Oh what a day

Motortrails staat garant voor avontuurlijke vakanties... inmiddels is de tweede breuk een feit! Of eigenlijk de vierde, aangezien Nicole al drie breuken in haar pink heeft. Op de weg naar Uyuni duikt er plotseling een zandbak vol mul zand op, op de voornamelijk harde zandweg met losliggende stenen. Guido en Flip, the ultimate offroadkings, duiken er achter elkaar vol in. Guido werpt daarbij zoveel stof op, dat Flip niets meer ziet. In een reflex draait hij zijn gas dicht en wordt daarop direct hard afgestraft in het diepe zand. Zijn ribbenkast doet pijn, maar hij stapt weer op zijn motor en dendert verder over de zandweg alsof er niets gebeurd is en hij geen pijn voelt. Flip wordt over een half jaar 60, maar blijkt met al zijn motorreis avonturen in Cambodja en Vietnam een echte Rambo te zijn. Nadat we de dag erna het zoutmeer hebben bezocht, heeft hij 's avonds zoveel pijn dat hij een röntgenfoto laat maken. In Bolivia kan dat op bijna iedere hoek van de straat bij een X -ray shop. Eén van zijn ribben blijkt gebroken; hij krijgt een stevige bandage om en het advies om niet meer offroad te rijden. Flip en niet meer offroad... dat is een hard gelag. De volgende dag staat er 200 km offroad op het programma, dus neemt Flip plaats in de auto naast Nicole die tot haar elleboog in een klomp gips zit vanwege haar gebroken pink. Hun twee motoren staan zielig achterop de trailer. We vertrekken en duiken direct weer het wasbord op. Door de wind ligt het zand hier in golven, waardoor het onmogelijk is om op je zadel te blijven zitten omdat je nieren er via je oren uitgeschud worden! Bijna 90% van de dag sta ik op mijn steppies... nooit geweten dat je van motorrijden gespierde dijen kreeg! De weg is verschrikkelijk om te rijden, en we stoppen ieder uur om ons door elkaar geschudde lijf even rust te gunnen. Shaken, not stirred! Net wanneer we weer beginnen te wennen aan het gehobbel, duiken er weer zandbakken op. Je moet je voorstellen dat je dan volkomen onverwacht met je motor het zachte zand van het strand in rijdt. PLOF. De enige manier om dan overeind te blijven is je gas open houden terwijl je voorwiel zich een weg baant door het mulle zand en je al je kracht nodig hebt om het stuur in bedwang te houden. Mooi...krijg ik naast gespierde benen nog biceps ook. Een paar dagen geleden was ik hier finaal onderuit gegaan, maar nu overleef ik zonder nieuwe blauwe plekken heftige kamikaze acties.
Inmiddels rij ik voorin, achter Rob en Guido die me vandaag op sleeptouw neemt. Ik wordt ingehaald door Fred: met zijn 62 jaar de oudste van de groep, met jarenlange offroad ervaring in de verste oorden. Voor ons duikt Rob ineens een zandbak in; we zien alleen nog maar een wolk dikke bruine stof waar Fred vol in rijdt. Guido en ik ploffen een fractie later bijna gelijktijdig de dichte stofwolk in, waar ik plotseling Fred op zijn knieën zie opdoemen naast zijn motor. Gelukkig zit ik ver genoeg links van hem en kan ik hem ontwijken. Onze motoren ploegen zich een weg door het mulle zand en zonder kleerscheuren bereiken Guido en ik de harde ondergrond weer. Achter ons duikt Ella de ondoorzichtige stofwolk in die Guido en ik samen met de val van Fred veroorzaakt hebben. Ze ziet Fred, remt, staat in één klap stil, vliegt over haar stuur en blijft voor dood liggen naast haar motor. Haar val werpt zo’n gigantische stofwolk op, waardoor de rest van de motorgroep beseft dat ze moeten remmen. Wanneer het stof langzaam neerdwarrelt zien ze Ella naast haar motor liggen en Fred als verschrikkelijke sneeuwman bij haar staan. Langzaam komt Ella weer bij. Ze kan zich niets van haar val herinneren en voelt zich goed genoeg om verder te rijden. Fred heeft last van zijn ribbenkast, maar voelt zich ook fit genoeg om weer op het zadel te klimmen. Bovendien hebben we Eduardo sinds ons vertrek vanmorgen niet meer gezien, dus wie weet hoe ver de volgauto achter ons zit. Deze stuiterweg is voor de pick-up met daarachter de trailer met twee motoren ook zwaar. Helemaal als de trailer door al het gehobbel ineens finaal losbreekt van de pick-up…! Kilometers achter onze stofwolken blijken Eduardo, Nicole en Flip hun eigen barre avontuur te beleven…
De losgebroken trailer op deze zandweg achterlaten is geen optie, dus RamboFlip tovert een touw tevoorschijn waarmee ze de trailer weer aan de auto vastbinden. Ze halen er één motor af, waarop Eduardo de achterkant van de trailer in de gaten houdt, terwijl Flip met zijn gebroken rib de pick-up bestuurt. Hij kan niet harder dan 20 km/u zonder te vergaan van de pijn. De trailer stuitert vrolijk achter de pick-up aan en zwaait soms voor driekwart naast de auto, wat hem de naam ‘Happy Trailer’ oplevert. Happy of niet, in het dorp wat ze in het donker om 7 uur ’s avonds bereiken (en waar wij uuuren geleden hebben geluncht), laten ze de Happy Trailer achter. De motoren worden op de laadbak van de pick-up gehesen, wat de kleine Peruaanse Eduardo natuurlijk nooit zonder hulp van Flip en Nicole is gelukt… De tassen waar wij met smart op wachten worden tussen de motoren gepropt, en de rest van de bagage past nog in de cabine naast Nicole, die met haar humor de spirit bij de mannen hoog weet te houden.
Middernacht komen ze eindelijk aan bij ons hotel. Gesloopt en onder het stof worden ze door ons onthaald, net zo stoffig, nog steeds in onze motorkleding. Heel de weg hebben onze helden zich verheugd op het traditionele ‘landingsbiertje,’ maar dan ineens blijken we toch echt in Bolivia te zijn. In het driesterren hotel is het bier op. OP. Zestien uur lang hebben ze niet geklaagd, de moed erin gehouden, grapjes gemaakt, hun pijn verbeten, maar nu…. Wát een verschrikkelijke anticlimax!!!!