Laatste dagen in Peru

Vandaag staan we om half vijf op voor ons bezoek aan Machu Picchu, de verborgen Inka stad die pas 100 jaar geleden ontdekt werd. De rit met de trein omhoog de berg op is al een belevenis op zich; de rails slingeren langs de rivier. Eenmaal boven gaan we verder met een bus, die zich een weg baant via onverharde haarspeldbochten. Ze zouden hier motoren moeten verhuren..!
Bij de ingang van Machu Picchu staan om half zes ’s ochtends al verschillende gidsen die ons mee willen nemen de stad in. We kiezen er één en volgen het pad verder omhoog. Het regenseizoen is begonnen, de vochtigheidsgraad is zo hoog dat de hele stad bedekt wordt door een deken van dichte mist. We zien niet veel meer dan de contouren van deze normaal gesproken zo indrukwekkende stad. Teleurgesteld nemen we toch wat foto’s. De gids belooft ons dat de mist over een uur opgetrokken zal zijn. Jaja. Langzaam maar zeker zien we echter de nevel openbreken… flarden hangen door de spookachtige stad die stukje bij beetje steeds meer van zichzelf blootgeeft. Wat geweldig om op deze manier kennis te maken met Machu Picchu! Ik ben dolenthousiast! Door het openbreken van de mist, het langzaam maar zeker duidelijk worden van de stad, de flarden die om de huizen hangen, voel ik me als een wereldreiziger die voor het eerst oog in oog staat met een wereldwonder. Er zijn nog bijna geen toeristen, wat moet dit een weergaloze ervaring voor de ontdekker geweest zijn. Toen de stad in 1911 ontdekt werd, was deze echter voor een groot gedeelte overwoekerd door jungle. Ik vraag me af of de omvang (9 hectare) direct duidelijk was. De Inka’s hebben het gesteente van het gebergte gebruikt om hun huizen te bouwen. Ze spleten de stenen door er nerven in te hakken waar ze water in lieten lopen, dat ’s nachts bevroor waardoor de steen spleet. De stenen passen zo goed op elkaar dat er geen cement nodig is om ze op elkaar te houden. Sommige huizen hebben zelfs twee verdiepingen. Het uitzicht is magnifiek, de straatjes met trappetjes een doolhof. De gids vertelt ons enorm veel achtergrondinformatie. Ik vind gidsen altijd stom, te toeristisch, maar eigenlijk is het geweldig om zoveel informatie te ontvangen en een echt beeld te vormen over het leven van de Inka’s rond 1500.
’s Middags besluiten Pieter, Tracy en ik naar de Sun Gate te lopen; een soort stenen toegangspoort waar op 21 december de zon zo doorheen schijnt, dat deze zonnestraal precies valt op een oog in de tempel van Machu Picchu. Het is een klim van een uur over een oorspronkelijk gedeelte van de Inkatrail dat vier wandeldagen beslaat. Ik heb getwijfeld of ik de Inkatrail zou lopen, maar doordat ik de motortocht ben gaan doen had ik er geen tijd meer voor. Nu ik er loop, ben ik blij dat ik voor de motortocht gekozen heb. Tot nu toe vind ik de toer helemaal geweldig en heb ik denk ik meer plezier dan vier dagen trappetjes lopen om Machu Picchu te bereiken!
Machu Picchu is een bijzondere plek en laat zich moeilijk omschrijven. Wolfgang, de 70 jarige Duitser, kijkt stil om zich heen terwijl hij de omgeving in zich opneemt. Hij sloft zo langzaam achter ons aan, maar geeft niet op en beklimt alle trappetjes ook al duurt het lang voordat hij boven is. Hij heeft vrienden in Amerika die de hele wereld hebben gezien. Toen hij ze vroeg wat hun nummer 1 plek op de wereld was, zeiden zij: Machu Picchu. Dat heeft hem doen besluiten deze motortocht te doen. Zijn ogen zijn waterig. Later deze reis zal hij ons vertellen waarom hij zo stijf en langzaam beweegt, en dat hij dankbaar is dat wij hem helpen om zijn motor op te klimmen en op hem wachten tot hij eindelijk zijn handschoenen aanheeft; hij lijdt aan de gevolgen van Parkinson. Deze reis is één van de laatste dingen op zijn Bucket List. Machu Picchu doet inderdaad iets met je. Machtig. Mysterieus. Ook ik vind het één van de mooiste plekken op aarde waar ik gestaan heb. Op foto’s komt de sfeer van de stad niet goed tot leven. Ik besluit een filmpje te maken en hoop op deze manier iets van de sfeer over te kunnen brengen aan Nederland. http://www.youtube.com/watch?v=kTjPKP8vGpw
De volgende morgen regent het, maar is het gelukkig droog als we de motoren starten. We hebben gisteren echt geluk gehad met het weer! Vandaag is het koud en later op de dag zien we donkere wolken boven de berg hangen waar wij heen gaan. Er stond eigenlijk een stuk offroad op het programma van vandaag. Lars legt de keuze bij de groep: gaan we in kou en regen door de modder of rijden we 100 km om over asfalt? De keuze is unaniem voor asfalt. Niemand heeft offroad ervaring, en waarschijnlijk zijn we net zo snel ondanks dat we omrijden. Op weg naar boven zie ik naast de weg grote stukken wit, net als toen ik op weg was naar het zoutmeer in Bolivia. Ligt hier ook zoveel zout? Niet veel later veeg ik de sneeuwvlokken weer van mijn vizier: we rijden voor de tweede keer deze vakantie door de sneeuw! Weer denk ik: hier moet ik een foto van maken! Ik rij de ene dag door de woestijn en de andere dag door de sneeuw in Peru! Maar m’n vingers zijn zo nat en koud dat ik het toestel nooit uit mijn zak krijg. Er liggen hele hopen sneeuw op het midden van de weg. Vervelend als je in het rechter spoor rijdt en wilt gaan inhalen! Ik voel mijn motor door de hoop sneeuw heen baggeren als ik op het linkerspoor terecht wil komen. Op een gegeven moment is de weg schoon. Lars rijdt op het midden van de weg achter een truck wanneer er ineens weer een hoop sneeuw opduikt tussen de twee bandensporen op de weg. Ik zie hem heen en weer glibberen, het is echt spekglad! Achter ons gebeurt dit ook bij Wolfgang en hij glijdt onderuit. Eduardo rijdt achter hem, zet zijn motor weer overeind en Wolfgang klimt er zonder aarzelen weer op. Ouwe taaie.
Het is laat als we in Juliaca aankomen; een grote stad met enorm veel verkeer! Het lijkt wel of we ineens in New Delhi zijn belandt! Geen voorrangsregels, opeengepakte kruisingen met auto’s, bussen, vrachtwagens, motorscooters, riksja’s, fietsers… gewoon doordouwen en toeteren anders kom je nooit aan de overkant. We doen ons best elkaar niet kwijt te raken. Wat een gekkenhuis!
De hotels blijken vol en we besluiten om vijftig kilometer verder te rijden naar Puno aan het Titicacameer. Ik ben daar geweest toen we terugkeerden uit Bolivia, een veel leukere stad dan Juliaca. We komen om half acht in het donker aan in hetzelfde hotel als een paar weken geleden. Ineens besef ik dat we dus weer in de buurt van Arequipa komen, dat voor de laatste keer als mijn thuisbasis zal dienen. Jammer, ik heb nog lang geen genoeg van Peru!
Wanneer we de volgende morgen Puno uitrijden werp ik nog een laatste blik op het grote Titicacameer. Na Bolivia sloegen we hier linksaf een offroad weg op, waar Guido zijn voet op vier plaatsen brak en we vijf lekke banden hadden. Lars rijdt de afslag nu echter voorbij en ik glimlach binnenin mijn helm. We rijden echt weer geweldige bochten over het asfalt dat zich een weg slingert door het magnifieke Andesgebergte, dus je hoort mij niet klagen! We maken foto’s bij een steen op het hoogste punt: 4910 meter! Op weg naar beneden kijk ik mijn ogen uit… het Andesgebergte is echt het mooiste, kleurrijkste en ruigste gebergte dat ik ooit heb gezien. Daarnaast gelden er geen snelheid- en inhaalregels! Het asfalt is in superconditie, de bochten ruimer en langer dan in de Alpen. De bergen zijn hoger en ruiger dan de Dolomieten en zoveel kleurrijker dan de Himalaya. Ik weet het zeker, de Andes wint!
Mijn achtervering lekt, waardoor mijn motor iets minder stabiel in de bochten ligt. Ik besluit wat langzamer te rijden en zuig de omgeving nog meer in me op. Ik probeer alle kleuren die ik zie te benoemen… gebroken witte bloemen, fris groen gras, donker groene bomen, zachtroze, violet en dieppaars gekleurd gesteente, geel, oranje en rood zand…een diepblauw meer tussen besneeuwde bergtoppen… wat een adembenemende omgeving. Iedereen die Peru aandoet zou deze route naar Chivay moeten rijden. Het hotel dat we aandoen maakt het sprookje compleet, aan een rivier met watervallen, hoge bergen waartussen condors en haviken zweven in de lucht, met hotsprings, koud bier en een warm zonnetje. Het is 4 uur ’s middags. Life is good.
’s Avonds bij het eten vertelt Lars dat we morgen offroad naar Colca Canyon zullen rijden om condors te spotten. Op de terugweg komen we dan weer langs dit hotel, dus wanneer je het offroad gedeelte liever overslaat, bestaat de mogelijkheid om bij Eduardo in de pick-up de vallei te bezoeken en daarna pas op je motor te stappen om naar Arequipa te rijden. Hij verwacht dat Wolfgang zijn hand opsteekt, maar tot zijn verbazing geef IK aan dat ik het offroad gedeelte liever oversla. Mijn motor voelt op asfalt al te instabiel aan de achterkant door de lekkende vering. Ik heb geen zin om op de laatste dag onderuit te gaan.
De laatste dag is aangebroken en ik heb heel toepasselijk weer buikpijn. Helaas niet alleen omdat ik nog niet wegwil uit Peru; ik heb zulke enorme krampen dat ik iedere vijf tot tien minuten dubbelklap van de pijn. In Nederland heb ik dat ook wel eens, ik heb er vorig jaar zelfs een dag voor in het ziekenhuis gelegen omdat ik niet meer kon lopen van de pijn in mijn buik. Ondanks een CT scan en diverse echoscopieën komen ze niet verder dan dat ik regelmatiger zou moeten eten. Right. Ik eet nu al vijf weken superregelmatig!
Ik klim in de pick-up terwijl iedereen vertrekt op de motor. Nu voel ik me nog veel zieliger.
De weg door de Canyon maakt echter een hoop goed, ik hoop dat ik straks op het asfalt genoeg afgeleid ben en gewoon kan rijden op de laatste dag ondanks de krampen. De weg is erg slecht, we schudden heen en weer in de pick-up en de krampen lijken steeds heviger te worden. Ik probeer ze op te vangen, het lijken wel weeën! Eduardo heeft me vanmorgen een flesje heet water met allerlei kruidenplanten gegeven, maar hij schrikt van de hevigheid van de pijnscheuten. Hij wil met me naar het ziekenhuis. Ik niet, ik ken dit. Hij vindt het onverantwoord dat ik de rest van de dag wil gaan rijden. We zullen weer stijgen waardoor de druk in mijn buik alleen maar zal toenemen. Hoe wil ik een bocht doorkomen tijdens zo’n heftige pijnscheut? Ik weet het niet. Ik wil deze toer gewoon uitrijden.
Hij stopt af en toe om me op adem te laten komen, en rijdt tot helemaal bovenaan de canyon zodat ik niet ver hoef te lopen om een goed uitzicht te hebben op de diepe vallei waar regelmatig condors zweven op de warme lucht. Geen condor te zien, maar wat is het hier mooi!!
Na een uur wachten geven we het op. Het is lente; de condors zijn waarschijnlijk druk met andere dingen! Ik klim weer in de pick-up en op weg naar beneden schreeuwt Eduardo het ineens uit terwijl hij zo hard op zijn rem trapt dat we doorglijden over de losse stenen. Wat is er in godsnaam aan de hand??!! “CONDOR!!” roept hij. Hij geeft de pick-up een gooi de berm in en we stappen uit. Vlak voor onze ogen zweeft een gigantisch grote mannetjes condor. Ik zie zijn witte en zwarte veren, zijn bruuske kop, zijn enorme wijd uitgespreide vleugels…dit moment is niet met een camera te vangen en ik ben blij dat ik er gewoon stilletjes van kan genieten. Wat een machtig mooie vogels.
Verderop heeft één van de Belgen een lekke band: de eerste van deze vakantie! Terwijl Eduardo de band vervangt, ziet Lea mij dubbelklappen van weer een nieuwe pijnscheut. “Heb je kramp?” Ik knik. En toen sprak zij de miraculeuze woorden: “Daar heb ik pilletjes voor bij me!” Mijn God, BESTAAN DIE DAN??!! WAAROM WEET IK DAT NIET??!! Ze haalt ze voor me uit haar tas. Ik ben nooit zo van pillen slikken, helemaal niet van een ander, maar wat ben ik hier blij mee! Een uur later begint er meer tijd te zitten tussen de krampaanvallen, en houden ze minder lang aan. Halleluja!
Lea verzekert me dat ik echt niet mag gaan rijden. Je weet nooit hoe een lichaam reageert op nieuwe medicatie. Na Eduardo de tweede met steekhoudende argumenten. Met tegenzin geef ik toe. Ik zal niet meer rijden vandaag. Het moment dat mijn motor op de pick-up wordt gehesen voel ik me heel heel heel zielig.
Voordeel van in de auto zitten is dat ik volop foto’s kan maken, iets wat ik onderweg vaak wel wil maar teveel gedoe vindt om te doen. Parkeerplek zoeken, handschoenen uit, camera pakken, weer opbergen, handschoenen aan, starten… Bovendien kan Eduardo me veel over de omgeving vertellen en spot hij leuke beestjes tussen de stenen. De weg naar Arequipa is prachtig, vol met bochten, en ik troost me met de gedachte dat ik deze weg al eens gereden heb. Om 16 uur zijn we thuis. Thuis in Arequipa. Het is 15 december, op 19/20 december verlaat ik om 1 uur ’s nachts vanuit Lima alweer het tweede land van mijn reis door vijf landen in Zuid-Amerika.
In de auto heb ik het met Eduardo over mijn nog ontbrekende ticket naar Lima gehad. Hij kent iemand die waarschijnlijk morgen al een ticket voor me heeft. Als ik zorg dat ik om 8 uur wakker ben, word ik gebeld over de vertrektijd. Ik vind het goed. ’s Avonds breng ik mijn kleren naar de wasserette en pak ik mijn rugzak in. Op naar Lima!

Mijn vlucht vertrekt vandaag, 16 december om half twaalf. Ik haal mijn kleding op, koop een Peruaans geweven tas en doe mijn motorspullen erin. Die heb ik niet meer nodig! Op het postkantoor plak ik er papier omheen en stuur mijn pak en helm voor 60 euro terug richting huis. Best duur.
Ik wil net een taxi nemen naar de luchthaven als ik word gebeld door Eduardo. Hoe het nu is met mijn buik. Hij gaat alweer met een nieuwe groep naar colca canyon en dacht aan onze dramatoer in de auto. De pillen helpen, ik heb er al 8 op. Hij vraagt wat ik wil gaan doen in Lima. Eh… de stad bekijken? Het Inka museum? Hij verklaart me voor gek. Neem een paar dagen rust! Herstel! Kap met die pillen! Hij weet een klein dorpje waar hij vroeger als kind kwam en als vijfjarige op een paard over het strand reed met zijn moeder. Twee uur met de bus. Totaal anders dan Lima. Strand, een eigen appartement op een dak, zelf eten koken in plaats van rijst en kip, zelf ontbijt maken in plaats van witbrood met jam, gezonde dingen, eet fruit, haal groenten… Ik hoor mezelf zeggen: “You’re right”. Een uur later zit ik in de bus tussen locals op weg naar Mejia. Mijn ticket naar Lima wordt verplaatst naar de 19e, om 17 uur vanaf Arequipa. Over vier dagen. Ik kom aan in het dorpje met houten felgekleurde huizen aan witte veranda’s. Er zijn twee restaurants (maar ik moet zelf koken) en één winkeltje zonder voorpui dat van alles en nog wat verkoopt. Ook groente en fruit.
Mijn appartement bevindt zich boven op het dak van het huis van een lief vrouwtje. De woonkamer is open, de banken staan buiten onder een soort partytent. Daarnaast de slaapkamer en badkamer. Perfect! Haar keuken, een etage onder mij, mag ik gewoon gebruiken. Ze is zo lief! Ze vindt me muy bonita en ik voel me twintig. Wat een goed idee dit zeg. Ik heb geen wifi en geen bereik met mijn telefoon. Rust. De volgende dag op het strand zie ik kinderen op paarden rijden. Ik kan me voorstellen dat Eduardo goede herinneringen heeft aan deze plek en ben blij dat hij me hier naartoe heeft gestuurd. Ik eet avocado’s met zout op brood, en maak van maracuja, bananen en ananas een sapje. Ik praat Spaans met het vrouwtje, ik winkel, heb de sleutel van het huis, ik kook en heb het idee dat ik hier altijd wil blijven. Er staat een geweldig pand leeg, een soort villa kakelbont. In gedachten begin ik er een hotel restaurant met m’n Leisure Management diploma.
Peru..
Bekijk in 10 minuten het motorfilmpje van mijn complete reis door peru op: http://www.youtube.com/watch?v=6J1rMfqw23c