Water water water

Het is 7 januari een uur of elf ’s ochtends wanneer we het kleurrijke, fotogenieke Paraty verlaten en aan het laatste stuk van onze roadtrip naar São Paulo beginnen waar we morgenmiddag onze auto in moeten leveren op het vliegveld. Bijna iedereen die we gesproken hebben over São Paulo heeft ons gewaarschuwd om die stad vooral niet in te gaan. SP schijnt weinig te bieden te hebben, en met de auto is het een regelrechte ramp. We hebben die informatie ter harte genomen en ervoor gekozen om onze auto lekker makkelijk buiten SP op het vliegveld te droppen. We hebben het plan bedacht om vandaag in een uur of vijf naar Guarujá te rijden; een stadje op 85 km van SP, en daar te slapen. Het is vrijdag, en er schijnt daar een geweldige club te zijn. Ergens halverwege de nog steeds slingerende kustweg langs de Atlantische Oceaan en door bergen, staan er omleiding bordjes. Mijn Portugees is ronduit slecht, dus zodra er verhalen op borden komen is onze roadtrip gedoemd te mislukken. Om het feest compleet te maken breekt er een tropische regenbui uit. Het lijkt wel of er tien brandweermannen mijn voorruit proberen te blussen! Het enige woord dat we nog onderscheiden is São Paulo … we komen op een tolweg terecht en rijden steeds dichter op de stad af. Ach… denken we nog…. São Paulo, daar is vast ook een leuke nachtclub, dan slapen we toch hier? Big mistake.
Wat een verschrikkelijke stad!! Op onze zoektocht naar het centrum rijden we door de meest verschrikkelijke sloppenwijken. Portieren op slot en blijven rijden. We rijden in de spits in een stad met méér dan TWIN-TIG MIL-JOEN inwoners… in de op vijf na GROOTSTE STAD VAN DE WERELD.
O-ver-al rijden auto’s en motoren, we komen van de ene in de andere wijk terecht en ze lijken steeds erger te worden. We willen hier weg! Het lukt ons om de weg terug de stad uit te vinden, maar we zijn de enige niet… heel São Paulo staat vast! De regen komt nog steeds met bakken uit de lucht, we staan onder een viaduct waar het water afstroomt alsof er emmers overheen gegooid worden. Overal staan rijen auto’s waar echt honderden motoren doorheen slalommen zodat je geen moment van baan kunt wisselen. Wat een drama! Op een gegeven moment moeten we een kruising oversteken waar ik auto’s tot aan hun grill door het water zie waden. WAAAAA!!! KIJK NOU!!!! DAAR MOETEN WIJ OOK DOORHEEN!!! We moeten plassen, krijgen honger, maar kunnen alleen maar met de stroom mee als die tenminste in beweging komt. Op één van mijn onverklaarbare geluksmomenten zijn de vier rijstroken van de tegenliggers ineens helemaal leeg, rij ik toevallig op de linkerbaan, ontbreekt er een stuk vangrail en kan ik langs een paar pionnen illegaal de weg oversteken naar een benzinepomp aan de overkant van de weg. Pauze! Buiten regenen we in vijf minuten tot op onze huid nat. Wat een water…
We besluiten om maar alvast richting luchthaven te rijden, en daar een hotel te nemen, zijn we morgen in ieder geval op tijd. Het lukt ons zowaar om op tijd de borden te zien en van rijstroken te wisselen voor de juiste afslag, maar toen ontstond er een nieuw probleem. Geen hotels op weg naar het vliegveld!!! En als we hotels zagen, waren we te laat of stonden ze aan de andere kant van de vangrail. In de tussentijd werd het donker en belanden we op weg rond de luchthaven. Nou, als je denkt dat Schiphol een doolhof is… welkom op São Paulo!! De hotels die we zagen, overschreden zelfs de limiet van twee creditcards samen (denken we), alhoewel we het wel een kicken idee vinden om in verkreukelde korte broeken met rugzakken op zo’n luxe lobby in te stappen en te vragen of het penthouse nog vrij is (en dan heeeel hard hopen dat ze ‘nee’ zeggen!!) Helaas zijn we inmiddels niet meer in the mood voor grappen en grollen, en willen we alleen nog maar een betaalbaar bed. Telkens als we een hotel zien en een afslag nemen, moeten we kilometers een weg volgen die we niet moeten hebben, en als we keren idem dito. We worden er gestoooord van!!! Hoe komen we op die parallel weg??!!! Eindelijk, eindelijk, na een dag van negen uur in de auto (voor 300 km) komen we bij een hotel en betalen we 80 euro per bed. Zonder ontbijt.
De volgende morgen herhaalt het probleem zich op zoek naar de plek waar we onze auto moeten inleveren. Zelfs op de luchthaven zijn alle borden in het Portugees. Probeer dan maar een auto drop off te vinden!! Na het 28e rondje en een halve tank benzine zie ik een Avis busje geparkeerd staan. Onze auto is van Hertz. Jammer dan! De chauffeur ligt te slapen over zijn stuur en ik maak hem voorzichtig wakker terwijl ik wens: spreek SPAAAAANS alsjeblieft!!! Nee, en ook geen Engels. Maar hij verstaat wel Spaans. Daar gaan we. “Tengo un carro de Hertz. Retorno ahora. Pero.. de donde??” Hij begrijpt me, en begint enthousiast in het Portugees uit te leggen hoe ik moet rijden. Ja tuurlijk. Ik ben het na twee woorden al kwijt. Hij ziet mijn wanhopige gezicht… en biedt lachend aan om voor ons uit te rijden. Ik hou van Braziliaanse mannen!!! Kon hem wel zoenen, echt.
Tot ons afgrijzen bleek dat we er zowel gisteren als vandaag een keer of tien langs waren gereden. Maar ja.. als je het bord niet kunt lezen… WAAAAA!!!!!
Oké. Auto kwijt. Verder met bussen! Wanneer we met de bus vanaf het vliegveld op de busterminal aankomen en het loket vinden waar we kaartjes kunnen kopen naar de Iguazu watervallen (een busrit van 16 uur), hebben we weer mazzel: de bus vertrekt over vijf minuten! Dit zijn geen bussen met een dienstregeling van om het kwartier, dus dit scheelt minimaal een halve dag wachten. Beter!
Om 14:30 verlaten we São Paulo en gaan we op weg naar de grens van Brazilië met Argentinië en Paraguay. Op de bus staat: Foz do Iguaçu en in die stad moeten we eruit, dus we kunnen proberen om wat te slapen tot we bij het eindpunt zijn. Toch? Om een uur of 6 ’s morgens worden we wakker gemaakt door een politieagent die om mijn ‘passoporto’ vraagt. Wacht effe hoor… m’n paspoort? Waarom?! Ik weet dat de watervallen van Igauzù (of Iguaçu op z’n Portugees) tussen Brazilië, Argentinië en Paraguay zitten ingeklemd. Maar ons eindpunt is gewoon in Brazilië! Toch lijkt het wel alsof we voor een grenspost staan. Maar we moeten de grens niet over… waar zijn we?? WE STAAN VOOR DE GRENS MET PARAGUAY!!! Neeee!!! Eruit!! Waar is Foz do Iguaçu? Ik versta geen Portugeeeeheeees!!!! Oké, taxi. Dat versta ik. We krijgen onze rugzakken uit het ruim en daar staan we dan. Buiten. Bij een verlaten grenspost. In het donker. Om half zes ’s morgens terwijl de lichtjes van onze bus die Paraguay inrijdt steeds kleiner worden. Taxi. Hm.
Een uur later ontwaakt het verkeer een beetje en nemen we een taxi naar een pousada dat we in onze reisgids hebben zien staan. We mogen mee ontbijten en kunnen gelukkig al om 8 uur ’s ochtends onze kamer in. Een echt bed!!! Wat waardeer je dat als je 16 uur in een bus gezeten hebt.
De volgende morgen staan we vroeg op om naar de watervallen te gaan aan de Braziliaanse kant. Morgen gaan we ze dan vanaf de Argentijnse kant bekijken. Volgens onze reisgids is dat een verschil dat je eigenlijk niet mag missen als je er de tijd voor hebt.
We gaan het park in met een elektrische dubbeldekkerbus en stappen vol verwachting uit bij de watervallen die als finalist staan geregistreerd bij de verkiezing van de Nieuwe zeven wereldwonderen. We lopen een pad af en zien… watervallen ja. Hartstikke mooi. Groot. Een paar naast elkaar. Maar om nou te zeggen…”dit moet je gezien hebben”?! Eén van de nieuwe zeven wereldwonderen? Ik was zo blij dat ik deze watervallen zou bezoeken met Nanniek, dat ik deze onvergetelijke ervaring niet in mijn eentje hoefde te verwerken… Maar we kijken elkaar aan en vragen ons af of we zo verdomde verwend zijn dat we niet van onze sokken worden geblazen van het natuurschoon. Een beetje gedesillusioneerd vervolgen we het pad… hee, nog meer watervallen… en nog meer.. steeds hoger, steeds groter, steeds voller. Er zijn paden aangelegd met uitkijkpunten vanwaar je een goed panorama uitzicht hebt over grote groepen watervallen. Langzaam aan voelen we het enthousiasme opborrelen… dat geluid! Die kracht! Zoveel, het houdt niet op!
Uiteindelijk komen we aan bij Devil’s throat. Strot van de duivel. Hier komen zoveel watervallen samen tot één stroom, dat het de plek op aarde is waar het grootste volume water per seconde stroomt. WAAAAAAAAAAAAA!!!!! Zooooo moooooi!!!! En we staan er gewoon vóór! Worden nat van de spray die ervanaf komt, worden doof van het gebulder… Hoe moet je dit nou in godsnaam omschrijven?? Hier bestaan geen superlatieven voor!!
Helemaal blij lopen we weer terug het park uit. Helikoptervlucht doen? Van het gelukkige stel op het strand van Copacabana hoorden we dat dat helemaal niet zo duur was, anders hadden we er nooit naar durven vragen. Het is inderdaad betaalbaar; een helikoptervlucht van tien minuten.
Nanniek mag voorin naast de piloot met het raam tot onder haar voeten!! We stijgen op, vliegen over de immense jungle, de rivier die Brazilië van Argentinië scheidt… en dan… de complete serie watervallen van bovenaf!!! Dit moet je gezien hebben, dit wil ik met heel de wereld delen. Snel pak ik mijn camera en begin te filmen zo goed en kwaad als het gaat. TEEEEEEEEERING!!!! WOEHOE!!! http://www.youtube.com/watch?v=vSyM5fab7lU
In onze pousada bekijken we alle foto’s… en morgen komen er nog meer!!
Argentinië in om de watervallen te bekijken is een ander verhaal. Met de bus, eruit bij de grenspost van Brazilië, stempel in je paspoort LAND UIT, bus in, rivier oversteken, eruit bij de grenspost van Argentinië, stempel in je paspoort: LAND IN en op de terugweg hetzelfde ritueel. Gaat allemaal supersoepel.
Het park van Argentinië ligt echt aan de kant van de jungle, die je op het helikopterfilmpje zo goed ziet. Hier hebben ze loopbruggen in aangebracht, die je bovenlangs de watervallen leiden. Dan sta je letterlijk BOVEN de waterval en zie je het water onder je voeten naar beneden kletteren!! Zie je vanaf Brazilië vooral het panorama, vanaf Argentinië zie je de watervallen bijna allemaal individueel, en kun je er vanaf boven, onder en halverwege met loopbruggen dichtbij komen. Zoooveel geweld, zoooo mooi, zoooo geen woorden voor!! Dit is nog mooier, nog intenser, nog grootser dan de ervaring van gisteren. Als laatste nemen we de lange loopbrug die we gisteren vanuit de helikopter zagen die je naar Devil’s Throat leidt… en wat we toen meemaakten….
De loopbrug leid je werkelijk tot aan de oorsprong van de waterval!! Op een meter afstand van de hardste en dikste waterstroom ter wereld!! WAAAAAAAAAAAAAAAAA!!! We zijn in een mum van tijd zeiknat, maar het is warm dus dat is eigenlijk wel lekker ook. Wat een geweld! Wat een kracht! WAT EEN WERELDWONDER!!!!
Het is moeilijk om foto’s te maken, te filmen.. m’n lens zit binnen no time vol met druppels. Ik hou ervan om intense ervaringen niet te (kunnen) fotograferen of filmen… omdat je dan het volledige moment tot in je poriën kunt absorberen. Maar daar staat tegenover dat ik de hele wereld door mijn ogen wil meenemen, laten meegenieten, mee ervaren. Geen enkele foto doet recht aan wat wij gezien hebben, maar hier volgt een serieuze poging. Geniet!!