Patagonië
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
06 Maart 2011 | Argentinië, El Calafate
Na zes en een halve week in Buenos Aires breekt eindelijk de dag aan dat ik verder reis. Na een afscheidsetentje met mijn ’kinderen’ uit het hostel waar ik heb gewoond, vertrek ik 28 februari om 5 uur ’s ochtends naar de luchthaven voor binnenlandse vluchten. Mijn bestemming: fin del mundo, oftewel: het einde van de wereld! Mijn reis naar Patagonië (het zuiden van Argentinië en Chili) zit onlogisch in elkaar: vlucht van Buenos Aires naar Bariloche, tussenstop, vlucht naar El Calafate, tussenstop, vlucht naar Ushuaia, plek van bestemming. Vervolgens twee dagen in Ushuaia, busreis terug naar El Calafate (17 uur!), twee dagen daar, busreis terug naar Bariloche (28 uur!!), waar ik op 7 maart heb afgesproken met mijn Spaanse lerares Charo en haar Tsjechische roommate Ivet.
Op de luchthaven kunnen ze mijn reservering niet vinden. Na een half uur zoeken krijg ik eindelijk een boardingpass met stoelnummer 13c. In het vliegtuig is echter geen rij 13! Helemaal achterin is nog een plek vrij, tussen de motoren. Het is een klein vliegtuig, met twee stoelen rechts en drie links, dus het is een warm plekje. Ik hoop dat ik na de tussenstop in Bariloche van stoel kan verhuizen, maar het vliegtuig zit vol dus ik mag lekker blijven zitten zweten.
In El Calafate moeten we voor de tussenstop het vliegtuig uit en blijkt het werkelijk schitterend weer te zijn. Iedereen had me gewaarschuwd voor de kou zo dicht bij Antartica, maar de zon schijnt volop en het is hier zomaar twintig graden. Opeens verschijnt er op de borden dat de vlucht naar Ushuaia gecancelled is! WAT?! De grondstewardess legt me uit dat ik een transfer krijg naar een hotel in El Calafate en dat ik morgenmiddag naar Ushuaia vlieg. Morgenmiddag?! Dan heb ik welgeteld nog één vrije dag te besteden in Ushuaia, waarna ik om 5 uur ’s ochtends in 17 uur met de bus terugrij naar El Calafate terwijl ik daar nu ben! Onlogisch oké, maar er zijn grenzen. Ik vertel haar dat ik de vlucht naar Ushuaia niet meer nodig heb, mijn geld terugwil en in El Calafate blijf.
Op het moment dat iedereen de bus instapt die ons naar het hotel brengt, komt ze aangerend en grijpt ze me bij mijn arm. Er staat een vliegtuig klaar naar Ushuaia met nog één lege stoel en die is voor mij!! De hele bus kijkt me boos aan, maar ik ben blij. Ze hadden mijn naam al een tijd omgeroepen, maar ik zat lekker buiten in de zon… Ik weet niet of ik de enige solo reiziger ben, dat ze me geen geld terug wilden geven of dat ik gewoon weer eens geluk heb, maar zodra ik zit komt het vliegtuig in beweging. Er is echt op me gewacht en het kan me niet schelen waarom. Ik ga naar Ushuaia!
Om 20 uur arriveer ik in mijn hostel in Ushuaia. Ik kom met mijn rugzak de slaapzaal in waar Sarah zich aan me voorstelt. Een 38 jarige Engelse, die me direct uitnodigt voor ‘a bite’ in het restaurant dat me door Daniëlle in mijn vorige blog is aanbevolen! Dat is wel heel leuk van alleen reizen, je ontmoet zoveel mensen dat ik er af en toe werkelijk naar verlang om even alleen te zijn.
De volgende dag heb ik weer geluk dat ik alleen reis: er is nog één stoel vrij in de landrover voor een tocht door de omgeving van Ushuaia waarna ze ’s middags gaan kajakken in één van de vele meren. Jammer voor de meisjes die vóór mij geboekt hadden…hahaha.
De omgeving is ruig, prachtig, de temperatuur lekker fris. Grote felblauwe meren, bergen met besneeuwde toppen, uitzicht op het prachtige Andesgebergte dat Argentinië scheidt van Chili…ik heb genoten van Buenos Aires, maar wat ben ik ineens blij dat ik de grote stad uit ben. De landrover gaat van de weg af, het bos in. Zand, kuilen, rivieren, bomen… ik mis mijn motor! Diep in het bos gaan we picknicken. Grote stukken vlees worden op de BBQ gelegd, de wijn wordt ontkurkt en we eten ‘el calafate besjes’ die onze terugkeer naar Patagonië garandeert. Ik ben met zes Fransen en twee Argentijnen. Twee Fransen wonen en werken al drie jaar hier en vertalen het Spaans van onze chauffeur in het Frans voor hun vrienden die hier bij hen op bezoek zijn. Ik wil Frans terugpraten tegen ze, maar er komen alleen nog maar Spaanse woorden uit mijn mond. Dat is ook wat… leer ik de ene taal, vergeet ik de andere! Maar goed, ik spreek de hele dag Spaans, dus Charo (m’n lerares) kan trots op me zijn.
Na de picknick rijden we door de branding terug het bos in, waar we ineens een gestripte koe tussen de bomen zien hangen. Compleet met afgezaagde kop, ingewanden en cirkelzaag! Het lijkt wel of ik terplekke in een horrorfilm ben beland...ik proef de stukken vlees nog die ik net gegeten heb van de BBQ en wou dat ik vegetariër kon zijn. Op de één of andere manier ziet vlees verpakt in cellofaan er toch anders uit dan wanneer er een koe tussen de bomen leeg hangt te bloeden…
Aangekomen bij het meer krijgen we zwemvesten aan en gaan we in kajaks het meer op. Het is fris, een graad of 12 schat ik, dus het zwemvest houdt ons lekker warm. Wat is dit gaaf om te doen! Die stilte, onderbroken door geplons, het uitzicht, de bomen… ik vind Patagonië nu al prachtig. Ik weet dat er door Patagonië motortours worden georganiseerd… het zou zomaar kunnen dat die besjes gelijk krijgen!
De volgende dag wil ik graag een paardrijdrit doen. Niet dat ik kan paardrijden (of telt een rondje in de bak bij ponypark Slagharen mee?), maar bij gebrek aan een motor moet ik toch op zoek naar andere pk’s. Ik heb pech (hey, dat ben ik niet gewend): voor een paardrijdtocht zijn minimaal twee mensen nodig, en dan kan ik alleen om 15 uur twee uurtjes rijden. Dat betekent dat ik zowel daarvoor als daarna niets anders kan doen op mijn laatste dag hier. Ik wil eigenlijk ook nog een kleine trekking doen naar een gletsjer hier… dus dan maar niet paardrijden. Jammer!
In het busje naar Glaciar Martial zit ik met een meisje uit Luxemburg dat ook alleen reist en dezelfde trekking wil doen. We hebben een retourtje bij het busje gekocht, dus het zou logisch zijn om samen op te trekken vandaag… maar eigenlijk verlang ik er naar om in deze omgeving een dagje alleen te zijn. We lopen dus half achter elkaar aan, een beetje gek, dus wanneer ik een pad zie langs een kreek sla ik af. Ik loop helemaal alleen, heerlijk, met uitzicht op de witte gletsjer. Ushuaia, Kaap Horn, Vuurland… ineens besef ik dat mijn vader om dit continent is gevaren op één van zijn vele zeereizen. In de bergen voel ik me altijd dicht bij hem, omdat we zo vaak samen naar Oostenrijk zijn geweest. Mijn pap, ik mis hem al bijna twintig jaar, maar hij is nog altijd bij me en bezorgt me volgens mij mijn vele geluksmomenten. Vandaag ook weer, prachtig weer, zo uitzonderlijk hier. Gelukkig, want ik heb geen warme of waterproof kleding bij me en wil ze niet kopen en met me meeslepen voor die paar dagen hier. Ik klim een pad op dat me leidt naar een prachtig uitzicht over Ushuaia en Kaap Horn. Ik blijf hier een paar uur met mijn pap in gedachten, totdat er een wind opkomt en ik werkelijk een fluitje hoor. Ja pap, ik ga terug naar beneden. Hij kon altijd ruiken wanneer het weer omsloeg. Op mijn weg naar beneden begint het zachtjes te regenen, maar wanneer de bui echt losbarst ben ik beneden onder aan de berg bij het huisje waar ik bij een kop dampende soep wacht op het meisje uit Luxemburg (dat verzopen aankomt…) waarmee ik terug in het busje naar Ushuaia rijdt.
Eenmaal aangekomen in het dorp neem ik nog een stevige lunch, wanneer ik klaar ben is het droog en blijft het dat de rest van de namiddag. Achteraf maar goed dat die paardrijdtocht niet doorging, dan had ik mooi door regen gereden…
De volgende ochtend moet ik om 5 uur bij de bus zijn en vertrek ik naar El Calafate over Ruta 40; de beroemde route die helemaal van Zuid naar Noord Argentinië leidt en waar ook de motortocht die ik gezien heb overheen gaat. Cool! Ruta 40 blijkt echter één lange, rechte, saaie weg door een landschap dat in de bijna twintig uur dat ik erdoorheen rijdt, niet verandert. SAAAI! Er staat zoveel wind, dat de takken van de bomen hier opzij groeien, als haren die opzij worden geblazen. Ook de bus wordt herhaaldelijk bijna van de weg afgeblazen. Ik weet het niet hoor…Patagonië op de motor…
We steken de grens over naar Chili. Ik heb bananen en yoghurt bij me voor onderweg, wat ik volgens officiële documenten moet invoeren. Ik vind dat een beetje overdreven… De bijrijder ziet mijn tasje echter naast me op de stoel liggen als hij de documenten komt ophalen en weet niet hoe snel hij het van me moet afpakken! Lekker dan, daar zaten ook koekjes en water in…
De grensformaliteiten zijn inderdaad streng. We moeten allemaal de bus uit, onze rugzakken uit het ruim vissen, en die moeten allemaal onder de scan door. Handbagage wordt met de hand gecheckt en een andere douanier loopt door de bus om te kijken of er niets is achtergebleven. Nou nou… en dat voor een paar kilometer asfalt dat toevallig op Chileense bodem ligt.
Na een paar uur rijden we Chili weer uit (weer twee stempels in mijn paspoort rijker!) en krijg ik mijn tasje met een knipoog weer terug van de bijrijder. Hij vertelt me dat er gisteren twee jongens waren die voor twee appels 300 US$ boete hadden gekregen. Had ik soms weer een geluksmoment?
Om 22 uur komen we aan in El Calafate waar we een klein hostel vinden voor 6 euro per nacht. In de bus heb ik een echtpaar uit Polen leren kennen waarmee ik een fles wijn opentrek. Ze hebben husky honden in Polen en nodigen me uit voor een sledetocht bij hun in Polen. Laat dat nou nog NET op mijn to-do lijstje staan! Proost papa. ;)
El Calafate heeft één toeristische winkelstraat waar allerlei restaurantjes, dure souvenir shops en toeristenbureautjes zitten. Hiervandaan zijn allerlei tours te boeken naar het op twee na grootste ijsveld van de wereld (na Antartica en Groenland; het ijsveld van Patagonië beslaat bijna 17.000 km2), en naar één van de mooiste gletsjers ter wereld: Perito Moreno.
Ben je de hoofdstraat eenmaal uit, dan is El Calafate een stuk minder toeristisch en mooi, met kleine huisjes zonder gekleurd pleisterwerk en zwerfhonden in verdroogde tuinen. Het grote geld word hier door maar een paar touroperators verdiend, en ook ik draag daar helaas aan bij.
Allereerst toch eindelijk een paardrijdtocht over de pampa van Patagonië! Ik vertrek laat in de middag, we rijden over een prachtige vlakte langs besneeuwde bergen en een meer tot na zonsondergang waarna we een heerlijke maaltijd krijgen voorgeschoteld op de ranch. Buiten is het aardedonker… het is lang geleden dat ik zoveel sterren heb gezien!
De volgende morgen word ik om half acht opgehaald voor mijn tocht naar de gletsjer.
Eerst vanaf houten uitzicht steigers aan de overkant van het water…dan met een boot het water op langs de gletsjer… en dan met stijgijzers over de gletsjer wandelen! In één woord waanzinnig!!
Perito Moreno is één van de weinige gletsjers in de wereld die stabiel is. Iedere dag breekt er ongeveer twee meter af, en groeit er twee meter aan. Dit fenomeen zorgt voor een spektakel aan vallende ijsblokken en een hoop gekreun van het ijs. Het klinkt een beetje als onweer… gerommel en een ontlading van lawaai. De lucht is blauw, het ijs is blauw. Cielo azul, hielo azul.
Normaal gesproken is het hier koud, staat er veel wind en zijn de bergen door de bewolking niet te zien, maar vandaag zijn er allerlei fotografen op pad om de gletsjer onder deze uitzonderlijk goede weersomstandigheden te fotograferen. Ik heb mijn best weer gedaan lieve volgers!
Op de luchthaven kunnen ze mijn reservering niet vinden. Na een half uur zoeken krijg ik eindelijk een boardingpass met stoelnummer 13c. In het vliegtuig is echter geen rij 13! Helemaal achterin is nog een plek vrij, tussen de motoren. Het is een klein vliegtuig, met twee stoelen rechts en drie links, dus het is een warm plekje. Ik hoop dat ik na de tussenstop in Bariloche van stoel kan verhuizen, maar het vliegtuig zit vol dus ik mag lekker blijven zitten zweten.
In El Calafate moeten we voor de tussenstop het vliegtuig uit en blijkt het werkelijk schitterend weer te zijn. Iedereen had me gewaarschuwd voor de kou zo dicht bij Antartica, maar de zon schijnt volop en het is hier zomaar twintig graden. Opeens verschijnt er op de borden dat de vlucht naar Ushuaia gecancelled is! WAT?! De grondstewardess legt me uit dat ik een transfer krijg naar een hotel in El Calafate en dat ik morgenmiddag naar Ushuaia vlieg. Morgenmiddag?! Dan heb ik welgeteld nog één vrije dag te besteden in Ushuaia, waarna ik om 5 uur ’s ochtends in 17 uur met de bus terugrij naar El Calafate terwijl ik daar nu ben! Onlogisch oké, maar er zijn grenzen. Ik vertel haar dat ik de vlucht naar Ushuaia niet meer nodig heb, mijn geld terugwil en in El Calafate blijf.
Op het moment dat iedereen de bus instapt die ons naar het hotel brengt, komt ze aangerend en grijpt ze me bij mijn arm. Er staat een vliegtuig klaar naar Ushuaia met nog één lege stoel en die is voor mij!! De hele bus kijkt me boos aan, maar ik ben blij. Ze hadden mijn naam al een tijd omgeroepen, maar ik zat lekker buiten in de zon… Ik weet niet of ik de enige solo reiziger ben, dat ze me geen geld terug wilden geven of dat ik gewoon weer eens geluk heb, maar zodra ik zit komt het vliegtuig in beweging. Er is echt op me gewacht en het kan me niet schelen waarom. Ik ga naar Ushuaia!
Om 20 uur arriveer ik in mijn hostel in Ushuaia. Ik kom met mijn rugzak de slaapzaal in waar Sarah zich aan me voorstelt. Een 38 jarige Engelse, die me direct uitnodigt voor ‘a bite’ in het restaurant dat me door Daniëlle in mijn vorige blog is aanbevolen! Dat is wel heel leuk van alleen reizen, je ontmoet zoveel mensen dat ik er af en toe werkelijk naar verlang om even alleen te zijn.
De volgende dag heb ik weer geluk dat ik alleen reis: er is nog één stoel vrij in de landrover voor een tocht door de omgeving van Ushuaia waarna ze ’s middags gaan kajakken in één van de vele meren. Jammer voor de meisjes die vóór mij geboekt hadden…hahaha.
De omgeving is ruig, prachtig, de temperatuur lekker fris. Grote felblauwe meren, bergen met besneeuwde toppen, uitzicht op het prachtige Andesgebergte dat Argentinië scheidt van Chili…ik heb genoten van Buenos Aires, maar wat ben ik ineens blij dat ik de grote stad uit ben. De landrover gaat van de weg af, het bos in. Zand, kuilen, rivieren, bomen… ik mis mijn motor! Diep in het bos gaan we picknicken. Grote stukken vlees worden op de BBQ gelegd, de wijn wordt ontkurkt en we eten ‘el calafate besjes’ die onze terugkeer naar Patagonië garandeert. Ik ben met zes Fransen en twee Argentijnen. Twee Fransen wonen en werken al drie jaar hier en vertalen het Spaans van onze chauffeur in het Frans voor hun vrienden die hier bij hen op bezoek zijn. Ik wil Frans terugpraten tegen ze, maar er komen alleen nog maar Spaanse woorden uit mijn mond. Dat is ook wat… leer ik de ene taal, vergeet ik de andere! Maar goed, ik spreek de hele dag Spaans, dus Charo (m’n lerares) kan trots op me zijn.
Na de picknick rijden we door de branding terug het bos in, waar we ineens een gestripte koe tussen de bomen zien hangen. Compleet met afgezaagde kop, ingewanden en cirkelzaag! Het lijkt wel of ik terplekke in een horrorfilm ben beland...ik proef de stukken vlees nog die ik net gegeten heb van de BBQ en wou dat ik vegetariër kon zijn. Op de één of andere manier ziet vlees verpakt in cellofaan er toch anders uit dan wanneer er een koe tussen de bomen leeg hangt te bloeden…
Aangekomen bij het meer krijgen we zwemvesten aan en gaan we in kajaks het meer op. Het is fris, een graad of 12 schat ik, dus het zwemvest houdt ons lekker warm. Wat is dit gaaf om te doen! Die stilte, onderbroken door geplons, het uitzicht, de bomen… ik vind Patagonië nu al prachtig. Ik weet dat er door Patagonië motortours worden georganiseerd… het zou zomaar kunnen dat die besjes gelijk krijgen!
De volgende dag wil ik graag een paardrijdrit doen. Niet dat ik kan paardrijden (of telt een rondje in de bak bij ponypark Slagharen mee?), maar bij gebrek aan een motor moet ik toch op zoek naar andere pk’s. Ik heb pech (hey, dat ben ik niet gewend): voor een paardrijdtocht zijn minimaal twee mensen nodig, en dan kan ik alleen om 15 uur twee uurtjes rijden. Dat betekent dat ik zowel daarvoor als daarna niets anders kan doen op mijn laatste dag hier. Ik wil eigenlijk ook nog een kleine trekking doen naar een gletsjer hier… dus dan maar niet paardrijden. Jammer!
In het busje naar Glaciar Martial zit ik met een meisje uit Luxemburg dat ook alleen reist en dezelfde trekking wil doen. We hebben een retourtje bij het busje gekocht, dus het zou logisch zijn om samen op te trekken vandaag… maar eigenlijk verlang ik er naar om in deze omgeving een dagje alleen te zijn. We lopen dus half achter elkaar aan, een beetje gek, dus wanneer ik een pad zie langs een kreek sla ik af. Ik loop helemaal alleen, heerlijk, met uitzicht op de witte gletsjer. Ushuaia, Kaap Horn, Vuurland… ineens besef ik dat mijn vader om dit continent is gevaren op één van zijn vele zeereizen. In de bergen voel ik me altijd dicht bij hem, omdat we zo vaak samen naar Oostenrijk zijn geweest. Mijn pap, ik mis hem al bijna twintig jaar, maar hij is nog altijd bij me en bezorgt me volgens mij mijn vele geluksmomenten. Vandaag ook weer, prachtig weer, zo uitzonderlijk hier. Gelukkig, want ik heb geen warme of waterproof kleding bij me en wil ze niet kopen en met me meeslepen voor die paar dagen hier. Ik klim een pad op dat me leidt naar een prachtig uitzicht over Ushuaia en Kaap Horn. Ik blijf hier een paar uur met mijn pap in gedachten, totdat er een wind opkomt en ik werkelijk een fluitje hoor. Ja pap, ik ga terug naar beneden. Hij kon altijd ruiken wanneer het weer omsloeg. Op mijn weg naar beneden begint het zachtjes te regenen, maar wanneer de bui echt losbarst ben ik beneden onder aan de berg bij het huisje waar ik bij een kop dampende soep wacht op het meisje uit Luxemburg (dat verzopen aankomt…) waarmee ik terug in het busje naar Ushuaia rijdt.
Eenmaal aangekomen in het dorp neem ik nog een stevige lunch, wanneer ik klaar ben is het droog en blijft het dat de rest van de namiddag. Achteraf maar goed dat die paardrijdtocht niet doorging, dan had ik mooi door regen gereden…
De volgende ochtend moet ik om 5 uur bij de bus zijn en vertrek ik naar El Calafate over Ruta 40; de beroemde route die helemaal van Zuid naar Noord Argentinië leidt en waar ook de motortocht die ik gezien heb overheen gaat. Cool! Ruta 40 blijkt echter één lange, rechte, saaie weg door een landschap dat in de bijna twintig uur dat ik erdoorheen rijdt, niet verandert. SAAAI! Er staat zoveel wind, dat de takken van de bomen hier opzij groeien, als haren die opzij worden geblazen. Ook de bus wordt herhaaldelijk bijna van de weg afgeblazen. Ik weet het niet hoor…Patagonië op de motor…
We steken de grens over naar Chili. Ik heb bananen en yoghurt bij me voor onderweg, wat ik volgens officiële documenten moet invoeren. Ik vind dat een beetje overdreven… De bijrijder ziet mijn tasje echter naast me op de stoel liggen als hij de documenten komt ophalen en weet niet hoe snel hij het van me moet afpakken! Lekker dan, daar zaten ook koekjes en water in…
De grensformaliteiten zijn inderdaad streng. We moeten allemaal de bus uit, onze rugzakken uit het ruim vissen, en die moeten allemaal onder de scan door. Handbagage wordt met de hand gecheckt en een andere douanier loopt door de bus om te kijken of er niets is achtergebleven. Nou nou… en dat voor een paar kilometer asfalt dat toevallig op Chileense bodem ligt.
Na een paar uur rijden we Chili weer uit (weer twee stempels in mijn paspoort rijker!) en krijg ik mijn tasje met een knipoog weer terug van de bijrijder. Hij vertelt me dat er gisteren twee jongens waren die voor twee appels 300 US$ boete hadden gekregen. Had ik soms weer een geluksmoment?
Om 22 uur komen we aan in El Calafate waar we een klein hostel vinden voor 6 euro per nacht. In de bus heb ik een echtpaar uit Polen leren kennen waarmee ik een fles wijn opentrek. Ze hebben husky honden in Polen en nodigen me uit voor een sledetocht bij hun in Polen. Laat dat nou nog NET op mijn to-do lijstje staan! Proost papa. ;)
El Calafate heeft één toeristische winkelstraat waar allerlei restaurantjes, dure souvenir shops en toeristenbureautjes zitten. Hiervandaan zijn allerlei tours te boeken naar het op twee na grootste ijsveld van de wereld (na Antartica en Groenland; het ijsveld van Patagonië beslaat bijna 17.000 km2), en naar één van de mooiste gletsjers ter wereld: Perito Moreno.
Ben je de hoofdstraat eenmaal uit, dan is El Calafate een stuk minder toeristisch en mooi, met kleine huisjes zonder gekleurd pleisterwerk en zwerfhonden in verdroogde tuinen. Het grote geld word hier door maar een paar touroperators verdiend, en ook ik draag daar helaas aan bij.
Allereerst toch eindelijk een paardrijdtocht over de pampa van Patagonië! Ik vertrek laat in de middag, we rijden over een prachtige vlakte langs besneeuwde bergen en een meer tot na zonsondergang waarna we een heerlijke maaltijd krijgen voorgeschoteld op de ranch. Buiten is het aardedonker… het is lang geleden dat ik zoveel sterren heb gezien!
De volgende morgen word ik om half acht opgehaald voor mijn tocht naar de gletsjer.
Eerst vanaf houten uitzicht steigers aan de overkant van het water…dan met een boot het water op langs de gletsjer… en dan met stijgijzers over de gletsjer wandelen! In één woord waanzinnig!!
Perito Moreno is één van de weinige gletsjers in de wereld die stabiel is. Iedere dag breekt er ongeveer twee meter af, en groeit er twee meter aan. Dit fenomeen zorgt voor een spektakel aan vallende ijsblokken en een hoop gekreun van het ijs. Het klinkt een beetje als onweer… gerommel en een ontlading van lawaai. De lucht is blauw, het ijs is blauw. Cielo azul, hielo azul.
Normaal gesproken is het hier koud, staat er veel wind en zijn de bergen door de bewolking niet te zien, maar vandaag zijn er allerlei fotografen op pad om de gletsjer onder deze uitzonderlijk goede weersomstandigheden te fotograferen. Ik heb mijn best weer gedaan lieve volgers!
-
06 Maart 2011 - 19:36
Annette:
Lieve Daan,
Wat een geweldig verslag weer. Lees ze elke keer weer met heel veel plezier.
Geniet er nog maar even van, enne als je nog iemand zoekt om mee te gaan naar Polen hou ik me aanbevolen...
Dikke kus Annette -
06 Maart 2011 - 21:21
Ella:
Wow, herinneringen komen boven!
Stel je voor, een Argentijns Tango danspaar, met op de achtergrond de Perito Moreno...
En inderdaad ben ik met de motor van de weg geblazen. De berm was zacht, hihi. Zo hard kan het waaien. Maar die wind hoort ook weer heel erg bij Patagonie.
Geluk heb je...
Blijf genieten! -
07 Maart 2011 - 01:15
Zwarte Piet:
Mooi verhaal weer Daan, heel veel plezier nog de komende weken -die vreselijk lang busreis vandaag........
Zwarte Piet, Thailand -
07 Maart 2011 - 08:11
Jeanet:
hoi Daan,
Wow wat is dat lekker wakker worden, een kop thee en het verslag van jou! Ik hoop dat je busreis van 28 uur (pfff) goed is verlopen en veel plezier met Charo en Ivet .
Geniet van de laatste weken!
Dikke kus -
07 Maart 2011 - 10:02
Marijke Jacobs:
Wat beschik jij over een energie, maar vooral een enorme gretigheid om alles te willen zien en in je op te nemen.
Het is inderdaad heerlijk om omringd te zijn door lieve mensen en goed voor je Spaans!
Maar wat doet het je goed om alleen in de natuur te zijn en te denken aan je dierbaren.
Het was weer een heerlijk verslag van je belevenissen.
Nog even en dan weer op de motor door Nederland, ook leuk toch? -
07 Maart 2011 - 12:13
Danielle B:
Ff geen woorden meer....behalve Respect...x -
09 Maart 2011 - 19:14
Fred En Elizabeth:
Daan een mooi verhaal en van de mazzel kom je straks onder de tram in Den Haag als je terug bent in Nederland. Mooi uitgestrekt daar in het zuiden van Arg en Chi, tebven s ben ik het met je eens dat je vader over je schouder meekijkt. Hij is trouwens niet de enigste die daar rond gevaren heeft.
in de laatste alinia staat een mooie spreuk de lucht is blauw het ijs of de zee is blauw, en ik ben ook een beetje blauw maar dan eigenlijk van de jalousie, Elizabeth ook een beetje.
neem straks een staffe baco met poolijs en een beetje lemon.
wij zien je over drie weken weer op Nederlandse bodem.
groetjes van ons en blijf genieten,
fred en liesbeth -
10 Maart 2011 - 07:45
John Wouters:
Hee Daantje,
heb door afwezigheid even een inhaalslag door de laatste verslagen moeten maken, maar ik heb weer genoten! Het gaat al weer opschieten voor je meissie. Genieten in de hoogste versnelling de laatste paar weken!!! XXX -
10 Maart 2011 - 12:48
Fons Van Zijl:
Hoi Daan, ik ben de dochter van Fons en lees inmiddels ook al je avonturen.
Wil toch effies kwijt dat ik f....... jaloers op je ben.
Nog effie wat anders, als je je verveeld , wat mij trouwens stuggies lijkt, neem voor dit persoontje bij thuiskomst een husky voor me mee. Warme groeten Jessy -
10 Maart 2011 - 14:22
Daniëlle Boelens:
EINDELIJK TIJD GEHAD OM DE 100 FOTO'S OPNIEUW TE UPLOADEN NA DE EERSTE MISLUKTE POGING!!
@ annette, perfect plan! hier gaan we het zeker over hebben, lijkt me top!!
@ ella, ik blijf zeker genieten, maar de wegen hier op de motor zie ik echt niet zitten. pas na 2500 km het eerst bocht bord gezien! vanaf el bolson naar bariloche wordt het mooi om te rijden... mooie bochten, mooie uitzichten... maar patagonië op de motor... respect voor jou; ik denk niet dat ik het je nadoe! (maar met mij weet je het nooit)
@ knobie, de busreizen hier zijn best comfortabel. met de tussenstops, de halve ligstoelen en het uitzicht (dat 2 x 20 uur hetzelfde bleef) eigenlijk een prettigere manier van reizen dan vliegen. ik had natuurlijk wel weer mazzel, en zat 2x voorin, boven de chauffeur achter het panoramaraam en met giga veel beenruimte...
@ jeanet, wat leuk om te horen dat je zo van mijn verslagen geniet!! haha, ik heb het al vaker gehoord, mijn blog bij het ontbijt. misschien toch maar een dagblad gaan uitgeven als ik terugben!
@ marijke, mijn meest trouwe reactieplaatser. een blog zonder reactie van jou is niet meer compleet! ik geniet inderdaad en wil alles zien... en leren ook nog. mijn spaans is nu alweer beter dan vorige week, heb gister heel de avond met een argentijn gepraat die binnenkort naar NL komt, in het spaans! kan nog steeds niet geloven dat ik dat nu kan.
en mijn dierbaren...die zijn altijd bij me. heb ook nieuwe informatie over mijn mam, helaas niet zo heel positief, maar daar vertel ik wat over in mijn volgende blog
@ danielle boelens, mijn identieke naamgenoot, ook al zo'n trouwe reactieplaatser... zo leuk! elkaar nooit ontmoet, maar toch een band. dankjewel voor je respect schat; volgens mij verschillen we ook daar niet zo veel in... namasté.
@ fred, liesbeth en jonathan, zo leuk om op deze manier van jullie te horen! en in NL kunnen we lekker spaans oefenen. liesbeth, ik ben verliefd op jouw land... besef nu pas hoe je de afgelopen 30 jaar peru moet hebben gemist! wat een cultuurshock moet dat geweest zijn. un abrazo para ustedes y para mi madre también por favor... xxxx
@ john, good to have you back! nog een maandje, dan kom ik je persoonlijk knuffelen in m'n te kleine uniformpje..
@ jessy, een echte?? heb in ushuaia heel veel husky knuffels gezien, maar daar ben ik nu niet meer. als ik ruimte vind in mijn rugzak en ik kom er nog één tegen, dan zal ik aan je denken. super dat je me volgt! doe de groeten aan fons! -
12 Maart 2011 - 12:05
Knobie:
Prachtige foto's Daan, mooi geschreven ook! Geniet nog maar lekker ervan!
Thailand
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
