De laatste loodjes...

Het einde van de motorrit door Bolivia komt in zicht. Vandaag rijden we een prachtige asfaltweg door het Andes gebergte op weg terug naar Peru. Strak asfalt, waanzinnig lange bochten langs het meest kleurrijke gebergte dat ik heb leren kennen. ’s Middags komen we aan bij een ‘verlaten grenspost’ tussen Bolivia en Peru. Nou ja… verlaten… De grensformaliteiten hebben in totaal twee halve dagen gekost! Eerst moesten wij een stempel halen om Bolivia te verlaten. Lange rij, stempel. Daarna het water oversteken dat deze landen scheidt, en een stempel halen om Peru binnen te komen. Helaas was de rij zo lang, dat we dat niet haalden voor 17 uur. Ik bevind me komende nacht nergens… ben alle landen uit en nergens binnen. Ravage, waar ben jij nu?! Dan de motoren nog… We rijden tussen een rij van zomaar 7 km aan wachtende vrachtwagens naar het depot waar de motoren stuk voor stuk gewogen moeten worden à $ 16 per stuk. Belachelijk. Daarna moet er gecontroleerd worden of de chassisnummers wel overeenkomen met de invoerpapieren. Dit klinkt simpel, maar duurt uren en het kost aardig wat ‘bollies’ (munteenheid van Bolivia: de Boliviano) om de procedure enigszins te versnellen. Met taxi’s rijden we naar ons hotel in Desaguadero; morgen gaan ze weer verder met de motoren. Wanneer wij de volgende morgen om 8 uur onze stempel willen halen om Peru binnen te komen, is het een probleem dat we de dag ervoor al Bolivia uitgestempeld zijn. Of we nog even over de grens een nieuwe stempel willen halen??!! Weer staan we in de rij, krijgen na wat vijven en zessen ‘ANULADO’ over de datum van gisteren heengestempeld, en verlaten Bolivia gestempeld en wel officieel een dag later. Als je denkt dat dit een gedoe is… de motoren zijn pas gestempeld om 4 uur ’s middags!! Eindelijk kunnen we vertrekken naar Puno, een geweldig leuke stad waar we helaas pas om 20 uur aankomen.
Volgende ochtend 6 uur op, en naar de haven van het Titicacameer waar we met een bootje naar de rieten eilanden varen waar de Uros Indianen leven. Hun huidskleur is iets donkerder dan die van de Peruanen, wat destijds reden was voor de Spanjaarden om ze in te zetten als slaven. Wie heeft toch ooit bedacht dat lichter beter is? Walgelijke blanken. De Indianen vluchtten destijds het stevige, dikke riet in van dit meer van 8300 km2, dat op 3800 meter hoogte ligt. Ze maakten dikke matten van dit riet, waarop ze gingen wonen en hun rieten huizen hebben gebouwd waar ze met rieten boten heen varen. Het rottingsproces aan de onderkant van deze eilanden is een continu proces, zo ook het nieuw bematten van de bovenkant. Later zijn ze er blijven wonen omdat ze op deze eilanden geen belasting hoeven te betalen. De Indianen die wij bezoeken wonen over het algemeen op het vaste land, en komen hier overdag heen als toeristische attractie om wat spulletjes te verkopen en wat ‘sollies’ te verdienen (munteenheid van Peru; de nuevo sol). Het is vreemd om op dit riet te lopen, je hebt het gevoel dat je erdoor heen zakt! De Indianen zien er prachtig uit, met neonkleurige traditionele rokken, blouses en vesten. Gifgroen met knalroze en turquoize… hoe houden ze die kleuren toch zo fel zonder Robijn fleur en fijn?! Ondanks dat het nu een toeristische attractie is geworden, is het verhaal van de Uros Indianen wel een onderdeel van de Peruaanse cultuur; we zien diverse boten met scholieren die de eilanden bezoeken met hun school.
Om 9 uur zijn we weer terug in de haven en klimmen we op onze motoren voor de laatste rijdag. Vanmiddag komen we aan in Arequipa, en zit de reis er voor de rest van de groep op. We rijden Puno uit en duiken nog één keer het asfalt af voor een laatste offroad shortcut…
Halverwege heeft Flip een lekke band(ja, die rijdt gewoon off road met z'n gebroken rib. En Nicole zit gewoon achterop met d'r arm in het gips..) Terwijl we wachten op Eduardo missen we Guido, één van de offroadkings, dus niemand maakt zich echt zorgen. Na wat wachten komt hij aangereden. Ook hij heeft een behoorlijke klapper gemaakt. Hij is met zijn motor in een greppel terecht gekomen, is over zijn stuur op zijn buik terecht gekomen, terwijl zijn motor op zijn hiel terecht kwam. Zijn voet wordt al snel dikker en doet pijn. Lars kijkt gelaten naar de zoveelste motor met flinke schade. Hij is niet alleen onze gids, maar ook eigenaar van de motoren, en er zijn er nog maar 3 over die niet gevallen zijn. Terwijl Flip zijn band vervangen wordt, zien we Guido’s band ook leeglopen. De helmen worden weer afgezet; er moet nog een band vervangen worden. Vlak voor we het asfalt opgaan is Flip zijn band wéér lek; Eduardo wordt er steeds handiger in. Motor op de krik, achterwiel er uit, band los lepelen, nieuwe binnenband erin, band oppompen, weer vastzetten… We staan recht onder de zon waardoor er nergens schaduw is. Zelfs je eigen schaduw zit recht onder je voeten. Apart fenomeen. Na de lunch is het weer raak: dit keer is MIJN achterband leeg. Eduardo denkt dat ik een grapje maak, 4 lekke banden op één dag, doe normaal! Heel even verliest Lars zijn zelfbeheersing… bijna thuis en dan zoveel oponthoud op die laatste dag! Guido loopt intussen steeds moeilijker en ook het schakelen doet pijn. Eindelijk rijden we Arequipa in. Onder het spandoek ‘Buenvenido en Arequipa!’ loopt er voor de vijfde keer vandaag een band leeg. Hoe is het mogelijk???!!!
Eenmaal in het hotel is de voet van Guido toch wel erg dik… nee toch… hij zal toch niet gebroken zijn? Morgen vliegen ze naar huis! Als wij heerlijk gaan steengrillen, gaan Guido en Lars toch maar even langs bij een X ray shop voor een foto. Nicole gaat met haar klomp gips ter ondersteuning mee. Wanneer ze na twee uur nog niet bij ons in het restaurant zijn, weten we allemaal al wat er aan de hand is… en ja hoor, ook Guido komt terug in het gips! Vier breuken in zijn voet, in totaal dus acht breuken deze reis en een ziekenhuis opname van drie dagen. We kunnen het allemaal amper geloven. Lachend maken we een foto van de gipsen arm en gipsen voet van Nicole en Guido, terwijl Rob er toevallig tmet een ” VOL GAS!” T-shirt naast staat. Wát een reis. Daarnaast op de ongevallen teller nog drie hondenbeten van honden die onder het rijden aan een broekspijp hebben gehangen. Ella heeft twee diepe zwerende wonden op haar enkel en Esther heeft al in drie steden rabiës injecties gehaald, en moet er in Nederland nog twee. Diverse darmproblemen, hoogteziekte symptomen en tientallen blauwe plekken. Wát een beproeving, maar wat wás het gaaf, wat ís het jammer dat het nu voorbij is en morgen de terugreis naar Nederland begint.
Voor hen dan… ;)