Motorrit van Peru naar Bolivia

Maandag. We verlaten Arequipa met vijftien crossmotoren en een volgauto dwars door de stad. Niet veel later doemen de eerste bergen op in de meest fantastische kleuren. We rijden over de Pan American Highway dwars door de woestijn, en de bergen bestaan uit vermiljoenrood, okergeel en roestkleurig zand. Ik merk dat mijn lach bijna niet meer past in mijn helm...ik rij fucking motor in Peru! Het asfalt is prachtig, de bochten scherp en lang, en al snel kom ik tekort aan de 30 pk van het motortje. We rijden door naar Moquegua, een plaatsje dichtbij de grens met Bolivia. In het gras op het centrale plein drinken we met z´n allen een aankomstbiertje totdat we worden weggestuurd door de politie. Drinken op het gras in het park... turistas!
Dinsdag vertrekken we al vroeg. De weg kronkelt verder door het Altiplanogebergte, en al snel zitten we op 5000 meter hoogte. Onderweg kunnen we stoppen wanneer we willen om foto´s te maken, de volgauto blijft achter de laatste motor. De kleuren zijn nog intenser dan gisteren, we zien lama´s grazen in het gras... ik kom ogen tekort.
Het laatste stuk naar de grens met Bolivia rijden we langs het Titicacameer; het hoogste meer ter wereld, 170 km lang en 65 km breed. Lars de gids weet een shortcut naar de grens, hij duikt een zijweg in en ik zie alleen nog maar een grote stofwolk. Einde asfalt! Het tempo blijft even hoog, ik doe m´n vizier dicht en vertrouw op m´n motor die volgens de natuurwetten alleen maar rechtdoor wil. Opeens doemen er grote bulten zand op over de weg waar we niet doorheen kunnen... maar wel omheen! Het eerste echte stuk offroad. Dapper volg ik het voorbeeld van de mannen en ga rechtop staan terwijl ik een ondiepe afgrond inrij. Korte bocht, door het mulle zand weer steil omhoog terug de weg op... ik sta nog! Met m´n hartslag tussen m´n ribben besef ik dat ik dat dus ook kan.. offroad rijden. We vervolgen onze weg door het stof; wanneer we bij de grens aankomen zijn we allemaal wit en knarsen m´n kiezen.
De grensformaliteiten duren lang, het invoeren van 15 motoren kost bijna twee uur maar de zonsondergang op het Titicacameer maakt het wachten meer dan goed.
In het donker rijden we Bolivia in over een onverlichte weg. Gelukkig is het nog maar tien kilometer naar ons hotel in Copacabana. Niet het beroemde strand in Rio de Janeiro (waar ik oud en nieuw zal vieren) maar een klein plaatstje in Bolivia. Ons hotel heeft uitzicht op het meer waar we nu niet zoveel meer van zien in het donker.

Woensdagochtend zien we de zonsopkomst boven het meer waar gekleurde vissersbootjes aan de oever liggen. Na een stevig ontbijt klimmen we op onze stoffige motoren. We hebben allemaal onze voeringen in onze jassen gedaan, we zitten hoog en het is bewolkt; de 25 graden van Peru hebben plaatsgemaakt voor 10 tot 15 graden in Bolivia. Weer volgt een weg door de bergen met strak asfalt en fantastische bochten langs het Titicacameer. Ik geniet zo van het rijden dat ik geen zin meer heb om te stoppen voor foto´s... ik wil eigenlijk alleen maar harder! Nooit verwacht toen ik deze reis boekte dat ik ook nog getrakteerd zou worden op mijn racebehoefte. De weg eindigt bij een veerbootje waarmee we het meer oversteken. Nou ja... bootje... Het is een soort drijvende laadbak met een paar losse planken waar we onze motoren achteruit op moeten rijden. Wanneer ik de steile wal bijna afben en het houtje zoek waarop m´n achterband moet, zie ik tot mijn verbazing dat de boot al weg is! Haha, volgende boot, dan verdient iedereen een beetje aan ons.
We rijden verder over het platteland, waar ossen het land ploegen en zien de Boliviaanse bevolking. Wat zijn ze mooi....
De vrouwen dragen vier tot vijf gekleurde rokken over elkaar, met patroon, effen, roze, turquoize, paars met daarboven een groen vest. Hun haren hangen in twee lange zwarte vlechten over hun rug en boven op hun hoofd zit een klein bruin bolhoedje. Iedere keer als ik ze zie vraag ik me af waarom ze zo´n hoedje dragen... het beschermt niet tegen de zon, het zit bovenop hun hoofd dus het waait er zo af... geen idee... maar het ziet er geweldig uit. Op hun rug dragen ze bont gekleurde geweven doeken waarin ze hun vracht dragen, of dat nu hun kind, een bos hout of proviand is. Zij bekijken ons net zo nieuwsgierig als wij hen. Een lint van vijftien motoren komt hier niet dagelijks voorbij.
We rijden door tot aan La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Op bijna 4000 meter is het de hoogste hoofdstad van de wereld. Sommigen van ons hebben last van de hoogte, zijn duizelig, hebben hoofdpijn, en ook ik heb al twee keer een pilletje tegen hoogteziekte genomen tegen de immense hoofdpijn. Doordat we motorrijden stijgen we snel. Vandaag heeft er zelfs één in de volgauto gezeten, met zijn motor op een trailer. Geloof me.. dan ben je echt niet lekker.
Vanmiddag in La Paz hadden we tijd om de stad te bekijken en over de markt te lopen. Een kadootje voor mijn jarige nichtje gekocht en verstuurd, een kaarsje in de kerk gebrandt voor mijn mam en ´s avonds met z´n allen steak gegeten. De groep is gezellig, m´n roomie snurkt niet en ik rij fucking motor door Bolivia! Ondanks de vieze wc´s die we soms onderweg tegenkomen ben ik zoooo gelukkig dat ik dit kan doen. Prachtig, die bolhoedjes, maar geef mij maar een helm!