Mijnen en zout
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
21 November 2010 | Bolivia, Uyuni
Sucre is de hoofdstad van Bolivia, terwijl in La Paz de president en de regering huist. Beetje zoals in NL dus, met Amsterdam als hoofdstad en Den Haag als residentie. La Paz is dus helemaal niet de hoogstgelegen hoofdstad zoals ik eerder schreef... maar dit terzijde. Sucre is een prachtige stad, met veel witte huisjes en mooie steegjes. Gedurende een stadswandeling kwamen we op een grote overdekte markt terecht, waar ze alles maar dan ook alles verkopen. Standjes met fruit, gangen met groente waar de tomaten prachtig opgestapeld liggen, een vleeshal waar de koeiensnuiten en varkenspoten op een toonbank liggen en het vlees te koop aan haken hangt, de meest prachtig versierde taarten, stapels kleurige kruiden, bergen noten en ga zo maar door... goed voor veel foto's.
De volgende dag volgde een ASFALT weg naar Potosi, een mijnstadje. 's Middags gingen we met een klein groepje de mijn in. We kregen rubberlaarzen en een overall aan, en natuurlijk de onvermijdelijke helm met hoofdlamp. Snikheet in een busje, op weg naar de mijn waar 10.000 mensen werken. De mijn is uitgehakt in een berg die 500 jaar geleden nog volzat met zilver. De Spanjaarden hebben er destijds zoveel uitgehaald dat ze een vierbaansweg van Potosi naar Madrid hadden kunnen aanleggen van zilver. Miljoenen mensen (slaven) zijn gedurende dat proces van uithakken en zilver winnen doodgegaan. Tegenwoordig gaan er nog steeds 40 mensen dood per jaar door instorting, explosies of omdat ze in een schacht vallen.
Achter elkaar liepen we de mijn in, die steeds donkerder en benauwder werd. Dan zit je al op 4200 meter en dan krijg je nog minder zuurstof... De gangen werden steeds minder hoog en smaller. Over een treinspoor werden karretjes naar buiten geduwd door twee mijnwerkers met witte neuzen van het stof en bolle wangen van de cocabladeren. Voordat we de mijn ingingen hadden we flessen fanta en zakjes cocabladeren voor de mijnwerkers gekocht en flesjes alcohol van 96% waar wij in NL onze instrumenten in het ziekenhuis volgens mij mee schoonmaken, maar wat ze hier gewoon opdrinken! We gaan toch vroeg dood so who cares..
Drie dappere mannen van onze groep besloten om met de gids af te dalen een schacht in, terwijl de minder dapperen (waaronder ik) achterbleven in de mijn. Op een gegeven moment deden we allemaal onze hoofdlampen uit... en zagen gelijk geen hand meer voor ogen. Aarde donker. Plotseling hoorden we dynamietstaven ontploffen, wel vijftien achter elkaar. Er kwam een mijnwerker voorbijrennen die angstvallig het plafond in de gaten hield... en wij ook! Gelukkig onstonden er geen scheuren, pfff. Na drie kwartier kwamen de dappere dodo´s helemaal zeiknat van het zweet en buiten adem eindelijk weer boven. Ze hadden zes laddertjes omhoog moeten klimmen in hun plastic mijnwerkerspak en dat valt niet mee op 4200 meter in een mijn.
Wat was ik opgelucht toen ik het spreekwoordelijke licht aan het einde van de tunnel zag en we weer naar buiten gingen! Wat een verschrikkelijke baan, voor 8 euro per dag.
De volgende dag stond de ´koninginnetocht´ op de agenda: 250 km offroad naar het zoutmeer van Uyuni. Gelukkig zijn ze de afgelopen jaren begonnen met het asfalteren van deze weg.. maar dan wel op z´n Boliviaans: niet van A naar B, maar eerst de makkelijke rechte stukken! De bochten laten we dan vol zand, gravel en stenen. Op zich wel een lekker traject: kwartiertje asfalt, half uurtje offroad. Ik sta inmiddels al wat rechter op m´n steppies en niet meer met m´n kont naar achteren in een poephouding. Hard rechtdoor over losliggende stenen op zand vind ik niet meer zo eng, maar die bochten... Ik snap niet hoe de offroad kings hun motor met 50 km/u in een bocht durven leggen die helemaal volligt met losliggende stenen. Ik rem af (met m´n achterrem!) hang krampachtig met m´n lijf in tegengestelde richting (zo tegen mijn race bloed in), hou aardig de bocht aan die ik van plan was en baal als ik de stofwolken van de offroadkings langzaam uit het zicht zie verdwijnen. Hoe flikken ze dat toch??? Wat later op het asfalt kom ik ze weer lachend voorbij.. ach, zo hebben we allemaal onze talenten! Eenmaal op de vaste ondergrond zie ik pas hoe mooi de omgeving is.. het zand kleurt oudroze, de bergen zijn bijna paars.. dit heb ik nog nooit gezien. Als er weer een zandbak opduikt is dat toch minder erg als die zo mooi gekleurd is.
Aangekomen in Uyuni rijden we naar het treinkerkhof. Hier staan roestige locomotieven sinds 1940, erg fotogeniek. De stofwolken van de motoren met de treinen op de achtergrond is een filmscenario op zich.
We slapen in een goed hotel van een Amerikaan en genieten van een echt ontbijt met bacon and eggs. Een welkome afwisseling na al het beschuitdroge brood met jam.
Een kwartier later vertrekken we naar het zoutmeer en heb ik alweer spijt van mijn zware ontbijt als we op een offroad weg terechtkomen dat wel een wasbord lijkt. Lars houdt het tempo hoog en dapper volg ik de stofwolken van de motoren voor mij. Staan, knieën recht, klappen opvangen, m´n koffie komt omhoog, niet in die handvatten knijpen, stuur losjes, laat maar stuiteren, ontspan je schouders, kin omhoog, kijk vooruit...Daan dit kun je, blijven ademhalen, gas erop houden en LACH!
Twee uur stuiteren later bereiken we het zoutmeer van 12.000 km2. We rijden erop en na een half uur zien we tot aan de horizon alleen nog maar wit wit wit. We rijden naast elkaar, de één wat harder dan de ander, ik kijk achter me, naast me.. de motoren lijken klein op dit immense witte vlak en de wielen lijken wel te zweven. Wat is dit een geweldig gezicht! Wanneer we stoppen voor een fotoshoot gil ik het uit van enthousiasme nog voordat m´n helm af is. WAAAAAAAA! Waar zijn we beland??!! Zijn we echt nog op aarde?? Doordat alles wit is, verdwijnt alle diepte. Als uitgelaten kinderen in de sneeuw maken we de meest gekke foto´s van elkaar. Wanneer ik achter m´n motor sta, is het op de foto net alsof ik aan het surfen ben op m´n zadel! We rijden nog een paar uur verder. Zonder gps verdwaal je hier hopeloos, er zijn nergens referentiepunten. Salar de Uyuni, ik had er nog nooit van gehoord, maar wat is dit een fantastisch fenomeen. Bekijk maar eens afbeeldingen op google; je weet echt niet wat je ziet! Zover als je kunt kijken zie je zout, en dan hebben we in Nederland een zouttekort wanneer het drie dagen gesneeuwd heeft, snap jij het nog?!
De volgende dag volgde een ASFALT weg naar Potosi, een mijnstadje. 's Middags gingen we met een klein groepje de mijn in. We kregen rubberlaarzen en een overall aan, en natuurlijk de onvermijdelijke helm met hoofdlamp. Snikheet in een busje, op weg naar de mijn waar 10.000 mensen werken. De mijn is uitgehakt in een berg die 500 jaar geleden nog volzat met zilver. De Spanjaarden hebben er destijds zoveel uitgehaald dat ze een vierbaansweg van Potosi naar Madrid hadden kunnen aanleggen van zilver. Miljoenen mensen (slaven) zijn gedurende dat proces van uithakken en zilver winnen doodgegaan. Tegenwoordig gaan er nog steeds 40 mensen dood per jaar door instorting, explosies of omdat ze in een schacht vallen.
Achter elkaar liepen we de mijn in, die steeds donkerder en benauwder werd. Dan zit je al op 4200 meter en dan krijg je nog minder zuurstof... De gangen werden steeds minder hoog en smaller. Over een treinspoor werden karretjes naar buiten geduwd door twee mijnwerkers met witte neuzen van het stof en bolle wangen van de cocabladeren. Voordat we de mijn ingingen hadden we flessen fanta en zakjes cocabladeren voor de mijnwerkers gekocht en flesjes alcohol van 96% waar wij in NL onze instrumenten in het ziekenhuis volgens mij mee schoonmaken, maar wat ze hier gewoon opdrinken! We gaan toch vroeg dood so who cares..
Drie dappere mannen van onze groep besloten om met de gids af te dalen een schacht in, terwijl de minder dapperen (waaronder ik) achterbleven in de mijn. Op een gegeven moment deden we allemaal onze hoofdlampen uit... en zagen gelijk geen hand meer voor ogen. Aarde donker. Plotseling hoorden we dynamietstaven ontploffen, wel vijftien achter elkaar. Er kwam een mijnwerker voorbijrennen die angstvallig het plafond in de gaten hield... en wij ook! Gelukkig onstonden er geen scheuren, pfff. Na drie kwartier kwamen de dappere dodo´s helemaal zeiknat van het zweet en buiten adem eindelijk weer boven. Ze hadden zes laddertjes omhoog moeten klimmen in hun plastic mijnwerkerspak en dat valt niet mee op 4200 meter in een mijn.
Wat was ik opgelucht toen ik het spreekwoordelijke licht aan het einde van de tunnel zag en we weer naar buiten gingen! Wat een verschrikkelijke baan, voor 8 euro per dag.
De volgende dag stond de ´koninginnetocht´ op de agenda: 250 km offroad naar het zoutmeer van Uyuni. Gelukkig zijn ze de afgelopen jaren begonnen met het asfalteren van deze weg.. maar dan wel op z´n Boliviaans: niet van A naar B, maar eerst de makkelijke rechte stukken! De bochten laten we dan vol zand, gravel en stenen. Op zich wel een lekker traject: kwartiertje asfalt, half uurtje offroad. Ik sta inmiddels al wat rechter op m´n steppies en niet meer met m´n kont naar achteren in een poephouding. Hard rechtdoor over losliggende stenen op zand vind ik niet meer zo eng, maar die bochten... Ik snap niet hoe de offroad kings hun motor met 50 km/u in een bocht durven leggen die helemaal volligt met losliggende stenen. Ik rem af (met m´n achterrem!) hang krampachtig met m´n lijf in tegengestelde richting (zo tegen mijn race bloed in), hou aardig de bocht aan die ik van plan was en baal als ik de stofwolken van de offroadkings langzaam uit het zicht zie verdwijnen. Hoe flikken ze dat toch??? Wat later op het asfalt kom ik ze weer lachend voorbij.. ach, zo hebben we allemaal onze talenten! Eenmaal op de vaste ondergrond zie ik pas hoe mooi de omgeving is.. het zand kleurt oudroze, de bergen zijn bijna paars.. dit heb ik nog nooit gezien. Als er weer een zandbak opduikt is dat toch minder erg als die zo mooi gekleurd is.
Aangekomen in Uyuni rijden we naar het treinkerkhof. Hier staan roestige locomotieven sinds 1940, erg fotogeniek. De stofwolken van de motoren met de treinen op de achtergrond is een filmscenario op zich.
We slapen in een goed hotel van een Amerikaan en genieten van een echt ontbijt met bacon and eggs. Een welkome afwisseling na al het beschuitdroge brood met jam.
Een kwartier later vertrekken we naar het zoutmeer en heb ik alweer spijt van mijn zware ontbijt als we op een offroad weg terechtkomen dat wel een wasbord lijkt. Lars houdt het tempo hoog en dapper volg ik de stofwolken van de motoren voor mij. Staan, knieën recht, klappen opvangen, m´n koffie komt omhoog, niet in die handvatten knijpen, stuur losjes, laat maar stuiteren, ontspan je schouders, kin omhoog, kijk vooruit...Daan dit kun je, blijven ademhalen, gas erop houden en LACH!
Twee uur stuiteren later bereiken we het zoutmeer van 12.000 km2. We rijden erop en na een half uur zien we tot aan de horizon alleen nog maar wit wit wit. We rijden naast elkaar, de één wat harder dan de ander, ik kijk achter me, naast me.. de motoren lijken klein op dit immense witte vlak en de wielen lijken wel te zweven. Wat is dit een geweldig gezicht! Wanneer we stoppen voor een fotoshoot gil ik het uit van enthousiasme nog voordat m´n helm af is. WAAAAAAAA! Waar zijn we beland??!! Zijn we echt nog op aarde?? Doordat alles wit is, verdwijnt alle diepte. Als uitgelaten kinderen in de sneeuw maken we de meest gekke foto´s van elkaar. Wanneer ik achter m´n motor sta, is het op de foto net alsof ik aan het surfen ben op m´n zadel! We rijden nog een paar uur verder. Zonder gps verdwaal je hier hopeloos, er zijn nergens referentiepunten. Salar de Uyuni, ik had er nog nooit van gehoord, maar wat is dit een fantastisch fenomeen. Bekijk maar eens afbeeldingen op google; je weet echt niet wat je ziet! Zover als je kunt kijken zie je zout, en dan hebben we in Nederland een zouttekort wanneer het drie dagen gesneeuwd heeft, snap jij het nog?!
-
22 November 2010 - 07:07
Danielle:
Hee Daantje!
Ik ben er even voor gaan zitten om de laatste verslagen te lezen. Ik liep een beetje achter, want we zijn een beetje druk met klussen en verhuizen. Wat een hoop werk is dat toch... Maar het wordt schitterend! Ik geniet heel erg van je verslagen. Je kunt echt heel goed schrijven en ik krijg gewoon de kriebels om ook weer eens op pad te gaan. Dit jaar hebben we alleen korte tripjes gemaakt. Ook leuk, maar zo'n reis naar Peru en Bolivia zit ook nog wel in de planning. Behalve dat motorrijden dan: fietsen op een zandpad vind ik al eng ;-).
Heel veel plezier verder! En ga vooral door met je blogs!
Groetjes,
Danielle -
22 November 2010 - 08:11
Alexandra:
Zoals al vaker wordt gesuggereerd moet je bij thuiskomst er toch eens aan denken om er een boek van te maken....door jouw schrijven ben je er gewoon een beetje bij fantastisch!! Geniet ervan en op naar het volgende verslag, ik verheug me er al op. -
22 November 2010 - 12:37
Michel:
Yep, die mijn ongelukken zijn hip op dit moment, dus be carefull.
Cocabladeren zijn een soort natuurlijke drugs, niet high worden daar he ;-))
Groet,
-
22 November 2010 - 14:17
Knobie:
Geniet, geniet
XX, Knobie -
22 November 2010 - 18:00
Danielle Boelens:
Hey Daan, leuk onderhoudend verslag weer.....als je terugkomt verwacht ik minstens een boek uit jouw naam hihi! -
23 November 2010 - 08:38
Micha:
Leuk om te lezen wat je beleeft in bolivia. Gr -
24 November 2010 - 09:31
Martin:
hoi motormuis. Maandag bij jouw mams geweest. heel veel gelachen. Bea kwam ook nog langs. Was heel gezellig. jonge jonge wat een avontuur zeg, die prachtige reis van jou. We blijven je op de voet volgen. Heb je niet vreselijk veel last van je been spieren van dat off the Road rijden.Nou meisje ik zou zeggen gas er op en blijf genieten.
afzender een jaloerse achterblijver. -
24 November 2010 - 16:04
Maurice En Ingrid:
Fantastische verhalen tot zover! Je schrijft heerlijk, zo enthousiast. Ik ga er echt voor zitten en ben ook erg benieuwd naar alle foto's, met name van dat zoutmeer. Tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
