Kilometers vreten en stof happen

Het prachtige resort met losstaande huisjes rond een pleintje waar een paard rondwandelde... deed ons haast vergeten dat we in Bolivia zijn. Een nacht later werden we daar echter weer aan herinnerd! Na weer een lange offroad dag kwamen we aan in een dorpje. Nou ja... dorpje... Temidden van stof en losse stenen staan een groepje huizen die hun beste tijd hebben gehad. Het plein (hoe klein een dorp ook is, er is altijd een Plaza) is het enige stukje grond dat verzorgd wordt. Temidden van afgebladderde huizen een natuurstenen plein met fris gras waar tuinsproeiers hun werk doen. We kopen flessen lauw bier en relaxen van de dag. Lars regelt slaapplekken in het enige hotel dat hier staat. We slapen in vierpersoonskamers waar vier houten planken naast elkaar dienst doen als bedden. De baño is op de gang. Leuk dat ze een douche en toilet hebben, en zonder stromend water houden ze het ook mooi. Het is koud, we zitten hoog en er is geen elektriciteit. Met zaklampen lopen we later naar het ´restaurant´ waar Lars het ´diner´ gereserveerd heeft: een grote berg van rijst, aardappelen, zenig vlees, ei, paprika en alles wat ze nog meer in de keuken had liggen. Met mutsen op en handschoenen aan laten we het ons smaken. Vroeg naar onze houten plank, veel meer is er hier niet te doen! Na een koude nacht waarin ik geplaagd werd door mijn beurse plekken weer vroeg op de motor het zand en de stenen in. We rijden de route die Che Guevara voor het laatst aflegde naar het huisje waar hij gevangen genomen werd en geëxecuteerd. Een prachtige ruige route door de bergen, afgronden en bomen, en alles onverhard. Hard zand en veel stenen, mijn beurse plekken trillen langzaamaan gevoelloos. We komen niemand tegen, op koeien, muilezels, lama´s, varkens en kippen na. Heel af en toe staan er een paar huizen. Wanneer we stoppen loopt het hele dorp uit. Offroad motoren zoals wij rijden zie je hier nauwelijks, laat staan dertien op rij met blanken erop. Vooral wanneer de drie vrouwen hun helm afzetten zie je ze verbaasd kijken. Ook al is er maar één Boliviaans meisje... dat ik inspireer om haar dorp te verlaten en voor een vrije toekomst te kiezen... doordat ze ooit, toen ze jong was, blanke vrouwen zag die zelf reden op motoren... Ik zal er nooit achter komen, maar ik hoop dat ik gedurende mijn reis wat bolhoeden laat vervangen door helmen!

Vandaag willen we naar Sucre rijden, maar dat ligt verder dan de kaart aangeeft. Na 250 kilometer onverhard rijden (en geloof me... dan ben je het echt wel zat) is het nog eens 100 kilometer over asfalt naar Sucre, waar we na 13 uur rijden stoffig aankomen. Mijn motorskills gaan er enorm op vooruit, offroad rijden is echt goed voor je motorbeheersing, zeker 250 km achter elkaar...
We eindigen om 21 uur ´s avonds in een prachtig niet Boliviaans hotel, van een Nederlandse eigenaar. Snel douchen we het stof van twee dagen er af en vinden we nog een echte Italiaan waar we pizza en rode wijn drinken. Morgen mogen we uitslapen!!

Vandaag die verdiende rustdag. Om 11 uur arriveren Rob en Nicole met haar rechterarm tot aan haar elleboog in het gips. Ze baalt als een stekker dat ze niet meer verder kan rijden en de rest van de tour bij Eduardo in de auto moet zitten, hoe aardig onze Peruaan ook is.
Nu gaan we met z´n allen lunchen in Sucre, na La Paz de tweede grote stad in Bolivia. Het contrast met de kleien huisjes langs de onverharde weggetjes zand en stenen is enorm. Hier zijn de mensen westers gekleed en zie je veel toeristen. Voor de luxe van hotels heerlijk, maar toch ben ik blij dat we morgen weer de bergen induiken!