De laatste indrukken

En dan... na maanden zonder tijdsbesef, zonder horloge, zonder agenda, zonder afspraken en (bijna) zonder zorgen... is het nu dan echt aangebroken: mijn laatste dag in Zuid-Amerika! Straks vertrekt mijn vlucht vanuit Santiago, waarna ik (na bijna 20 uur) om 18:30 aankom op Schiphol. Mijn werkgever mist me, want die had me ingepland voor een dienst om 19:30! Gelukkig is dat opgelost en ben ik in Nederland nog een weekje vrij om iedereen weer eens lekker te knuffelen. Nadat ik tot een paar dagen terug me nog niet kon voorstellen dat mijn reis er nu echt opzit, kijk ik er nu naar uit om mijn familie en vrienden weer in mijn armen te sluiten, uiteraard vooral mijn mam. Iedereen bedankt voor jullie lieve medeleven en hartverwarmende reacties. Alle sterktewensen gaan we de komende tijd hard nodig hebben.

De laatste weken in Chili hebben we nog veel gedaan. In Pucon wilde Charo een vulkaan beklimmen. Ivet en ik herinnerden ons nog haar (gebrek aan)conditie tijdens het fietstochtje in Bariloche en besloten om haar niet te vergezellen. Bovendien wilden we liever een trekking doen door een mooi National Park waarvan ik de naam niet kan uitspreken: Parc Huerquehue. In de bus erheen leerden we twee jongens kennen die elkaar ook pas hadden ontmoet, een Fransman en een Vlaming. We zijn de hele dag met elkaar opgetrokken, later sloot ook nog een Chileen aan. Dat is zo leuk, al die nationaliteiten bij elkaar. En wat ben ik trots dat we spaans spreken met elkaar, en niet terugvallen op engels. De trekking viel me overigens zwaar. Iveta huppelde in haar jurkje met gouden gympjes alle bergen op, en ik klauterde als hijgend paard erachteraan. Toen de groep me ´abuela´ begon te noemen (oma) besloot ik dat ik thuis maar weer eens moet gaan beginnen met sporten...

Doorgereisd naar Santiago, waar we een vismarkt bezochten en andere highlights. Toen we een oud station wilden zien zag ik aanplakbiljetten van Sensation White!!! In Chili!! Hier stopte onze tour door Santiago, ik besloot dat de meiden dit niet moechten missen en voor twee euro kochten we witte onderjurkjes. Let´s dance!!
Het was een supernacht, maar Charo en Ivet kregen onenigheid en besloten de volgende dag om zonder elkaar verder te reizen.

Ik wilde geen partij kiezen, en ben ook alleen verder gegaan. Vreemd genoeg vond ik dat eigenlijk wel even prettig. Voordat ik wegging dacht ik: vijf maanden alleen in landen waar ik niemand ken... maar eerlijk gezegd ben ik amper alleen geweest. Het is waar; wanneer je alleen reist, doe je ontzettend veel contacten op. Verschillende keren kwam ik aan in een hostel, en werd ik gelijk meegenomen een bar of een restaurant in. Neemt niet weg dat het slapen in een hostel ook zijn keerzijde heeft: slapen in een stapelbed dat beweegt zodra de ander zich omdraait, een wekker van iemand om 4 uur die een vlucht heeft, iemand om 5 uur die een bus moet hebben, iemand om 6 uur die een excursie heeft, en iemand om 7 uur die de dag wil plukken. Een badkamer waar je op moet wachten, of met wachtenden voor de deur. En het maakt niet uit, daarom is het goedkoop, maar na een paar maanden heb ik wel momenten dat ik verlang naar even niets en niemand om me heen.
Dus... ik heb me een weekje teruggetrokken in een tent op een strand, met uitzicht op een baai, met niets en niemand om me heen. Een washok met een wastafel en een 'douche' met koud water. Het dichtsbijzijnde dorp was een kwartier lopen over een zandweg, waar ik brood kocht met avocado, tonijn en wijn. Geen elektriciteit, geen internet, maar wel duizenden sterren en zelfs een heldere melkweg. Hier heb ik genoten van de rust, van de natuur, de bulderende zee voor me, de sterren boven me en de zandkorrels tussen m'n tenen. In de bus erheen hoorde ik de oceaan bulderen... ik rook het zout... ik zag de kleuurijke Andes en met pijn in mijn hart dacht ik terug aan de rijtjeshuizen in Holland... het gebrek aan natuur, de file´s, de drukte...de tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik mezelf hoorde fluisteren: ´no quiero volver...` Er was een overkapping waar een oude man met zijn vrouw woonden, hier in de middle of nowhere, die een visje voor me bakten. Life can be so simple.


Na een week was ik dat primitieve gedoe ook weer zat ;) en ging ik op weg terug naar Santiago om Andres, een kennis van me, te ontmoeten die daar vlakbij woont; in Valparaiso.
In de zomer van 2008 maakte ik samen met mijn beste vriendin Miriam een cruise over de Middellandse Zee. Een iets andere vakantie dan deze zeg maar.
Op dit schip, de Norwegian Gem, ontmoetten we Andres; een Chileen die onderdeel uitmaakte van de crew. We trokken veel met hem op, of hij met ons, en ondanks dat er een vriendschap ontstond bleef hij altijd even professioneel. In de afgelopen jaren hebben Mir en ik contact met hem gehouden (zij is daar wat beter in dan ik) via mail. Op een dag ontvingen we een nogal wanhopige mail van hem, die hij naar zijn hele mailbox had gestuurd. Hij vertelde dat hij aan psoriasis leed, een huidziekte. Nu klinkt ‘huidziekte’ misschien niet zo ernstig, maar je huid is je grootste orgaan en wanneer 70 tot 90% daarvan aangetast is, besef je de ernst ervan beter. Bij deze mail stuurde hij foto’s van zijn huid, en die foto’s waren werkelijk weerzinwekkend. De conditie van zijn huid was inmiddels zo slecht, dat hij niet meer kon werken. In deze mail vroeg hij om geld. Niet veel, maar wanneer 1000 (cruise) contacten 2 dollar zouden overmaken, kon hij een ticket naar Mexico kopen. Het Caribische klimaat van Mexico; de combinatie van zon, zee en vochtigheidsgraad, maken dat zijn huid herstelt. Hij heeft ooit drie jaar in Mexico gewerkt en zijn huid was toen zo goed als gaaf.
Ik hou niet van geldvraag mailtjes, dus in eerste instantie was ik alleen maar een soort van teleurgesteld in hem. Toch lieten zijn verhaal en zijn foto’s me niet los.
Ik wilde een inzameling actie opzetten, een stichting openen op zijn naam, en kijken of ik met mijn collega’s en vrienden misschien een bijdrage kon leveren. Ik had toen al plannen om naar Zuid-Amerika te gaan, en in gedachten zag ik mezelf al een symbolische cheque aan hem overhandigen. Maar het openen van een stichting kon alleen met een girorekening nummer op mijn eigen naam. Ik was bang dat mijn collega’s en vrienden zouden denken dat ik het geld zelf nodig zou hebben voor mijn reis. Uiteindelijk deed ik dus niets, zoals de meesten van zijn ‘vrienden’.
Ik schreef hem wanneer ik naar Chili zou komen, en dat het me leuk leek hem weer te ontmoeten. Hij zei dat hij in maart 2011 in Mexico zou zijn. We belden via Skype toen ik inmiddels in Buenos Aires was, maar nog steeds hield hij een slag om de arm. Ik belde zijn mobiel toen ik in Santiago was, waar hij twee uur met de bus vandaan woont. Inderdaad, hij was nog altijd niet in Mexico.

We spraken af, en hij haalde me in Valparaiso op van de bus. Hij is afgevallen. Ik niet.
Zijn vader wacht buiten op ons in zijn auto, en brengt ons naar Viña del Mar, een plaatsje vijf kilometer verderop, zodat ik mijn laatste dagen in Zuid-Amerika aan het strand kan doorbrengen. We vinden een hostel waar ik mijn rugzak kan dumpen en gaan de stad in. Ik vind het leuk hem weer te zien, maar op de één of andere manier krijg ik moeilijk contact met hem. Als ik wat vertel kijkt hij om zich heen, vraagt niks, reageert met ‘hm hm’… ik vraag me af of hij mijn Spaans niet verstaat, en schakel over op Engels. Maar het helpt niet. Ons contact verloopt vreemd; mijn verhalen zijn eenzijdig, zonder interactie. Ik ben in totaal drie dagen in Viña del Mar gebleven. Iedere middag kwam Andres vanuit Valparaiso met de bus om tijd met me door te brengen. Langzaam maar zeker werd ons contact weer vertrouwelijk en ben ik zijn houding beter gaan begrijpen. Het is ongelooflijk welk groot effect psoriasis op zijn leven heeft. Hij is altijd moe omdat zijn immuunsysteem is aangetast. Zijn huid gaat stuk wanneer hij beweegt. Wanneer hij ergens zit houdt hij zijn mouwen dicht omdat er anders overal schilfers vallen. Lange mouwen, pet op, T-shirt in zijn broek om schilfers op te vangen. Zijn kleding heeft hetzelfde effect als schuurpapier, de schilfers dwarrelen om hem heen. Het klinkt al goor, laat staan hoe het eruit ziet wanneer we in de wind staan te praten terwijl zijn schilfers op mijn kleren waaien. Hij is daarom bijna niet onder de mensen. Woont inmiddels bij zijn vader in een klein flatje met maar één slaapkamer en kijkt de hele dag tv. Succesvol cruiseschip member, en moet je nou zien. Foto’s op zijn Facebook pagina van over de hele wereld, en nu probeert hij al een jaar om gewoon in Mexico te komen.
Ik probeer een plan met hem te maken. Hoeveel heb je nodig? Tweeduizend US dollar. Wat is dat? Vijftienhonderd euro?? Is dat alles? Ja. Voor een ticket en de eerste weken zonder baan.
Ik kan niet geloven dat zijn vrienden en familie dat niet bij elkaar krijgen. Hij vertelt dat iedereen wel wil helpen, maar de kleine beetjes die ze kunnen missen gaan op aan zijn dagelijks leven. Hij is mat, ongeïnteresseerd bijna. Boos ook op zijn familie die hij altijd heeft ondersteund en die hem nu niet kunnen helpen. Machteloos, omdat hij vrienden heeft die hem willen helpen maar evengoed vastloopt. In Mexico heeft hij vrienden bij wie hij mag wonen, maar hij kan geen ticket betalen. Hij heeft een vriendin met ‘airmiles’ die hij mag gebruiken voor een ticket, maar die zijn alleen te verzilveren bij Canadian Airlines, die vliegen via Toronto naar Mexico, maar hij krijgt geen visum van Canada omdat hij geen baan heeft. Voor een fucking transit! Hij zit in een spiraal waar hij niet uitkomt en wil het er niet meer over hebben. ’s Avonds in mijn bed kan ik er niet van slapen. Ik wil hem helpen. Maar is dit niet het geijkte verhaal van een Latino die geld wil? Hoe goed ken ik hem? Goed genoeg. Waarom ik en niet zijn echte vrienden? Omdat ik het kan en zijn echte vrienden niet. Ondanks dat ik mega blut ben kan ik nog wel aan € 1500 komen. Dan kan hij naar Mexico en zijn leven weer op de rails krijgen. Gezondheid is onbetaalbaar, voor al het andere: Mastercard.


De volgende middag neemt hij me mee naar een enorm hoog flatgebouw waar we op het dak een uitzicht hebben over Viña del Mar. Daar vertel ik hem van mijn besluit. Ik ga $ 2000 naar hem overmaken. Natuurlijk vindt hij het teveel. Is hij al blij met minder. Maar minder helpt niet. Je valt uit mekaar man, get your ass in Mexico! Hij belooft me alles terug te betalen en ik geloof hem. Hij begint te janken en ik ook. Godverdomme, al die kutziektes ook! Ik wou dat ik mijn zus had kunnen helpen maar dat kon ik niet. Ik wou dat ik mijn moeder kon helpen maar dat kan ik niet. Voor een fucking $ 2000 kan ik hem helpen. Let’s do this.
Ik heb een boek gelezen en een film gezien. Eat, pray, love. Gaat over een vrouw die een jaar gaat reizen en iemand tegenkomt die ze wil helpen. Ze vraagt al haar vrienden om het geld dat ze dit jaar niet hoeven uit te geven aan haar verjaardagscadeautje, over te maken op haar rekening.
Gesteund door dit idee doe ik hetzelfde. En ik weet dat jullie net allemaal geld hebben overgemaakt naar Japan en allerlei andere goede doelen. En dat je geldvraag mailtjes haat. Ik ook. Maar ik probeer het toch. Als zijn vrienden het niet kunnen, kunnen de mijne het misschien!
Iedereen die mij hiermee wil helpen kan dat doen door geld over te maken naar 5182535 t.n.v. D.F.J.B. Boelens, Den Haag.
Mag ook direct naar hem, maar dan betaal je twintig euro voor een buitenlandse transactie.
Wanneer je zijn rekeningnummer wilt, meer over Andres wil lezen, of zijn (vreselijke) foto's wilt zien, het verschil van zijn ziekte in Chili of in Mexico, dan kan dat op zijn blog: http://dreirof.blogspot.com/
Let’s get his ass in Mexico!!!