Cusco, Culture and Curves
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
11 December 2010 | Peru, Ollantaytambo
De volgende morgen word ik wakker met een enorme koortslip. Ik heb nog nooit van m’n leven een koortslip gehad, maar nu zit de helft van m'n onderlip vol blaren, zelfs op de huid onder m’n lip. Ik heb nog nooit zoiets gezien! Vanmorgen is Tracy vroeg opgestaan om mee te gaan met de rondleiding door Cusco. Sinds ik ziek ben en last heb van enorme buikkrampen is ze wat aardiger geworden. ’s Avonds komt ze wel los, aan tafel met de anderen, maar met z’n tweeën op de kamer leest ze meestal haar boek of is ze bezig met haar laptop en brengen we de avond zwijgend door. We zijn de twee snelste meiden van de groep en rijden vaak met z’n tweeën vooraan, en dat schept langzaamaan toch wel een band.
Als ik in de ontbijtzaal aankom is iedereen al weg met Lars. Op een gegeven moment komt Eduardo de eetzaal in, op weg naar een check-up van de motoren die opeengepakt in de tuin staan. Hij komt even bij me zitten en is verbaasd over m’n lip. Geloof me, ik ook. Volgens hem is het geen herpesvirus, maar heeft mijn maag koorts en heb ik daarom blaasjes op m’n lip. Tuurlijk. Volgens mij heb ik tegelijk met mijn gezicht mijn lip verbrand toen ik in de speedboot genoot van de zon. Wat later komt hij terug met een zakje besjes die ik in heet water moet strooien. Het water kleurt onmiddellijk rozerood…en dat moet ik opdrinken. Het zuivert mijn maag en de blaasjes zullen morgen droog zijn. Right. Peruaanse jungle dokter. Hij vraagt me: “what other options do you have?!” Puntje. Ik heb nog steeds pijn in mijn buik. De rest van de dag drink ik warm rozerood water.
Om 10 uur heb ik een skype afspraak met m’n moeder! In haar zotel bevindt zich een internet café en m’n zus heeft onze afspraak geregeld toen ik met haar aan het webcammen was. In Nederland is het 16 uur als mijn 80 jarige moeder live videocontact heeft met haar jongste dochter in Peru. Ook zij had op het journaal het nieuws over dat busongeluk meegekregen, en ze moet huilen zodra ze me gezond en wel in beeld ziet. Met ontplofte lip, dat wel. Ik neem haar mee de tuin in, ze ziet hoe de motoren bijna opgestapeld op elkaar gepakt staan, hoe de zon schijnt terwijl de kerstboom in de woonkamer staat en we kletsen wel een uur met elkaar. Lang leve de technische vooruitgang! Het is heerlijk om elkaar weer te zien en te horen. Wanneer ze gaat eten zegt ze tegen haar medebewoners: “Dames en heren, ik kom net uit Peru!”
Als ik aan mijn blog wil beginnen, komt Eduardo weer langs en vertel ik het verhaal over mijn mam. Ik ben blij dat hij er is. De groep is weg, daarnaast heb ik niet zoveel met ze, en als je niet lekker bent is een beetje aandacht van een Peruaanse jungledokter nooit weg. Wat later komt Lars terug van zijn rondleiding door Cusco. Hij ziet het roze water op tafel staan en we moeten lachen om de Peruaanse kruidendokter. Ik ben blij dat ik het in ieder geval met hun twee kan vinden. Al met al heb ik nog geen letter geschreven over deze motorrit, en net als ik wil beginnen, is Eduardo klaar met de motoren check-up en vraagt of ik zin heb om wat met hem te gaan lunchen. Ik heb honger. Goed plan.
Zo gaat het de hele dag door. ’s Avonds chat ik zelfs nog even met m’n zus over de bijzondere skype sessie met onze mam, maar al met al dus weer geen blog. Sorry jongens… ik haal het in!
Ik weet niet of het door de besjes komt, maar nadat ik ’s avonds wat gegeten heb, is mijn buikpijn voor het eerst in drie dagen over. Wat een verademing…
De volgende morgen rijden we om half negen Cusco uit. Eduardo had gelijk; m’n lipblaasjes zijn in één nacht gedroogd, op een paar nieuwe na. Eén nul voor de jungledokter!
We beginnen met een offroad stuk, dat hebben we deze reis nog niet veel gedaan. We komen in een dorpje waar de locals zelf hun bier brouwen, en zitten om tien uur al aan een klein glaasje. Na de toeristische drukte van Cusco is het een verademing om het echte Peruviaanse decor in te rijden. Ossen ploegen het land, traditioneel geklede vrouwen lopen met hun ezels en koeien door het dorp over lichtgele zanderige straten, lama huiden hangen te drogen over het balkon.. Ik laat mijn motor staan, loop rond door het dorpje, maak wat foto’s en deel beesies uit. Nicole en Esther, die ik heb leren kennen tijdens mijn motorreis door Bolivia, hadden plastic zakken vol met deze Oranjesupporters van Albert Heijn meegenomen en bij mij en Lars achtergelaten toen zij teruggingen naar Nederland. Eergisteren werd ik platgedrukt tegen Eduardo's pick-up toen ik ze tijdens de lunch in een klein, arm dorpje uitdeelde aan de kinderen. Ze willen ze allemaal! Ik leer ze dat ze ‘beesie’ heten, en uit Nederland komen. Zo leuk als je ziet dat ze dat aan elkaar verder vertellen!
We rijden verder over het zand met losliggende stenen naar de Sacred Valley van de Inka’s in Moray. Het is een vallei waar de Inka’s ronde terrassen hebben aangelegd. Bovenop de berg is het vijftien graden koeler dan diep onder in de vallei. Bij de bergtemperatuur konden hun zaden niet ontkiemen. In de Sacred Valley hebben ze een soort broeikas gecreëerd, door in ronde lagen steeds diepere terrassen uit te hakken. Toen ze op het punt kwamen waar het vijftien graden warmer was, plantten ze hun zaden. De zaden die hier uit voort kwamen plantten ze een laag hoger, zodat deze zaden ontkiemden bij een iets lagere temperatuur, totdat uiteindelijk de zaden zover waren geëvalueerd dat ze konden ontkiemen in het hooggebergte, waar veel meer grond beschikbaar was. Slimme gasten die Inka’s. Tussen de terrassen hebben ze kleine stenen trappetjes aangelegd, en ik klim helemaal naar beneden de vallei in. Het is heet in m'n leren broek en met de terugklim naar boven merk ik dat we nog steeds boven de 3500 meter zitten; ik hijg als een paard terwijl ik over Inka oude voetstappen loop.
We rijden verder over de dirtroad tot we bij een ander vreemd fenomeen aankomen: de zoutpannen van Maras. Aangelegd door de Inka’s en nog steeds in gebruik. Het zijn een soort wit uitgeslagen vijvertjes, waar het zoute water via kanaaltjes naartoe wordt getransporteerd. De zon verdampt het water, zodat het zout overblijft. Het zijn er enorm veel, en ze lijken wel opgestapeld tegen de berg. Lars vertelt ons dat de locals het zout verzamelen en onderbrengen in zakken van 80 kg. Geen transportsysteem en geen ruimte voor ezeltjes. Pure mankracht. Dan ben je inderdaad niet te feliciteren als jouw zoutpannetje helemaal achter tegen de berg aanligt…
Aan het einde van onze weg naar Ollantaytampo, waar we twee nachten zullen blijven in verband met ons bezoek aan Machu Picchu morgen, heeft Lars nog één toetje voor ons in petto… na een vreselijke hobbelige keienweg komen we ineens op gloednieuw strak asfalt terecht…. Een weg met wel 50 ruime haarspeldbochten naar boven!! Er rijdt bijna geen overig verkeer en we laten onze motoren doen waar ze goed in zijn: plat door de bocht! Eenmaal boven hebben we een geweldig uitzicht over de bochten die we zojuist naar boven gereden zijn… en nu ook weer naar beneden moeten! Voor het eerst van m’n leven bereik ik het uiterste randje van het profiel van m’n band… platter kan niet. De Oostenrijkse jongen heeft net als ik een zwaardere motor en zit de hele afdaling achter me. Ik hou tussen de bochten een paar keer in zodat hij me kan inhalen, maar hij blijft achter me. Eenmaal beneden vraag ik: “Didn’t you want to overtake me..?” Waarop hij antwoordt: “No, I really like to watch your curves.” Ik ga er maar vanuit dat hij m’n bochten bedoelt. ;)
Als ik in de ontbijtzaal aankom is iedereen al weg met Lars. Op een gegeven moment komt Eduardo de eetzaal in, op weg naar een check-up van de motoren die opeengepakt in de tuin staan. Hij komt even bij me zitten en is verbaasd over m’n lip. Geloof me, ik ook. Volgens hem is het geen herpesvirus, maar heeft mijn maag koorts en heb ik daarom blaasjes op m’n lip. Tuurlijk. Volgens mij heb ik tegelijk met mijn gezicht mijn lip verbrand toen ik in de speedboot genoot van de zon. Wat later komt hij terug met een zakje besjes die ik in heet water moet strooien. Het water kleurt onmiddellijk rozerood…en dat moet ik opdrinken. Het zuivert mijn maag en de blaasjes zullen morgen droog zijn. Right. Peruaanse jungle dokter. Hij vraagt me: “what other options do you have?!” Puntje. Ik heb nog steeds pijn in mijn buik. De rest van de dag drink ik warm rozerood water.
Om 10 uur heb ik een skype afspraak met m’n moeder! In haar zotel bevindt zich een internet café en m’n zus heeft onze afspraak geregeld toen ik met haar aan het webcammen was. In Nederland is het 16 uur als mijn 80 jarige moeder live videocontact heeft met haar jongste dochter in Peru. Ook zij had op het journaal het nieuws over dat busongeluk meegekregen, en ze moet huilen zodra ze me gezond en wel in beeld ziet. Met ontplofte lip, dat wel. Ik neem haar mee de tuin in, ze ziet hoe de motoren bijna opgestapeld op elkaar gepakt staan, hoe de zon schijnt terwijl de kerstboom in de woonkamer staat en we kletsen wel een uur met elkaar. Lang leve de technische vooruitgang! Het is heerlijk om elkaar weer te zien en te horen. Wanneer ze gaat eten zegt ze tegen haar medebewoners: “Dames en heren, ik kom net uit Peru!”
Als ik aan mijn blog wil beginnen, komt Eduardo weer langs en vertel ik het verhaal over mijn mam. Ik ben blij dat hij er is. De groep is weg, daarnaast heb ik niet zoveel met ze, en als je niet lekker bent is een beetje aandacht van een Peruaanse jungledokter nooit weg. Wat later komt Lars terug van zijn rondleiding door Cusco. Hij ziet het roze water op tafel staan en we moeten lachen om de Peruaanse kruidendokter. Ik ben blij dat ik het in ieder geval met hun twee kan vinden. Al met al heb ik nog geen letter geschreven over deze motorrit, en net als ik wil beginnen, is Eduardo klaar met de motoren check-up en vraagt of ik zin heb om wat met hem te gaan lunchen. Ik heb honger. Goed plan.
Zo gaat het de hele dag door. ’s Avonds chat ik zelfs nog even met m’n zus over de bijzondere skype sessie met onze mam, maar al met al dus weer geen blog. Sorry jongens… ik haal het in!
Ik weet niet of het door de besjes komt, maar nadat ik ’s avonds wat gegeten heb, is mijn buikpijn voor het eerst in drie dagen over. Wat een verademing…
De volgende morgen rijden we om half negen Cusco uit. Eduardo had gelijk; m’n lipblaasjes zijn in één nacht gedroogd, op een paar nieuwe na. Eén nul voor de jungledokter!
We beginnen met een offroad stuk, dat hebben we deze reis nog niet veel gedaan. We komen in een dorpje waar de locals zelf hun bier brouwen, en zitten om tien uur al aan een klein glaasje. Na de toeristische drukte van Cusco is het een verademing om het echte Peruviaanse decor in te rijden. Ossen ploegen het land, traditioneel geklede vrouwen lopen met hun ezels en koeien door het dorp over lichtgele zanderige straten, lama huiden hangen te drogen over het balkon.. Ik laat mijn motor staan, loop rond door het dorpje, maak wat foto’s en deel beesies uit. Nicole en Esther, die ik heb leren kennen tijdens mijn motorreis door Bolivia, hadden plastic zakken vol met deze Oranjesupporters van Albert Heijn meegenomen en bij mij en Lars achtergelaten toen zij teruggingen naar Nederland. Eergisteren werd ik platgedrukt tegen Eduardo's pick-up toen ik ze tijdens de lunch in een klein, arm dorpje uitdeelde aan de kinderen. Ze willen ze allemaal! Ik leer ze dat ze ‘beesie’ heten, en uit Nederland komen. Zo leuk als je ziet dat ze dat aan elkaar verder vertellen!
We rijden verder over het zand met losliggende stenen naar de Sacred Valley van de Inka’s in Moray. Het is een vallei waar de Inka’s ronde terrassen hebben aangelegd. Bovenop de berg is het vijftien graden koeler dan diep onder in de vallei. Bij de bergtemperatuur konden hun zaden niet ontkiemen. In de Sacred Valley hebben ze een soort broeikas gecreëerd, door in ronde lagen steeds diepere terrassen uit te hakken. Toen ze op het punt kwamen waar het vijftien graden warmer was, plantten ze hun zaden. De zaden die hier uit voort kwamen plantten ze een laag hoger, zodat deze zaden ontkiemden bij een iets lagere temperatuur, totdat uiteindelijk de zaden zover waren geëvalueerd dat ze konden ontkiemen in het hooggebergte, waar veel meer grond beschikbaar was. Slimme gasten die Inka’s. Tussen de terrassen hebben ze kleine stenen trappetjes aangelegd, en ik klim helemaal naar beneden de vallei in. Het is heet in m'n leren broek en met de terugklim naar boven merk ik dat we nog steeds boven de 3500 meter zitten; ik hijg als een paard terwijl ik over Inka oude voetstappen loop.
We rijden verder over de dirtroad tot we bij een ander vreemd fenomeen aankomen: de zoutpannen van Maras. Aangelegd door de Inka’s en nog steeds in gebruik. Het zijn een soort wit uitgeslagen vijvertjes, waar het zoute water via kanaaltjes naartoe wordt getransporteerd. De zon verdampt het water, zodat het zout overblijft. Het zijn er enorm veel, en ze lijken wel opgestapeld tegen de berg. Lars vertelt ons dat de locals het zout verzamelen en onderbrengen in zakken van 80 kg. Geen transportsysteem en geen ruimte voor ezeltjes. Pure mankracht. Dan ben je inderdaad niet te feliciteren als jouw zoutpannetje helemaal achter tegen de berg aanligt…
Aan het einde van onze weg naar Ollantaytampo, waar we twee nachten zullen blijven in verband met ons bezoek aan Machu Picchu morgen, heeft Lars nog één toetje voor ons in petto… na een vreselijke hobbelige keienweg komen we ineens op gloednieuw strak asfalt terecht…. Een weg met wel 50 ruime haarspeldbochten naar boven!! Er rijdt bijna geen overig verkeer en we laten onze motoren doen waar ze goed in zijn: plat door de bocht! Eenmaal boven hebben we een geweldig uitzicht over de bochten die we zojuist naar boven gereden zijn… en nu ook weer naar beneden moeten! Voor het eerst van m’n leven bereik ik het uiterste randje van het profiel van m’n band… platter kan niet. De Oostenrijkse jongen heeft net als ik een zwaardere motor en zit de hele afdaling achter me. Ik hou tussen de bochten een paar keer in zodat hij me kan inhalen, maar hij blijft achter me. Eenmaal beneden vraag ik: “Didn’t you want to overtake me..?” Waarop hij antwoordt: “No, I really like to watch your curves.” Ik ga er maar vanuit dat hij m’n bochten bedoelt. ;)
-
20 December 2010 - 22:47
Ingmau:
Geweldig weer!! Kan je niet wat van de handige roze/rode balletjes meenemen hahahaha heb ook af en toe last van een kortslip.
We zijn blij dat je zo aan t genieten bent:-)
Voorzichtig en lekker genieten!!
xx -
21 December 2010 - 01:54
Knobie:
Hee Daantje........
Mooi verehaal, ik begrijp niet alles maar wel dat je geniet!!
vgrtn -
21 December 2010 - 07:58
Danielle B:
En weer geweldig om te lezen! x van andere Daan -
21 December 2010 - 08:04
Marijke Jacobs:
Je reiservaringen zijn fantastisch, maar ik begrijp dat je nu niet ziek wil zijn. Gelukkig gaat het nu weer beter lees ik. Op de motor ben je in je hum, heerlijk!
Wij doen 's nachts een beetje tandpasta op een koortslip, help echt!
Ik begrijp dat het contact met je moeder en zusje heerlijk is, even terug naar de basis dat heeft een mens nodig.
Prachtige foto's die je gemaakt hebt, je krijgt dan gelijk een goed beeld van Peru. Blijf genieten! -
21 December 2010 - 11:00
Pinkie:
terwijl ik hier een tergend langzaam helingsproces uitzit, lees ik ook nog mee hoor! mijn eigen indruk van enkele dagen peru was ook al dat ik dat bijzonderderder vond dan bolivia. ik herken eea van de foto's van een vriend die deze reis ook maakte maar ben benieuwd hoe jij het allemaal zult ervaren. zet m op daan, ik lees en droom mee....
liefs, nicole -
21 December 2010 - 12:50
Daniëlle Boelens:
Ingrid en Maurice... als dit geen boost is om deel te nemen aan die levensloop regeling...!
Marijke, één van mijn trouwste fans, hoe kon ik jou nu overslaan in mijn dankwoordje aan mijn volgers?! Echt geweldig dat je er iedere keer weer tussen staat. Ik heb vandaag (bij 40 graden in Rio) foto's ontvangen van mijn eigen dakterras vol sneeuw, waar mijn vriendinnetje Zwanda een sneeuwpop voor me heeft gemaakt. Het is zo onwerkelijk om te zien terwijl het zweet van mijn rug loopt! Doe voorzichtig daar met oversteken ;)
En lieve Nicole... loop je nog steeds te tobben met je gebroken pinkie? Hoop maar dat ze je hand niet verprutst hebben met die klomp gips in Bolivia. En ja, de toer bij perumotors kan ik jullie absoluut aanbevelen. Vooral de combinatie van rijden,ontspanning en cultuur heeft Lars fantastisch gedaan (ik ga provisie vragen denk ik). Dankjewel voor jullie eindeloze kerst- en nieuwjaarswens! Kus vanuit Brazil. -
21 December 2010 - 14:38
Fons Van Zijl/edam:
lees met heel veel plezier je verhalen en aldatgene wat er zich in/met je afspeelt.
Ik heb de site ook doorgestuurd naar theo mijn broer en ook die leest het met veel plezier.
ik ben blij dat je zo geniet, af en toe ben ik jaloers, maar wat jij ziet, zie en beleef ik ook, in een verlaat relaas, en nog wel door jouw ogen en gevoel.
Met die curven, ik weet het nog zo net niet. Warme groeten Fons/Edam -
21 December 2010 - 19:59
Ben De Haan:
Wat heb je er toch weer een mooi verhaal van weten te maken en wat heb je er prachtige foto's bij, een genot om te lezen en de foto's te bekijken.
Groeten, uit Blokker.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
