben alle drie geen kleren voor dit weer. Chiloé is evengoed een mooi eiland, en Castro is een leuke plaats waar we twee dagen blijven. ’s Ochtends onze Spaanse lessen, en ’s middags erop uit. Hoe meer ik leer van de Spaanse taal, hoe moeilijker het wordt. Ik word me nu bewust van al mijn taalfouten wanneer ik spreek, maar alle kennis is nog te nieuw om te kunnen toepassen. Het frustreert me zo, dat ik steeds vaker terugval op Engels wanneer ik iets wil uitleggen, omdat ik de correcte grammatica in het Spaans niet beheers en niet weet hoe ik het nu moet zeggen. Charo en Ivet blijven echter halsstarrig Spaans spreken tegen me. Heel goed. ’s Avonds belanden we in een bar met vijf zeebonken uit Nieuw Zeeland en mag ik eindelijk Engels praten! Lange haren, dikke stoere truien, baarden, bruin, knap en dronken. Ze komen net van Antarctica. Heerlijk dat Charo nu eens merkt hoe moeilijk het is wanneer er snel gesproken wordt in een taal die je niet goed beheerst. Met mij heeft ze ook geen medelijden, soms praat ze zo snel… voordat ik in m’n hoofd heb vertaald wat ze zegt is ze al vijf zinnen verder!
Vandaag reizen we weer verder naar het noorden, onze volgende stop is Púcon, op weg naar Santiago waarvandaan mijn vliegtuig naar Nederland de 31e vertrekt. Las últimas dos semanas!
(met mijn moeder gaat het inmiddels beter; ze heeft niet zoveel pijn meer en is ontslagen uit het ziekenhuis).
Dit is vanzelfsprekend een enorme domper voor haar en voor ons. Ze is zo hard bezig geweest met haar revalidatie, en om dan te horen te krijgen dat de lijdensweg van kanker alsnog voor de deur staat is een ontzettend hard gelag.
Ook voor mij, zo ver van huis. De afweging om toch te beginnen aan mijn reis onder deze omstandigheden was zwaar, de afweging om mijn reis te vervolgen of terug te keren naar huis ook. Plezier hebben en genieten van een leven zonder zorgen en verplichtingen is moeilijk wanneer je weet dat er thuis zoveel zorgen zijn. Gelukkig kan ik haar regelmatig zien en spreken via skype (lang leve de technische vooruitgang!) en kijken we er naar uit dat ik nu bijna weer thuis ben.
Na het nieuws over mijn moeder dat ik hoorde op het moment dat ik aankom in Bariloche, is het extra fijn om me te verenigen met Charo en Ivet die dezelfde dag vanuit Buenos Aires zijn aangekomen in Bariloche. Misschien was ik wel naar huis gegaan als ik geen deal had gemaakt met hen. Het is vreemd dat ik vijf maanden kan gaan en staan waar ik wil, en de langverwachte operatie van mijn moeder uitgerekend plaatsvindt wanneer ik afspraken met anderen heb gemaakt. Natuurlijk zullen ze het begrijpen wanneer ik nu naar huis wil. Ik heb het erover met mijn zus die me geruststelt en me vertelt te blijven. Het wordt nog zwaar genoeg in Nederland wanneer onze mam last krijgt van de uitzaaiingen. Blijf, laad energie. De situatie is eigenlijk onveranderd, met als enig verschil dat we niet meer op een operatie wachten. Dus: ik blijf. Nog drie weken.
Ons hostel in Bariloche bevindt zich op de tiende verdieping en heeft een fantastisch uitzicht vanuit een verschrikkelijk lelijk flatgebouw (tussen de prachtige huizen en winkels) dat Ivet aan haar thuisland doet denken. De volgende dag (na onze ochtendles Spaans) besluiten we om een fietstocht te maken van 30 kilometer op mountainbikes om een prachtig meer heen. Charo gaat dood op de eerste heuvel en besluit de rest van de dag te lopen naast haar fiets zodra de weg omhoog gaat! Bariloche heeft veel weg van Oostenrijk; prachtige felblauwe meren omzoomd door bergen met besneeuwde toppen, veel bomen en grote houten chalets. Ik voel me altijd thuis in Oostenrijk, tussen de bergen, dus deze omgeving doet me goed. Het fietsen ook.
Vanuit Bariloche vertrekken we twee dagen later naar Chili, een busreis van ongeveer zeven uur over het Andesgebergte heen dat Argentinië scheidt van Chili. De grensformaliteiten om Chili binnen te komen zijn nog erger dan de vorige keer. Rugzakken uit de bus, onder een scan door, handbagage op de grond voor hond 1 die aanslaat op groente en fruit (en op appelshampoo, citrusparfum en kokos zonnebrandcrème). Daarna hond 2 die aanslaat op drugs. Die legde gelukkig NIET zijn poot op onze tassen…
Eenmaal in Chili stoppen we in Puerto Montt, en slapen in een klein huisje bij een schattig oud vrouwtje (señora Perla) die kamers verhuurt. Morgen reizen we verder naar Chiloé, een eiland dat iets zuidelijker ligt langs de kust van Chili. Wanneer we ontwaken treft ons het bericht van de aardbeving in Japan. De beelden zijn weerzinwekkend! Ik besef me dat ik al bijna een half jaar verstoken ben van al het nieuws; ik zie al vijf maanden geen kranten of tv. Maar aan dit nieuws valt niet te ontkomen, wat een ramp. Aan het ontbijt horen we ook ander verontrustend nieuws: de vloedgolf, veroorzaakt door de aardbeving in Japan, is onderweg naar de westkust van Zuid-Amerika en wordt hier tussen middernacht en drie uur ’s nachts verwacht. Laten we daar nou net gisterennacht aangekomen zijn… De rest van de ochtend besteden we aan het afstruinen van internet over informatie over de naderende tsunami. Ik vind een lijst met steden die in de gevarenzone liggen en zie er tot mijn afgrijzen “PUERTO MONTT” op staan. Puerto Montt is klein, heeft nog geen 200.000 inwoners en staat op de internationale tsunami lijst! De beelden van de kracht van een tsunami laat niet zoveel te raden over: van deze stad met zijn krakkemikkige huisjes blijft niets overeind. Ik wil hier weg nu het nog kan. De busreis en de verschrikkelijke grensformaliteiten neem ik op de koop toe, ik wil weg van de kust, terug het binnenland van Argentinië in. Desnoods voor één nacht.
Charo bespreekt onze zorg met onze hospita Perla, die al onze zorgen weglacht. Welnee, niks aan de hand, er is hier wel vaker een tsunami waarschuwing geweest, Puerto Montt ligt wel 100 km van de kust (hoeveel kilometer legt die tsunami af onderweg van Japan naar Chili??!!) en Puerto Montt ligt heel veilig in een baai… no pasa nada! We zijn hier veiliger dan op het eiland Chiloé, dus we kunnen beter nog een nacht hier blijven. Ik ben niet gerustgesteld. Zij wil gewoon een extra nacht geld aan ons verdienen. Zij wóónt hier. Probeer je maar eens in te denken dat morgen als je wakker wordt er niets meer overeind staat van je leven van alledag. ALS je wakker wordt. Natuurlijk zegt zij no pasa nada. We zitten met z’n allen aan de keukentafel en spreken Spaans. Perla ook. Telkens als ik mijn zorgen uit naar Charo en Ivet, bemoeit zij zich met het gesprek en ondermijnt mijn zorgen (en haar eigen angsten). Charo en Ivet hebben echter oren voor haar argumenten. Daarnaast zegt de president van Chili op de radio dat er alleen evacuaties in het noorden van Chili zullen plaatsvinden, omdat de tsunami ter hoogte van Ecuador de kust zal raken. Wij zitten veel zuidelijker. Charo en Ivet zeggen dat ze liever in Puerto Montt blijven. Tenzij ik zeker weet dat we moeten gaan. Ja Jezus! Natuurlijk weet ik niks zeker! Natuurlijk heb ik ook geen zin om weer twee dagen in een bus te zitten! Misschien voor loos alarm. Weet ik veel! Ik kom uit Nederland! Wat weet ik nou van tsunami alarmen!
Ik ga terug naar mijn kamer, open mijn mailbox en lees een bericht van mijn zus dat mijn moeder erg veel pijn heeft na de operatie, en begin te huilen. Ik ben bang, m’n moeder heeft gegild van de pijn, m’n zus voelt zich alleen en wanhopig… en ik ben erg verdrietig. Zonder geluid stromen de tranen over mijn wangen.
Wanneer Charo en Ivet op de kamer komen troosten ze me (waardoor een huilbui altijd alleen maar erger wordt) en halen ze me over om naar buiten te gaan. Laten we een Chileens simkaartje kopen voor onze telefoons en een kop koffie halen. Tuurlijk. Een Chileense sim. Precies wat ik nodig heb.
Voor een stad die morgen niet meer op de kaart staat is er weinig paniek in de straten. Helemaal niet eigenlijk. In de telefoonwinkel hangen twee televisieschermen met beelden uit Japan, waar alleen wachtende cliënten naar kijken. Geen andere interesse dan wij in Nederland zouden hebben. Geen gesprekken over naderend onheil of de mogelijke gevolgen voor hun eigen land, hun stad, hun huis. We worden geholpen door Alexander; een alleraardigste jongen in de telefoonwinkel, en kopen onze simkaartjes. Kunnen we in ieder geval met elkaar bellen als we vannacht in zee drijven.
Op het moment dat we een restaurant zoeken om te lunchen komen we Alexander weer tegen, de jongen van de telefoonwinkel. Hij nodigt ons uit om met hem te komen lunchen in een traditioneel Chileens restaurant voor weinig. Kijk, daar houden we van! Hij is 24, en glundert als hij met ons het restaurant inloopt waar hij dagelijks luncht. Hij lijkt Charlie wel met zijn drie angels!
Tijdens de lunch stelt hij voor om ons ’s avonds te bellen en mee uit te nemen naar de hotspots van Puerto Montt, goed plan! Hij is sowieso de enige die onze telefoonnummers heeft. Op de terugweg zie ik televisie verslaggevers met van die dikke microfoons door de straten gaan. Hm. Ik geloof dat ik voor het eerst in mijn leven bezopen ga worden vannacht.
’s Avonds blijkt echter dat het hele centrum dicht gaat i.v.m. het tsunami alarm. Er zit niets anders op dan op onze kamer te blijven en op internet te kijken naar de stand van zaken. Daar zitten we dan, alle drie stil op ons eigen bed achter onze eigen laptops, met wijn en chips, te wachten op de eventuele vloedgolf om middernacht. Buiten horen we helikopters. Ik had mijn laatste tien minuten toch anders voorgesteld! Ineens kleed Charo zich uit. Ik verbreek de stilte en zeg: “doe je je bikini aan?” We proesten het uit en lachen alle spanning weg. Als Ivet ook gaat slapen pakt ze een tasje in met haar paspoort en geld. Ik doe niets. Als ik een tsunami weet te overleven, is een nieuw paspoort regelen kinderspel.
De volgende morgen wordt ik wakker en staat m’n bed nog op dezelfde plek. De vloer is droog. De zon schijnt. Perla had toch gelijk: no pasa nada!
We nemen de bus naar een National Park in de buurt, tussen vulkanen met besneeuwde toppen, azuurblauwe meren en watervallen. Het is hier prachtig!
’s Avonds gaan we alsnog uit met Alexander. Op onze kamer slaapt ook Annie; een meisje uit Chicago, en die nemen we ’s avonds mee naar de karaokebar waar we met Alexander hebben afgesproken. Daar zit hij dan, als Chileen, met een Hollandse, een Spaanse, een Tsjechische en een Amerikaanse! Na de karaokebar gaan we met z’n allen naar een danceclub en drinkt Puerto Montt zijn zorgen weg.
Een dag later vertrekken we dan eindelijk naar ons eiland! Als we aankomen is het slecht weer. Nu in Nederland de lente begint, begint hier de herfst. Negen graden, wind en regen. Brr! We hebben alle drie geen kleren voor dit weer. Chiloé is evengoed een mooi eiland, en Castro is een leuke plaats waar we twee dagen blijven. ’s Ochtends onze Spaanse lessen, en ’s middags erop uit. Hoe meer ik leer van de Spaanse taal, hoe moeilijker het wordt. Ik word me nu bewust van al mijn taalfouten wanneer ik spreek, maar alle kennis is nog te nieuw om te kunnen toepassen. Het frustreert me zo, dat ik steeds vaker terugval op Engels wanneer ik iets wil uitleggen, omdat ik de correcte grammatica in het Spaans niet beheers en niet weet hoe ik het nu moet zeggen. Charo en Ivet blijven echter halsstarrig Spaans spreken tegen me. Heel goed. ’s Avonds belanden we in een bar met vijf zeebonken uit Nieuw Zeeland en mag ik eindelijk Engels praten! Lange haren, dikke stoere truien, baarden, bruin, knap en dronken. Ze komen net van Antarctica. Heerlijk dat Charo nu eens merkt hoe moeilijk het is wanneer er snel gesproken wordt in een taal die je niet goed beheerst. Met mij heeft ze ook geen medelijden, soms praat ze zo snel… voordat ik in m’n hoofd heb vertaald wat ze zegt is ze al vijf zinnen verder!
Vandaag reizen we weer verder naar het noorden, onze volgende stop is Púcon, op weg naar Santiago waarvandaan mijn vliegtuig naar Nederland de 31e vertrekt. Las últimas dos semanas!
(met mijn moeder gaat het inmiddels beter; ze heeft niet zoveel pijn meer en is ontslagen uit het ziekenhuis).
-
17 Maart 2011 - 06:55
John Wouters:
Daantje,
xxx denk aan je hoor!!! -
17 Maart 2011 - 07:25
Marjan:
Ook wij denken aan je. Heel veel sterkte en probeer ondanks de omstandigheden toch nog even te genieten van je laatste weekjes.
Hele dikke kus,
Vin en Marjan -
17 Maart 2011 - 07:47
Carola:
Dikke kusss en GENIET -
17 Maart 2011 - 08:26
Jeanet:
Goh Daan wat zal dat moeilijk voor je zijn geweest, maar gelukkig gaat het beter met je moeder. Probeer nog even te genieten de laatste 2 weken!
Je hebt iig weer heel wat meegemaakt, lijkt me behoorlijk spannend als je ergens bent en er wordt een Tsunami alarm afgegeven.
Dikke kusssss -
17 Maart 2011 - 10:06
Pien-vrouw/Memstra:
Heel veel sterkte met je mams meissie. Ik zal een kaarsje voor jullie branden vanavond. Voor harmonie en goede gedachten voor jou en je familie.
Liefs Pien-vrouw/Memstra. -
17 Maart 2011 - 10:42
Danielle B:
Lieve Daan, je doet het goed. Je laat heel veel mensen genieten van je reisverhalen, je hebt met de zorgen voor je moeder ook genoeg tijd om te genieten van de plekken waar je bent. Petje af voor jou, daar kunnen anderen een groot voorbeeld aan nemen. x -
17 Maart 2011 - 10:52
Marijke Jacobs:
De laatste zin in jouw verslag doet mij goed. Je moeder heeft gelukkig niet zoveel pijn meer.
De eerste keer dat wij jou spraken ging het hoofdzakelijk over het ziek zijn van je moeder en wat je moest doen.
Nu deze uitslag, triest omdat een verdere behandeling niet mogelijk is, maar heerlijk dat je haar bijna weer kan gaan knuffelen.
Nog even genieten al is het een beetje dubbel. Moeilijk he de infinitivo, gerundio en participio pasado, als je Spaans probeert te spreken en niet zo op de tijden hoeft te letten gaat het toch makkelijker. Al die gramatica!!!
Nog even genieten van de 2 laatste weken van je fantastische reis, knuffel!
-
17 Maart 2011 - 10:55
Fons Van Zijl/edam:
Dag D., een paar weken geleden, op de verjaardag van Bea zijn wij, Kees, Bea en ik, bij je moeder geweest. Verdriet, onzekerheid over de toekomst en een lachen met elkaar.
je moeder was eindelijk zover dat ze zoveel krachten, lijfelijk en psychisch, bijeen had dat ze een operatie zou kunnen doorstaan.
Nu blijkt, voor zover wij kunnen overzien, dat alle energie die zij inzich had/heeft vergeefs is.
De frustratie van bea is dat moeder voor de peratie geen pijn had en nu, bijzonder veel. je zuster is een bijzondere vrouw die min of meer dag en nacht met je moeder en de daarbij 'horende' problemen aan de gang is.
niemand wil je reislust en de bijzondere ervaringen die je opdoet beknotten, integendeel, iedereen, ook ik, geniet van je bijzondere belevenissen en verhalen. laat onverlet dat allen die op afstand met je meereizen blij zullen zijn als je je moeder in de armen mag sluiten. Steun voor je moeder, voor je zuster en meer nog, vreugde dat je, hoe dan ook, je moeder mag terugzien en al die zorg mag geven, lees, liefde, die ze broodnodig heeft.
Liefs Fons -
17 Maart 2011 - 11:23
Knoba:
Wat een verhaal Daantje...........ik leef met je mee..........
Geniet nog van de tijd die je daar rest, wie weet gebeurd nooit meer..........
Sterkte met je moeder!!!
Vgrtn Knobie -
17 Maart 2011 - 11:46
Ingmau:
Jeetje, wat erg allemaal met je moeder! Sterkte, denk dat je dat wel kan gebruiken zo'n eind van haar vandaan.
Hele dikke x -
19 Maart 2011 - 09:39
Theodoro:
Pfff, er komt weer veel in mij naar boven. Mij moeder had borstkanker, is nu "schoon", duurde twee jaar, elke twee tiobaan weken naar ameland om schoon te maken en te helpen waar ik kon.
Vandaag (zaterdag 19 maart) is voor het eerst weer de zon doorgekomen, heerlijk even een terrasje pakken en misschien een stukje rijden.
Die klere fiets van jou zal wel ergens staan met stof en aangegroeide mossen en zwammen, ik heb gehoord dat deze giszmo's zich goed hechten aan Italiaanse prullaria. (U mag hierop terugkomen).
Nu hou je taai en geniet er nog drie weken van. Krijg je al last van aanpassings terugkeer buma-angsten haha. x
-
19 Maart 2011 - 16:41
Fred En Elizabeth:
Daan, meisje het is hard om te horen dat het zo gesteld is met je moeder,
maar net wat je zus aangeeft vetrouwen en energie laden in Chili.het is nog maar een paar weken, daarna kan je iedereen weer in je armen sluiten.
Natuurlijk mag je verdrietig zijn, dat je moet huilen is juist goed dan verwerk je al.
Daarna goed stappen en de dingen opzij zetten, leef want het leven is kort genoeg.
verder heel veel sterkte, geniet nog maar.
groetjes,
Fred en Elizabeth.
-
20 Maart 2011 - 06:27
Anneke:
Hoi Danielle, wat ontzettend triest nieuws over je moeder. Kan me voorstellen dat je naar huis wilt nu. Het zit er bijna op dus maak het af zoals je gepland had en dan vlieg je naar je moeder toe! Sterkte hiermee en bedankt voor je mooie verhalen! X Anneke uit de regio ;-) -
23 Maart 2011 - 18:42
YvonJane:
Hoi Daniëlle,
ik dacht laat ik eens kijken hoe het met je gaat....
wat een reis heb je achter de rug joh!
Niet te geloven dat je al bijna terugkomt, het leek nog maar zo kort geleden dat je tegen me zei dat je wegging.
Verschrikkelijk van je moeder, ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Mocht je willen praten, weet dan dat je me altijd kan bellen.
Heel veel liefs en een dikke kus,
YvonJane xx -
27 Maart 2011 - 09:23
3R:
Hoi Daan,
Alles bij elkaar kan ik me voorstellen dat je daar soms met een dubbel gevoel zit. (; (
Maar ja zeg, wat een avontuur. Je hebt heel veel gezien en beleeft. Nog een paar dagen en dan kom je weer naar Hollanda Si!. Nou, ik ben benieuwd of je nog kan wennen hier. Overdag rond de 12 graden en 's nachts tussen de 0 en 3. Maar het voorjaar komt eraan. In ieder geval een hele goede reis terug.
Hasta luego.
Ron
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
