Hoe is het om weer thuis te zijn?

Zo, dat is lang geleden! Ik wilde al veel eerder een afsluitend blog schrijven, maar hier in Nederland lijkt de klok sneller te lopen…ik kom er gewoon niet aan toe! Het duurde lang voordat ik daar weer aan gewend was, langer dan ik had verwacht. De klok, de afspraken, het ritme… Voordat ik bedacht dat ik op de klok moest kijken was de tijd al om. Mensen zeiden binnen een week: ‘het is nu zeker net alsof je niet bent weggeweest?’ Maar dat was echt niet zo, is eigenlijk nog steeds niet zo. Pas wanneer je terugmoet in dat ritme besef je hoeveel routines geen routines meer zijn. Boodschappen doen en zonder drinken thuiskomen. Handelingen op mijn werk waar ik ineens over moet nadenken. Zaken regelen; belasting aangifte doen, tandarts afspraak maken, vervolg vaccinaties halen, bankzaken waarvan de automatische incasso ineens was gestopt per 1 januari, een lekkage bij mij en de buren… weer fulltime werken, een mailbox die uitpuilt, vrienden die bellen, smsen, mailen. Etentjes, drankjes doen, op bezoek bij mijn moeder…twee dagen vrij in een week is echt veel te weinig! Ik besef eigenlijk nu pas dat ik een half jaar heb geleefd als in mijn kinderjaren, zonder tijd, zonder werk, zonder verplichtingen, zonder verwachtingen. Wat is dat heerlijk om nog eens te doen wanneer je volwassen bent!
Alle vragen beantwoorden.. Hoe is het om terug in Nederland te zijn? Hoe gaat het met je moeder, hoe was het weerzien? Hoe is het om weer te werken? Hoe kijk je terug op je half jaar sabbatical? Hoe was het om zolang alleen te zijn? Ben je veranderd? Ga je het weer doen? Wat kost dat nou? Waar ga je de volgende keer heen? Wat heb je allemaal gedaan? Nou mensen… daar komt ie dan.
Vrijdagavond 1 april 2011 kwam ik aan in Nederland. Op Schiphol werd ik opgewacht door mijn vriendin Miriam (met een picknickmand van delfts blauwe stof gevuld met stroopwafels, pindakaas, hagelslag, muisjes, pepernoten, erwtensoep, beschuit, aardbeitjes, drop, boterbabbelaars en allemaal andere Hollandse dingen die al op zijn), mijn vriendin Zwanda met haar moeder Pien (met spandoek “welkom thuis motormuis!” oranje bloemen en ballonnen) en mijn lieve zus Beatrix met haar dochter Luka en vriendje Huib. Vanuit Schiphol reden we direct naar Purmerend, om mijn moeder te verrassen. Toen ik binnenkwam met mijn rugzak was ze zo blij dat ze begon te huilen! Haar kleine meisje (42) weer veilig thuis. Om 2 uur ’s nachts deed ik eindelijk de sleutel in mijn voordeur, nadat ik ongeveer 35 uur terug in Chili in een bus was gestapt richting vliegveld. Gek genoeg was ik niet moe (ik had goed geslapen in het vliegtuig en in Chili was het pas 21 uur) en ik ben in het Spaans gaan chatten met twee vrienden in Chili die zich afvroegen of ik veilig geland was. Toen nog even mijn post doornemen van het afgelopen half jaar (waarom??) en pas om 7 uur ’s ochtends naar bed.

De eerste ochtend in Nederland schoot ik in de stress zodra ik wakker werd en zat ik een paar uur later al huilend op de bank! Ik had Nanniek beloofd dat ik op haar verjaardagsfeestje zou komen (om 14 uur op een sloep door de Amsterdamse grachten), werd te laat wakker (hoe werkte die wekker ook alweer?), wilde snel iets aantrekken maar niets paste meer, mijn broer belde die me een half jaar niet gesproken had dat we maandag een afspraak hadden bij de oncoloog i.v.m. het ziekteverloop van mijn moeder, mijn zus belde daarna, misschien kon ik beter vannacht na mijn bezoek aan Nanniek bij haar in Edam slapen, dan kon ik zondag bij ma langs, zondagnacht bij mijn broer in Purmerend slapen, maandag met z’n allen naar de oncoloog in Hilversum… WAAAT oké, nog meer kleren mee (maar welke dan want ik pas niets meer) de kat eten voor het weekend (dus ook nog even boodschappen doen) en ondertussen was de boot van Nanniek al weer bijna aan wal en paste ik nog steeds niks. Een halve dag thuis en ik had al mijn eerste nervous breakdown al te pakken.
HOE DEED IK DIT OOK ALWEER???

Ik was de eerste week van april vrij en die is voorbij gevlogen. Hartverwarmend hoeveel vrienden contact met me opnamen! Terug op mijn werk is het ongelooflijk hoe ontzéttend veel mensen mijn blogs hebben gevolgd. Niet normaal! De complimenten zijn weergaloos: ‘wat kun jij ontzettend goed en beeldend schrijven’ ‘ik zat gewoon bij jou op die motor’ ‘jij hebt me Zuid-Amerika laten zien’ ‘Zuid-Amerika staat nu bovenaan mijn lijstje’ ‘ik keek naar een film en herkende jouw watervallen’ en veel, heel veel: ‘jij moet iets met je schrijftalent gaan doen!’. Dat is prachtig om te horen. Ik voel me een Floortje Dessing in het klein, die aan haar eigen kring een stukje van de wereld heeft kunnen laten zien. Ik hou van reizen, van de mensen, van de totaal andere omgeving, de overweldigende natuur, het andere ritme, het andere inzicht, het andere levensbelang. Ik had geen idee hoe diep het mij zou raken dat ik kennelijk het talent heb om dat met thuisblijvers te delen, zodat zijzelf geïnspireerd raken of het gevoel hebben er geweest te zijn. Wat is dat mooi om te kunnen doen. Ik heb eigenlijk altijd al reisdagboeken geschreven; mijn reisverhaal naar de Cook Islands en Australië is zelfs gepubliceerd op http://www.hetwereldvenster.nl/html%20oceanie/polynesie02.htm en http://www.hetwereldvenster.nl/html%20oceanie/australie04.htm

Groot voordeel van een reisdagboek online schrijven, is dat ik van al mijn reisverhalen met foto’s en reacties van jullie nu een album kan laten drukken. Ik wacht nog op wat foto’s van mijn aankomst op Schiphol en wat foto’s van mijn motorvrienden in Bolivia en Peru, ik moet de foto’s die ik gepubliceerd heb nog even nalopen en sorteren en dan is mijn album een feit! Ik moet er echt snel voor gaan zitten, want ik kan eigenlijk niet wachten om het album in mijn handen te hebben.

Ik vind het gelukkig helemaal niet erg om weer te werken, ik besef heel goed dat het gevoel van ultieme vrijheid alleen te bereiken is wanneer je dat normaal gesproken niet hebt. Wel denk ik soms voorzichtig aan iets anders… iets in de reiswereld, of voor een reismagazine… (wat jammer dat ik ondanks al jullie stemmen niet ben gekozen als nieuwe ambassadeur voor de postcodeloterij!) maar ook hier heb ik nog niet de tijd voor genomen om serieus mijn mogelijkheden te overwegen. Voorlopig zit bijna iedere dag volgepland voor of na mijn werk, en tijdens mijn twee vrije dagen. Misschien omdat ik niet thuis wil zitten. Misschien omdat ik mijn actieve leven wil voortzetten. Misschien omdat ik de afgelopen vier jaar i.v.m. mijn HBO studie niet veel aandacht aan mijn sociale leven kon besteden en nu eindelijk wel. Misschien omdat ik er vrienden bij heb gekregen, ook online. Vluchtige contacten via facebook met reizigers van over de hele wereld, maar ook mailverkeer.
Zo heb ik nog contact met Iveta die nu terug is in Praag (en net zoveel moeite heeft om zich aan te passen), Charo die nu lesgeeft in Peru, vrienden in Chili, Peru en Argentinië met wie ik nog schrijf en skype in het Spaans, de Gooische meisjes met wie ik zes weken in Buenos Aires heb gewoond (ze landen nu één voor één op Nederlandse bodem en krijgen binnenkort een Argentijnse parilla (BBQ) bij hun ‘mama’ op het dakterras) en in de maand mei heb ik bijna al mijn vrije dagen besteed aan de Nederlanders die ik heb leren kennen tijdens de motortoer in Bolivia! Naar een Latijns-Amerikaanse film met Ella, een weekendje motorrijden met Guido, een motortoer door Noord-Holland met de hele groep, en komend weekend naar een festival met Nicole en Rob. Zó leuk!
Vijf maanden alleen naar Zuid-Amerika, maar ik ben geen dag alleen geweest. Bij alles wat je onderneemt kom je in een groep terecht waarin leuke mensen zitten. Bij iedere overnachting ontmoet je andere reizigers met gouden tips of gezellige etentjes. Alleen reizen is echt veel minder alleen dan iedereen verwacht.

“Maar je kunt niets delen…” wordt er dan gezegd. Daar maakte ik mij ook zorgen om in het begin. Maar de meest intense ervaringen kon ik zo ervaren omdat ik alleen was. Omdat ik niet werd afgeleid door iemand anders, niet hoefde te delen. Helemaal vollopen, alleen. Pas dan heb je de tijd om een overweldigend gevoel van natuurschoonheid in alle rust op te zuigen tot in iedere porie van je lijf. Soms zo overweldigend dat ik letterlijk overstroomde van wat ik voelde of zag. Die rust, om dat gevoel helemaal binnen te laten komen, dat kan volgens mij alleen maar wanneer je juist niet hoeft te babbelen of te delen.

Het gebeurde voor het eerst toen ik vloog boven de Amazone… een half uur lang met mijn neus tegen het vliegtuigraampje gedrukt en van oog tot oog alleen maar bomen bomen en bomen zag. Muziek in mijn oren. Niemand die zei dat dat niet mocht. Niemand die ook wilde kijken door mijn raampje. Niemand die zei: ‘dat je dat zo mooi vindt, ik heb die bomen nou wel gezien.’ Niemand die me afleidde door te gaan praten. Alleen maar ik en het beeld op mijn netvlies. Nooit geweten dat het mogelijk is daar zo intens door geraakt te worden.

Het gebeurde tijdens één van mijn laatste motordagen in Peru door het Andesgebergte naar Colca Canyon. Al die zonsondergang kleuren aan zand, al die kleuren bloemen en gras. De mensen die daar leven met hun kleurrijk geweven doeken op hun rug, de kinderen met smoezelige snoetjes... alle details kon ik in mij opnemen, binnen de beschermde omgeving van mijn helm. Misschien dat ik daarom al 18 jaar motor rijd…

Het gebeurde in een bus in the middle of nowhere. Over een zandpad met de ruige Andes in het ene raam, en de Grote Oceaan in het andere raam. De golven zo hoog dat ik ze hoorde bulderen en de geur van het zout de bus instroomde. Zand, gebergte en oceaan. Het was mijn laatste week in Zuid-Amerika, ik dacht terug aan Nederland met zijn drukke snelwegen, opgepropte huisjes en gebrek aan ruige natuur en de tranen stroomden over mijn wangen… Ik fluisterde: ‘no quiero volver’ (ik wil niet terugkeren…) en absorbeerde het gevoel van rust en schoonheid zo intens dat ik het nog steeds kan oproepen.

Ja, de reis heeft mij veranderd. Ik ben geen ander mens, maar er zijn patronen doorbroken waar ik voorheen niet doorheen kwam. Geen wereldschokkende dingen; ik eet anders, ik ben gaan hardlopen, ik onderhoud contacten, ik kan beter plannen en geniet ook in NL met volle teugen. Niet van de natuur, maar wel van al mijn vrienden en familie. Want natuurlijk is het heel fijn om weer in hun midden te zijn.
Het was geweldig om mijn moeder weer te zien. Haar situatie was eigenlijk onveranderd. Na het hersenstam infarct dat ze kreeg in augustus 2010 en werd opgegeven, heeft ze zich van een 100% verlamd lijf (op bewustzijn, hartslag en ademhaling na) teruggeknokt tot halfzijdig verlamd in een rolstoel zitten. Ze woont in een verpleeghuis waar ze schildert, bloem schikt, de krant leest, de politiek volgt, lekker eet en kletst onder het genot van een bakkie cappuccino. Twee keer in de week wordt ze met een busje van Purmerend naar Edam gebracht, waar ze lekker in de tuin bij mijn zus kan zitten met de hond en katten aan haar voeten. De kleinkinderen nemen haar mee naar de markt, en ze geniet volop van deze momenten in haar leven.
Natuurlijk heeft ze ook haar mindere momenten. Soms wordt ze verdrietig dat het leven ineens aftelt of opstandig om haar afhankelijkheid. Wanneer ze in haar rolstoel voor de tv wordt gezet met de afstandsbediening buiten haar bereik. Of wanneer ze mij ziet rijden in haar autootje. Ze zou er zooo graag weer zelf instappen en mee naar huis rijden! En soms is ze bang voor de tumor die in haar maag zit waar ze nu nog geen last van heeft, maar waarvan ze weet dat die dag komt. En dan?

Afgelopen donderdag leek die dag aangebroken en werd ik gebeld op mijn werk. Mijn moeder had een liter bloed gespuugd. Foute boel. Wanneer de bloeding niet stopte zou ze nog 4 uur te leven hebben. We troffen haar heel zwak aan maar ze zei: ‘ik ga hier niet dood aan hoor..’
En ze had gelijk. Wij zijn bij haar gebleven en laten haar drinken zodra ze genoeg bij bewustzijn is om te slikken. Ze heeft geen bloed meer opgegeven dus de bloeding lijkt gestopt. Ze is erg bleek en zwak maar dat zou ik ook zijn wanneer ik een liter bloed verloren ben.
Maandag kwam de arts en vroegen we of ze een bloedtransfusie kan krijgen om haar er wat sneller bovenop te helpen. Natuurlijk zal ze uiteindelijk overlijden aan haar maagtumor, maar kennelijk nu nog niet. Haar hart heeft twee dagen 120 slagen per minuut gemaakt, om het resterende bloed rond te pompen, en kon dat kennelijk aan. Ze heeft de kracht om te blijven ademen. Haar lichaam had de kracht om de bloeding te stoppen. Een gezond lichaam heeft na een bloed donatie (een halve liter) één tot twee weken nodig om weer dezelfde bloedcondities te hebben als voor de donatie. Mijn moeder heeft geen gezond lichaam, is een hele liter kwijt en is bijna 81. Als ze toch al vijf dagen niet dood gaat, zorg dan dat ze niet zo uitgeteld in bed hoeft te liggen en geef haar wat bloed en ijzer! Jammer genoeg is dat allemaal niet zo vanzelfsprekend, en heeft ze nog steeds geen extra bloed gekregen. Mams is still fighting against all odds. Respect!

Om toch met leuk nieuws te eindigen: Andres, de Chileen die ik door een storting van 1500 euro heb helpen emigreren naar Mexico, heeft dat 30 april al gedaan! Nu al gaat zijn huid vooruit door het Caribische klimaat van zon, zee en vochtigheidsgraad. Maar liefst tien volgers van mijn blogs zijn bereid geweest om ons te helpen en hebben samen 225 euro overgemaakt!! Fantastisch lieverds!! Andres kan niet geloven dat wildvreemden dit voor hem hebben gedaan, hij heeft jullie bedankt in mijn vorige blog, die hij heeft laten vertalen via de computer in het Engels. Jullie geld gaat van het bedrag af dat Andres aan mij wil terugbetalen. Zo heb ik het eerder teruggekregen, en hij hoeft minder lang te sparen. Natuurlijk zijn donaties nog steeds welkom! Dus voor iedereen die het vergeten is of dacht dat een tientje te weinig zou zijn: giro 5182535 t.n.v. D.F.J.B. Boelens te Den Haag.