Eerste week in Buenos Aires

Op 13 januari landen we in Buenos Aires! Nanniek vertrekt de 20e, dus we hebben precies een week om samen door te stad te struinen. Daarna blijf ik alleen achter en verhuis ik naar een studentenflat en begin ik aan een maandje Spaanse les. Maar nu eerst: exploring Buenos Aires!

Via de Lonely Planet vinden we een te gek hostel met op alle muren kunst, waar we een week blijven in een kleurrijke kamer. We zitten in de wijk San Telmo; een wijk vol met historische herenhuizen met gietijzeren balkons en bewerkte gevels. Barok, Rococo, Jugendstil, Art Deco… prachtig allemaal. Beetje vergane glorie hier en daar, maar de schoonheid is niet te missen. We wandelen door een straatje met bobbelige keien langs de meest schattige winkeltjes… en wat zijn de prijzen hier heerlijk laag vergeleken met Brazilië! Heel toepasselijk komen we in een antiekhal terecht, waar ze spulletjes verkopen die passen bij de architectuur om ons heen. Hier brengen we uren door, geweldig!
De rest van de week bezoeken we de highlights van BA. Om te beginnen: Casa Rosada (roze huis), ooit het presidentiële onderkomen van onder andere Juan en Evita Perón die hun volk hier vanaf de beroemde balkons toespraken. Ook de film die Madonna heeft gemaakt over Evita is hier opgenomen. Het Plaza de Mayo; het plein ervoor kennen we van de demonstraties van de Dwaze Moeders. (De Dwaze Moeders (Asociación Madres de Plaza de Mayo, Vereniging van Moeders van het Meiplein) zijn een groepering van Argentijnse moeders van desaparecidos; verdwenen personen. Volgens cijfers van de Argentijnse regering verdwenen onder de dictatuur van de militaire junta, die het land van 1976 tot 1983 bestuurde, 13.000 mensen. Mensenrechtenorganisaties houden het echter op 30.000 verdwijningen. Bron: wikipedia).
Binnen worden er nog steeds bepaalde ruimten gebruikt voor verschillende kantoren, maar de huidige presidente van Argentinië, Christina, woont elders.

Vlakbij Casa Rosada bevindt zich Catedral Metropolitana; weer een mooi staaltje Barok, waar de graftombe van General José de San Martín; de held van Argentinië te zien is. Hij vocht voor de onafhankelijkheid van Argentinië van de Spanjaarden; 22 december 2010 precies 200 jaar geleden. Binnen wordt zijn tombe bewaakt door soldaten, en zijn we toevallig getuige van de wissel van de wacht. Buiten hangt een toorts met een eeuwige vlam om zijn geest in leven te houden.

Deze week bezoeken we ook het Cementerio de la Recoleta; bijna een klein dorp aan mausolea waar de lichamen van veel belangrijke personen in Argentinië in gebouwen worden bewaard. Presidenten, generaals, dichters, schrijvers, notabelen…. En het eenvoudige graf van Evita Perón, in het mausoleum van haar familie Duarte. Straten vol marmeren huizen, compleet met voordeuren en bewaakt door de mooiste standbeelden van engelen. De spinnenwebben, het marmer, de kisten in de huizen, de gietijzeren kruisen, alle beelden, de katten die over de paden tussen de mausolea lopen… het is een extreme omgeving en we brengen er een paar uur door.
Een andere dag bezoeken we de dierentuin van Buenos Aires (maar daar was weinig aan…zeker nadat ik vier dagen heb doorgebracht in de Amazone…) en hebben we een expositie bezocht in het Museo de Arte Latinoamericano de Buenos Aires (Malba); een museum met moderne kunst van lokale artiesten. Naast dit museum is een super-de-luxe cafeetje waar mooi gekleed Buenos Aires zaken komt doen en waar wij heerlijke tapas eten en wijntjes drinken.

Natuurlijk gaan we ook een avond naar een tango show! In een vreselijk mooi theater waar we ook gedineerd hebben.. en wat een show! Wat is dat een sensuele, hartstochtelijke en passievolle dans.. We hebben echt met open mond gekeken. Ik wil meer dansen!!

Maar naast alle cultuur… hebben we uiteraard ook de clubs van Buenos Aires onderzocht! Puur professioneel,want Nanniek wil haar eigen club beginnen. De beste nightclub is Crobar, waar we vrijdag avond om 1 uur ’s nachts binnenkomen. We kijken rond en er is nog bijna niemand… hm… dit is toch the place to be on Fridays? Toen wisten we nog niet dat het nachtleven in Buenos Aires pas begint na tweeën… tot daylight! Goeie muziek en heerlijk gedanst. Zaterdag naar een andere club: Cocoliche, maar dat vonden we niks. Gelukkig zijn hier clubs genoeg en hebben we onze avond voortgezet in Insight, waar we door de eigenaar werden meegenomen naar de VIP area en de hele avond gratis flessen champagne aangerukt werden. Altijd leuk!

Verder een week lang heerlijke terrasjes, leuke winkeltjes, mooie mensen, goed weer (op één regenachtige zondag na) lekker eten, enthousiaste Argentijnen en lage prijzen! Buenos Aires is gelukkig een heerlijke stad, waar ik de komende maand nog genoeg te doen heb.
En toen… was het ineens weer donderdag.
’s Ochtends pakken we samen onze rugzakken in, net zoals we de afgelopen vijf weken hebben gedaan, maar met het verschil dat Nanniek nu teruggaat naar Amsterdam, en ik verhuis van onze tweepersoonskamer (à 40 euro per nacht) naar een slaapzaal (à 12 euro per nacht). Ik voel me sip en zie ertegenop om haar hiervandaan in een taxi te zien vertrekken en alleen achter te blijven. IK ben altijd degene die vertrekt! Ik besluit om met haar mee te gaan naar het vliegveld, ook al is de taxirit duur en ben ik inmiddels aardig door mijn reserves heen. Op het vliegveld blijkt dat haar ticket een andere tijd aangeeft dan haar vlucht (Braziliaanse tijd?) en dat ze nog net meekan! Ons afscheid is snel, maar ik begin toch een beetje te huilen. Kut, ik haat afscheid nemen. Dag meisje, goede reis! Slik.
Ik slenter nog even rond in de vertrekhal, koop een bak koffie en eet een broodje. Ik heb zin in een sigaret. Ik zie ansichtkaarten met allemaal gekleurde huisjes en tango dansende stellen op straat. Wat een leuke buurt.. waar is dat? Blijkt een straat in La Boca te zijn: een wijk waarvoor Nanniek en ik gewaarschuwd zijn om niet te komen. Maar dit ziet er heel toeristisch uit! Toch maar even uitzoeken wat m’n Lonely Planet er over schrijft.
Ik neem de taxi terug en kom alleen terug in ons kleurrijke hostel. In mijn mailbox zit een lieve mail en ik schiet door al mijn tranenbarrières heen. Ik mis ineens alles en iedereen, wat doe ik hier in m’n up? Ik moet zo huilen maar ik heb geen kamer meer en kan me nergens even terugtrekken. Boven op het dakterras huil ik nog even zachtjes door tot er iemand in een hangmat komt liggen en ik me een beetje opgelaten voel. Loop echt met mijn ziel onder mijn arm! Ik weet dat morgen weer alles goed is, maar deze dag laat ik maar even voor wat het is! ’s Avonds zoek ik een terrasje op in de avondzon, bestel een halve liter bier en proost op de geweldige tijd met Nanniek terwijl Buenos Aires aan me voorbijraast op weg naar huis na een dag werken. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik nog ruim tien weken vrij ben, lekker in de zon, zonder verplichtingen en zonder ritme. Als ik terug in mijn hostel kom is er een lieve vriend online met wie ik even chat, en wordt ik op skype gebeld door een vriend in Chili. Wat nou alleen?!

De volgende ochtend ga ik naar La Boca. De Lonely Planet geeft aan dat je niet te ver moet afdwalen van El Caminito (de wijk met de gekleurde huisjes) of Bombonera stadium (het stadion van het jeugdelftal van Diego Maradona), en dat zijn precies de dingen die ik wil zien, dus dat komt wel goed.
Eerst loop ik naar Dique; een rivier met dezelfde naam als de nachtclub die Nanniek voor haar dertigste wil beginnen en waar we niet aan toe zijn gekomen om langs te gaan. Ik heb beloofd om foto’s van haar water te maken! Het liefst kom ik thuis met een origineel flesje Dique water, maar de kade is te hoog en op de enige plek met een trappetje staat een bewaker… jammer zeg. Het is hier echt een jachthaven, met een boulevard vol met linnen gedekte tafeltjes, mooi geklede mensen en grote jachten. Ineens zie ik de Nederlandse vlag wapperen bovenop een gebouw! Na mijn heimwee momentje van gisteren ben ik blij onze driekleur te zien. Waarom wappert die hier? Natuurlijk: ik loop langs het gebouw van de Nederlandse Ambassade. Heimwee hebben en dan getrakteerd worden op Nederlandse bodem. Mijn dag kan niet meer stuk!
Ik loop verder naar La Boca, de wijk is hier niet zo heel ver vandaan en als ik op de grote avenues blijf ben ik wel veilig. Ik zie het voetbalstadion waar Maradona ooit is begonnen, en maak er een foto. Plotseling voel ik iets over mijn rug glijden. Ik draai me om en zie een jongen van een jaar of vijftien staan. Met een mes in zijn hand. Aan de grond genageld kijken we elkaar aan. “Doe even normaal gek!” roep ik uit. Hij zegt iets dat ik niet versta. Ondanks de 37 graden buiten krijg ik in een fractie van een seconde kippenvel over mijn hele lichaam. Ik wacht niet langer af en begin te rennen. Ik kijk om, hij volgt me niet en rent zelf ook weg. What the fuck?!! Hij probeerde m’n tas van m’n schouder te snijden! Met een bot mes kennelijk, want er is nergens schade. Ook niet op mijn blote rug. Even ben ik uit mijn doen, maar om de hoek beginnen de gekleurde huisjes en ga ik maar weer gewoon foto’s maken tussen de busladingen toeristen. Tering. Ik ben wel geschrokken zeg! Aan een tafeltje op een terrasje bedenk ik wat ik allemaal kwijt was geweest als het hem wel was gelukt om mijn tas te krijgen. Paspoort, rijbewijs, internationaal rijbewijs, pasjes van mijn reisverzekering, ziektekostenverzekering, reserve pinpas, creditcard, cash, (ál mijn mogelijkheden om aan cash te komen!), m'n telefoon, mp 3 speler, m'n lonely planet met plattegrond... alles alles alles. In het begin van mijn reis was ik zo voorzichtig: geen paspoort maar kopietjes in m’n tas, twee pinpassen, één in mijn tas, één in mijn rugzak thuis, zelfde met creditcards… maar nu ik de afgelopen weken alles wel een keer nodig heb gehad, zit inmiddels alles in mijn tas. In aparte vakken wel, maar daar heb je niks aan als ze heel je tas hebben. Lonely Planet zat er dus naast; bij het stadion is het ook gevaarlijk. Al met al een goede les om mijn spullen weer gescheiden te bewaren. Ik bedank mijn pap en twee zussen: my three guardian angels.

El Caminito in La Boca blijkt inderdaad een leuke kleurrijke buurt waar er op straat tango wordt gedanst…maar wat een verschil in niveau vergeleken met de dansers in de tango show van een week geleden!
Terug naar het hostel neem ik een taxi, die hier maar 12 cent per kilometer kost, met een starttarief van 1 euro. Voor dat geld ga ik niet meer door gevaarlijke wijken wandelen lieve mensen!

In mijn hostel deel ik mijn kamer met vijf bloedmooie jongens uit Australië en Zweden… zo’n slaapzaal is zo gek nog niet! Die avond vragen ze me mee uit, Fridaynight dancingnight, maar ik ben doodmoe van alle kilometers die ik vandaag gelopen heb en ook wel van de adrenalinestoot denk ik. Vandaag is het zaterdag, ze zijn net wakker (14 uur) en vroegen me net mee voor vanavond. Escort van vijf mannen… dat moet goed komen toch? ;)
Ondanks de niet leuke ervaring van gisteren, blijf ik er toch bij dat ik me hier niet onveilig voel. Hier in het hostel zit een Nederlands meisje uit Groningen die haar tas ooit afgegeven heeft aan iemand die met een mes in haar gezicht stond te zwaaien. In Groningen! Die dingen kunnen helaas overal gebeuren.
Morgen verhuis ik naar mijn studentenflat in een hele luxe wijk aan de andere kant van Buenos Aires, waar maandag mijn lessen Spaans beginnen.
Na de motorcross tour in Bolivia, de culturele motortour door Peru, Kerst en Oud en Nieuw in Brazilië met Nanniek en de highlights van Buenos Aires in Argentinië, begin ik aan weer een nieuwe fase van mijn reis. Heerlijk, het gaat maar door! En een buslading foto's van deze week... ook nog.