Beautiful Bùzios
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
27 December 2010 | Brazilië, Búzios
Om 7 uur ’s ochtends sta ik op in Mejia, maak voor het laatst mijn vitaminerijke ontbijtje en zit om half twee in de bus nadat ik mijn gastvrije hospita in tranen heb achtergelaten. Op het vliegveld van Arequipa zoek ik tevergeefs wifi connectie; ik weet niet eens hoe het hotel in Rio heet waar ik heen moet, aangezien Nanniek dat de afgelopen weken allemaal heeft geregeld. In Lima heb ik ruim overstap tijd voordat mijn vlucht naar São Paulo vertrekt, en dat komt goed uit want ik kan mijn gele vaccinatie boekje nergens meer vinden. Zit waarschijnlijk nog in de motorjas die ik teruggestuurd heb naar huis. Ik mag Brazilië niet in zonder bewijs dat ik ingeënt ben tegen gele koorts! Gelukkig heb ik mijn vaccinatie boekje ingescand in Holland, zit het document tussen mijn mail en nemen ze genoegen met de kopie. Door alle concernatie vergeet ik te kijken naar welk hotel ik moet in Rio! Om 1 uur ’s nachts verlaat ik Peru… Eén keer eerder heb ik een land verlaten terwijl ik tijdens het opstijgen dacht: “Hier was ik nog niet klaar, hier wil ik naar terug.” Dat was Australië. Het hele plan om te sparen voor een half jaar verlof is daar uit ontstaan. Nu heb ik het weer. Peru. Hier was ik nog niet klaar. Hier wil ik naar terug.
Wanneer ik aankom voor mijn tussenstop op het vliegveld van São Paulo heb ik een cultuurshock te verwerken. Brazil is something else! De traditionele, seksloze rokken en vesten van de Boliviaanse en Peruaanse vrouwen hebben plaatsgemaakt voor lange dan wel korte nauwsluitende jurkjes, ultra korte broekjes, strakke hemdjes en hakken van minstens 10 cm. Het ziet er oncomfortabel uit om in die kleding te reizen en een Samsonite koffer vooruit te trekken, bovendien lijkt het me koud in het vliegtuig, maar hier dragen de dames hun kleding niet uit praktische overwegingen. Buiken, benen, borsten zijn er om geshowd te worden, no matter the size of it. Ik heb het gevoel dat ik totaal uit de toon val met de afgebladderde half uitgegroeide nagellak op tenen in mijn birkenstock slippers, mijn slobberige driekwart broek die zo lekker zit en mijn ongekamde haar. En mijn deo werkt na 24 uur reizen ook niet meer zo goed.
Een paar uur later vlieg ik door naar Rio. Alweer mijn negende vlucht sinds mijn vertrek begin november! Ik kom aan, haal mijn rugzak van de band, maar vind nog steeds geen wifi connectie. Hoe kom ik er nou achter naar welk hotel ik moet? De Brazilianen stormen op me af: taxi taxi taxi? In ieder geval is dat beeld vertrouwd. Ja, ik wil wel een taxi, maar ik weet niet waarheen. Ik bestel een koffie waar ik twee mannen op een laptop aan een tafeltje zie zitten. Hier zullen ze wel wifi hebben. Nog steeds krijg ik geen internettoegang, dus ik vraag de heren of ze op internet zitten. Ja, maar met een modem. Brutaal vraag ik of ik misschien mijn mail even mag checken om te zien welk hotel ik geboekt heb. Natuurlijk mag dat. Ze halen zelfs mijn koffie op van de bar. We kletsen wat na (ze spreken hier Engels!), vertellen me places not to be missed en ik vraag ze hoeveel een taxi mag kosten naar Santa Teresa. Vijftig reaís, hooguit. Ik heb geen idee hoe de reaís zich verhoudt tot de euro, maar ik heb er 500 gepind dus dat moet even genoeg zijn.
De taxi chauffeur vraagt 90. Ik wil 50. Hij verwijst me naar een andere taxi. Die wil 60. Ik zeg 50 en we hebben een deal. (de reaís blijkt iets minder dan de helft te zijn van de euro, goeie zet dus, thanks to the helpful Brazilians).
Onderweg zie ik Brazilie. Huizen van grote blokken rode bakstenen zonder dak, kinderen die tussen de auto’s blikjes cola verkopen en dikke dikke benen in broekjes die opgegeten lijken te worden door schuddende Braziliaanse Billen. We rijden door buurten waar ik denk: nee… niet stoppen… ik moet nog eten en hier durf ik niet naar een restaurant…
Opeens rijden we een heuvel op en komen in een mooie groene buurt terecht met grote kleurrijke herenhuizen. De villa die Nanniek geboekt heeft is fantastisch met uitzicht op het Christusbeeld. Ik ben in Rio!
’s Avonds ga ik eten op de hoek. Ik bestel gebakken kip en een glas wijn. Op mijn bord liggen gefrituurde stukken kip, en een schaal met nasi inclusief rozijnen, aangevuld met patat en bruine bonen. Dat herken ik van Mexico; overal bruine bonen bij. De wijn is werkelijk niet te zuipen. Ik zit nog geen vijf minuten of ik krijg gezelschap aan het tafeltje naast mij. Hij is lang, bruin, pezig, met grote donker gekleurde tatoo’s op zijn armen. Heel wat anders dan de te kleine gedrongen Peruaantjes met hun goudomlijste tanden. Hij begint me vragen te stellen en ik antwoord in het Spaans. Hij praat Portugees. Ik heb het idee dat hij mij wel begrijpt, maar ik versta geen hout van wat hij zegt. De klinkers zijn lang en er zijn veel sjjj en zzzzware zzz klanken. Of ik meega naar een fjeeeesjjjjt? On the biiiiiiiitsjjjjj? Feestje op het strand geloof ik. Ik zit nog geen vijf minuten of ik word al uitgenodigd voor een feest? Ik gedachten zie een feest met zweterige lijven, gratis bier en samba muziek. Ik krijg gelijk trek in een biertje, die wijn hoef ik niet. En wat vraagt hij nou?? Of ik marihuana heb gebruikt?? Zeker omdat ik uit Nederland kom. Nee, m’n ogen zijn rood. Ja hèhè, ik ben al bijna 40 uur wakker!! Hij pakt een papiertje en schrijft z’n adres op, z’n telefoonnummer, z’n email, waar hij werkt op het strand, hoe ik daar kom en legt uit welke bus ik moet pakken. Geloof ik. Ik versta er echt geen hout van. Verbluft pak ik het papiertje aan. Zo gaat dat hier. Welcome to Brazil.
Mijn kamer is in een ander huis dan de villa waar ik morgen slaap met Nanniek. Het is in een herenhuis met ingesleten glimmend houten parketvloeren en gekleurde muren. Heel victoriaans, prachtig. Antiek donkerbruine meubelen, side tables met golvende poten, grote spiegels, vazen, tapijten, een hemelbed en een gigantisch grote badkamer met mosterdgele tegels en paarse handdoeken. De eigenaar heet Paolo, en heeft zijn slaapkamer naast de mijne. Wanneer ik ’s avonds via het gietijzeren hek en de bombastische voordeur naar binnen kom, hoor ik zijn televisie galmen vanuit de slaapkamer naast mij. Ik gluur naar binnen, langs de enorme bos zijden veldbloemen, en zie hem slapen op bed. Hm. Ik voel me nog net niet thuis genoeg om zijn tv uit te doen.
Mijn balkondeuren staan open en ik zie de lichtjes van Rio onder de sterren. Het is warm, mijn telefoon geeft aan dat het 36 graden is. Middernacht. Mijn kamer is erg benauwd en vochtig, maar ik zie geen fan. Uitgeput kruip ik tussen de lakens. Hebben ze hier muggen?
De volgende ochtend zie ik de fan onder een stoel staan. En ja, ze hebben muggen.
Ik loop terug naar de villa voor mijn ontbijt en wordt verrast met vers fruit, ham, kaas, eieren en BRUINE boterhammen. Wat een traktatie! Na het eten pak ik mijn laptop en klim de trap op naar het dakterras. Halverwege de trap hoor ik dat er iemand gitaar speelt. Even twijfel ik… kan ik de gitaarspeler storen? Op het dakterras staat in de warme bries een jongen te spelen met lange donkere krullen die zijn halve rug bedekken. Hij is jong, en de gitaarklanken maken mijn vakantiegevoel nog groter.
Ik krijg wel eens de vraag of het niet zonde is van mijn tijd om blogjes te schrijven. Misschien is dat zo als je een paar weken vakantie hebt, maar in vijf maanden is het echt lekker om af en toe een paar uur te internetten. Daarnaast vind ik het heerlijk om te schrijven. Ik kan alles wat ik hier beleef, voel en ervaar onmogelijk onthouden. Al schrijvende creëer ik een album vol foto’s, verhalen en jullie reacties, iets wat er eenmaal terug in Nederland nooit meer van komt. En tenslotte… schrijven op een dakterras in Rio de Janeiro, met uitzicht op groen begroeide bergen, het Christusbeeld op de top, een warme bries die door mijn haren speelt onder het genot van akoestische gitaarklanken… zonde van de tijd? Ik dacht het niet!
Om half tien ’s avonds word ik opgehaald door de chauffeur die Nanniek van het vliegveld ophaalt. Nanniek heeft gezworen me wat aan te doen als ik niet op Rio zou staan met een briefje met haar naam erop, dus daar is aan gedacht! Ze heeft wat vertraging en komt om middernacht aan. Zooo leuk om haar weer te zien!! Ze is doodmoe maar gelukkig is het hier ook bedtijd, en kan ze lekker gelijk haar mandje in.
De volgende ochtend bespreken we ons plan voor Brazilië.
Morgen, 22 december, vertrekken we met de bus naar Bùzios, een prachtig schiereiland op 3 uur rijden van Rio waar we in een idyllisch klein resort de kerstdagen zullen doorbrengen. Op 28 december komen we weer terug in Rio, waar we voor de volgende dag een tour boeken met een privé gids door historisch Rio en langs het beroemde Christusbeeld.
Daarna Oud en Nieuw vieren op het strand van Copacabana!
We reserveren een kleine auto die we op 1 januari willen ophalen. Daarmee zullen we langs de kust van Rio naar São Paulo rijden (ongeveer 500 km), waar we de auto op het vliegveld zullen inleveren. Pittig prijsje.
Daarvandaan vliegen, of met de bus naar Igauzu falls, de mooiste watervallen van de wereld (heb ik me laten vertellen). Na de watervallen gaan we Argentinië in met als uiteindelijk doel Buenos Aires waarvandaan Nanniek op 20 januari 2011 zal terugvliegen naar Nederland. Strak genoeg plan voor nu.
De busreis naar Bùzios is saai, maar de oranje fles champagne die bij haar aankomst niet open is gegaan, maakt de busrit een stuk leuker!
Ons resort is prachtig, met een tropische tuin waar kleine huisjes in staan. Ieder huisje heeft zijn eigen voordeur, slaapkamer en badkamer. Het is er prachtig! Verderop in de tuin een bar, een zwembad en uitzicht op de baai van Bùzios. Wat een luxe… dat ben ik niet meer gewend!
Bùzios heeft een boulevard met allerlei winkeltjes en eettentjes, die tot diep in de nacht openblijven. Wel prettiger kleding passen als het niet meer zo verstikkend heet is! Ze verkopen hier prachtige bikini’s en jurken, maar als ik het goed omreken (en dat doe ik helaas) kost die jurk 700 euro. Bùzios is voor the rich and famous! We zoeken een eettentje uit en ik moet vreselijk wennen aan de Europese prijzen op de kaart. Das even andere koek dan Peruaanse menuutjes voor een tientje. Maar eerlijk is eerlijk,het smaakt wel allemaal veel lekkerder. De prachtige kelner krijg je er in Brazilië kennelijk bij, want als we weggaan krijgen we zijn telefoonnummer en worden we uitgenodigd om morgen kerstavond bij hem thuis te vieren met een paar van zijn vrienden. Nu vind ik het altijd leuk en authentiek om in een land bij de mensen thuis te komen, maar dit is toch anders. Hij is gastvrij, vertelt wie er nog meer zullen zijn (een vriend met twee kinderen van 15 en 20 en een vriendin van hem) maar we vinden het toch een beetje vreemd. Morgen maar kijken.
Op de 24e gaan we met een watertaxi naar één van de mooie stranden van Bùzios waar we verse oesters eten aan het strand en zwemmen in de zee. Het is een beetje bewolkt met af en toe een buitje, maar dat is wel goed met lijven die nog moeten wennen aan de zon.
’s Avonds eten we een soort kerstdiner. 150 euro, maar dan heb je ook wat. Lijkt wel of ik in Nederland ben! En nee, we bellen de mooie gastvrije kelner niet.
Eerste kerstdag huren we een buggy, crossen langs de kust over het prachtige eiland en vinden een groot strand. Christmas @ the beach! We krijgen niet veel mee van het kerstgevoel, ondanks de kerstboom in onze lounge en de hulsttakjes op onze deur. Toch wel apart hoor, kerstmis in bikini! Tweede kerstdag maken we een boottocht rond het eiland en leggen we vier keer aan om te zwemmen en snorkelen. Met de zon recht boven ons en bewolking die langzaam open trekt, gebeurt het toch dat Nanniek zich behoorlijk verbrandt.
Inmiddels zijn we wat bekender op het eiland en weten we de minder dure tenten om te lunchen of te dineren, want dit tempo van geld uitgeven houden we geen maand vol! Maar echt bedreven zijn we niet… wanneer we een minder hoge rekening hebben voor het diner, verpesten we het daarna wel bij het heerlijke koffie tentje waar ze chocolade cake hebben waar de warme chocola uitdruipt zodra je hem aansnijdt… of aan een paar cocktailtjes bij onze gastvrije kelner (die toch wel aardig blijkt te zijn, ondanks dat we geen korting krijgen). Gelukkig hebben we nu ook een cocktailbarretje gevonden met cocktails voor een derde van de prijs waar een paar hippies staan de jammen.
De dagen op Bùzios zijn superrelaxed (en dat tijdens de kerstdagen) in een schitterende en luxe omgeving. Ik heb wat tijd voor blogjes, mailtjes en om eindelijk de foto's op te laden van mijn blog over pinguïns en woestijn (vergeet niet te kijken! met je motor door de woestijn...nadat je pingüins en zeeleeuwen in de oceaan hebt gezien). Wat lijkt dat nu ver weg en lang geleden! In plaats van zanderige bergschoenen zie ik nu prachtige French Manicure gelakte teennagels in slippertjes... Dankjewel Nanniek for let me feel like a woman again!
Morgen zit het er hier weer op en gaan we met de bus terug richting Rio de Janeiro om met een miljoen mensen in het wit op het strand van Copacabana af te tellen tot 2011, dat voor ons drie uur later begint dan bij jullie!!!
Salud y Amor, Nanniek en Daniëlle.
Wanneer ik aankom voor mijn tussenstop op het vliegveld van São Paulo heb ik een cultuurshock te verwerken. Brazil is something else! De traditionele, seksloze rokken en vesten van de Boliviaanse en Peruaanse vrouwen hebben plaatsgemaakt voor lange dan wel korte nauwsluitende jurkjes, ultra korte broekjes, strakke hemdjes en hakken van minstens 10 cm. Het ziet er oncomfortabel uit om in die kleding te reizen en een Samsonite koffer vooruit te trekken, bovendien lijkt het me koud in het vliegtuig, maar hier dragen de dames hun kleding niet uit praktische overwegingen. Buiken, benen, borsten zijn er om geshowd te worden, no matter the size of it. Ik heb het gevoel dat ik totaal uit de toon val met de afgebladderde half uitgegroeide nagellak op tenen in mijn birkenstock slippers, mijn slobberige driekwart broek die zo lekker zit en mijn ongekamde haar. En mijn deo werkt na 24 uur reizen ook niet meer zo goed.
Een paar uur later vlieg ik door naar Rio. Alweer mijn negende vlucht sinds mijn vertrek begin november! Ik kom aan, haal mijn rugzak van de band, maar vind nog steeds geen wifi connectie. Hoe kom ik er nou achter naar welk hotel ik moet? De Brazilianen stormen op me af: taxi taxi taxi? In ieder geval is dat beeld vertrouwd. Ja, ik wil wel een taxi, maar ik weet niet waarheen. Ik bestel een koffie waar ik twee mannen op een laptop aan een tafeltje zie zitten. Hier zullen ze wel wifi hebben. Nog steeds krijg ik geen internettoegang, dus ik vraag de heren of ze op internet zitten. Ja, maar met een modem. Brutaal vraag ik of ik misschien mijn mail even mag checken om te zien welk hotel ik geboekt heb. Natuurlijk mag dat. Ze halen zelfs mijn koffie op van de bar. We kletsen wat na (ze spreken hier Engels!), vertellen me places not to be missed en ik vraag ze hoeveel een taxi mag kosten naar Santa Teresa. Vijftig reaís, hooguit. Ik heb geen idee hoe de reaís zich verhoudt tot de euro, maar ik heb er 500 gepind dus dat moet even genoeg zijn.
De taxi chauffeur vraagt 90. Ik wil 50. Hij verwijst me naar een andere taxi. Die wil 60. Ik zeg 50 en we hebben een deal. (de reaís blijkt iets minder dan de helft te zijn van de euro, goeie zet dus, thanks to the helpful Brazilians).
Onderweg zie ik Brazilie. Huizen van grote blokken rode bakstenen zonder dak, kinderen die tussen de auto’s blikjes cola verkopen en dikke dikke benen in broekjes die opgegeten lijken te worden door schuddende Braziliaanse Billen. We rijden door buurten waar ik denk: nee… niet stoppen… ik moet nog eten en hier durf ik niet naar een restaurant…
Opeens rijden we een heuvel op en komen in een mooie groene buurt terecht met grote kleurrijke herenhuizen. De villa die Nanniek geboekt heeft is fantastisch met uitzicht op het Christusbeeld. Ik ben in Rio!
’s Avonds ga ik eten op de hoek. Ik bestel gebakken kip en een glas wijn. Op mijn bord liggen gefrituurde stukken kip, en een schaal met nasi inclusief rozijnen, aangevuld met patat en bruine bonen. Dat herken ik van Mexico; overal bruine bonen bij. De wijn is werkelijk niet te zuipen. Ik zit nog geen vijf minuten of ik krijg gezelschap aan het tafeltje naast mij. Hij is lang, bruin, pezig, met grote donker gekleurde tatoo’s op zijn armen. Heel wat anders dan de te kleine gedrongen Peruaantjes met hun goudomlijste tanden. Hij begint me vragen te stellen en ik antwoord in het Spaans. Hij praat Portugees. Ik heb het idee dat hij mij wel begrijpt, maar ik versta geen hout van wat hij zegt. De klinkers zijn lang en er zijn veel sjjj en zzzzware zzz klanken. Of ik meega naar een fjeeeesjjjjt? On the biiiiiiiitsjjjjj? Feestje op het strand geloof ik. Ik zit nog geen vijf minuten of ik word al uitgenodigd voor een feest? Ik gedachten zie een feest met zweterige lijven, gratis bier en samba muziek. Ik krijg gelijk trek in een biertje, die wijn hoef ik niet. En wat vraagt hij nou?? Of ik marihuana heb gebruikt?? Zeker omdat ik uit Nederland kom. Nee, m’n ogen zijn rood. Ja hèhè, ik ben al bijna 40 uur wakker!! Hij pakt een papiertje en schrijft z’n adres op, z’n telefoonnummer, z’n email, waar hij werkt op het strand, hoe ik daar kom en legt uit welke bus ik moet pakken. Geloof ik. Ik versta er echt geen hout van. Verbluft pak ik het papiertje aan. Zo gaat dat hier. Welcome to Brazil.
Mijn kamer is in een ander huis dan de villa waar ik morgen slaap met Nanniek. Het is in een herenhuis met ingesleten glimmend houten parketvloeren en gekleurde muren. Heel victoriaans, prachtig. Antiek donkerbruine meubelen, side tables met golvende poten, grote spiegels, vazen, tapijten, een hemelbed en een gigantisch grote badkamer met mosterdgele tegels en paarse handdoeken. De eigenaar heet Paolo, en heeft zijn slaapkamer naast de mijne. Wanneer ik ’s avonds via het gietijzeren hek en de bombastische voordeur naar binnen kom, hoor ik zijn televisie galmen vanuit de slaapkamer naast mij. Ik gluur naar binnen, langs de enorme bos zijden veldbloemen, en zie hem slapen op bed. Hm. Ik voel me nog net niet thuis genoeg om zijn tv uit te doen.
Mijn balkondeuren staan open en ik zie de lichtjes van Rio onder de sterren. Het is warm, mijn telefoon geeft aan dat het 36 graden is. Middernacht. Mijn kamer is erg benauwd en vochtig, maar ik zie geen fan. Uitgeput kruip ik tussen de lakens. Hebben ze hier muggen?
De volgende ochtend zie ik de fan onder een stoel staan. En ja, ze hebben muggen.
Ik loop terug naar de villa voor mijn ontbijt en wordt verrast met vers fruit, ham, kaas, eieren en BRUINE boterhammen. Wat een traktatie! Na het eten pak ik mijn laptop en klim de trap op naar het dakterras. Halverwege de trap hoor ik dat er iemand gitaar speelt. Even twijfel ik… kan ik de gitaarspeler storen? Op het dakterras staat in de warme bries een jongen te spelen met lange donkere krullen die zijn halve rug bedekken. Hij is jong, en de gitaarklanken maken mijn vakantiegevoel nog groter.
Ik krijg wel eens de vraag of het niet zonde is van mijn tijd om blogjes te schrijven. Misschien is dat zo als je een paar weken vakantie hebt, maar in vijf maanden is het echt lekker om af en toe een paar uur te internetten. Daarnaast vind ik het heerlijk om te schrijven. Ik kan alles wat ik hier beleef, voel en ervaar onmogelijk onthouden. Al schrijvende creëer ik een album vol foto’s, verhalen en jullie reacties, iets wat er eenmaal terug in Nederland nooit meer van komt. En tenslotte… schrijven op een dakterras in Rio de Janeiro, met uitzicht op groen begroeide bergen, het Christusbeeld op de top, een warme bries die door mijn haren speelt onder het genot van akoestische gitaarklanken… zonde van de tijd? Ik dacht het niet!
Om half tien ’s avonds word ik opgehaald door de chauffeur die Nanniek van het vliegveld ophaalt. Nanniek heeft gezworen me wat aan te doen als ik niet op Rio zou staan met een briefje met haar naam erop, dus daar is aan gedacht! Ze heeft wat vertraging en komt om middernacht aan. Zooo leuk om haar weer te zien!! Ze is doodmoe maar gelukkig is het hier ook bedtijd, en kan ze lekker gelijk haar mandje in.
De volgende ochtend bespreken we ons plan voor Brazilië.
Morgen, 22 december, vertrekken we met de bus naar Bùzios, een prachtig schiereiland op 3 uur rijden van Rio waar we in een idyllisch klein resort de kerstdagen zullen doorbrengen. Op 28 december komen we weer terug in Rio, waar we voor de volgende dag een tour boeken met een privé gids door historisch Rio en langs het beroemde Christusbeeld.
Daarna Oud en Nieuw vieren op het strand van Copacabana!
We reserveren een kleine auto die we op 1 januari willen ophalen. Daarmee zullen we langs de kust van Rio naar São Paulo rijden (ongeveer 500 km), waar we de auto op het vliegveld zullen inleveren. Pittig prijsje.
Daarvandaan vliegen, of met de bus naar Igauzu falls, de mooiste watervallen van de wereld (heb ik me laten vertellen). Na de watervallen gaan we Argentinië in met als uiteindelijk doel Buenos Aires waarvandaan Nanniek op 20 januari 2011 zal terugvliegen naar Nederland. Strak genoeg plan voor nu.
De busreis naar Bùzios is saai, maar de oranje fles champagne die bij haar aankomst niet open is gegaan, maakt de busrit een stuk leuker!
Ons resort is prachtig, met een tropische tuin waar kleine huisjes in staan. Ieder huisje heeft zijn eigen voordeur, slaapkamer en badkamer. Het is er prachtig! Verderop in de tuin een bar, een zwembad en uitzicht op de baai van Bùzios. Wat een luxe… dat ben ik niet meer gewend!
Bùzios heeft een boulevard met allerlei winkeltjes en eettentjes, die tot diep in de nacht openblijven. Wel prettiger kleding passen als het niet meer zo verstikkend heet is! Ze verkopen hier prachtige bikini’s en jurken, maar als ik het goed omreken (en dat doe ik helaas) kost die jurk 700 euro. Bùzios is voor the rich and famous! We zoeken een eettentje uit en ik moet vreselijk wennen aan de Europese prijzen op de kaart. Das even andere koek dan Peruaanse menuutjes voor een tientje. Maar eerlijk is eerlijk,het smaakt wel allemaal veel lekkerder. De prachtige kelner krijg je er in Brazilië kennelijk bij, want als we weggaan krijgen we zijn telefoonnummer en worden we uitgenodigd om morgen kerstavond bij hem thuis te vieren met een paar van zijn vrienden. Nu vind ik het altijd leuk en authentiek om in een land bij de mensen thuis te komen, maar dit is toch anders. Hij is gastvrij, vertelt wie er nog meer zullen zijn (een vriend met twee kinderen van 15 en 20 en een vriendin van hem) maar we vinden het toch een beetje vreemd. Morgen maar kijken.
Op de 24e gaan we met een watertaxi naar één van de mooie stranden van Bùzios waar we verse oesters eten aan het strand en zwemmen in de zee. Het is een beetje bewolkt met af en toe een buitje, maar dat is wel goed met lijven die nog moeten wennen aan de zon.
’s Avonds eten we een soort kerstdiner. 150 euro, maar dan heb je ook wat. Lijkt wel of ik in Nederland ben! En nee, we bellen de mooie gastvrije kelner niet.
Eerste kerstdag huren we een buggy, crossen langs de kust over het prachtige eiland en vinden een groot strand. Christmas @ the beach! We krijgen niet veel mee van het kerstgevoel, ondanks de kerstboom in onze lounge en de hulsttakjes op onze deur. Toch wel apart hoor, kerstmis in bikini! Tweede kerstdag maken we een boottocht rond het eiland en leggen we vier keer aan om te zwemmen en snorkelen. Met de zon recht boven ons en bewolking die langzaam open trekt, gebeurt het toch dat Nanniek zich behoorlijk verbrandt.
Inmiddels zijn we wat bekender op het eiland en weten we de minder dure tenten om te lunchen of te dineren, want dit tempo van geld uitgeven houden we geen maand vol! Maar echt bedreven zijn we niet… wanneer we een minder hoge rekening hebben voor het diner, verpesten we het daarna wel bij het heerlijke koffie tentje waar ze chocolade cake hebben waar de warme chocola uitdruipt zodra je hem aansnijdt… of aan een paar cocktailtjes bij onze gastvrije kelner (die toch wel aardig blijkt te zijn, ondanks dat we geen korting krijgen). Gelukkig hebben we nu ook een cocktailbarretje gevonden met cocktails voor een derde van de prijs waar een paar hippies staan de jammen.
De dagen op Bùzios zijn superrelaxed (en dat tijdens de kerstdagen) in een schitterende en luxe omgeving. Ik heb wat tijd voor blogjes, mailtjes en om eindelijk de foto's op te laden van mijn blog over pinguïns en woestijn (vergeet niet te kijken! met je motor door de woestijn...nadat je pingüins en zeeleeuwen in de oceaan hebt gezien). Wat lijkt dat nu ver weg en lang geleden! In plaats van zanderige bergschoenen zie ik nu prachtige French Manicure gelakte teennagels in slippertjes... Dankjewel Nanniek for let me feel like a woman again!
Morgen zit het er hier weer op en gaan we met de bus terug richting Rio de Janeiro om met een miljoen mensen in het wit op het strand van Copacabana af te tellen tot 2011, dat voor ons drie uur later begint dan bij jullie!!!
Salud y Amor, Nanniek en Daniëlle.
-
27 December 2010 - 16:28
Annette:
Hey Daan,
Wat een super gaaf verslag weer!
Dikke Kus Annette -
27 December 2010 - 16:32
Michel:
Ik dacht dat je niet kon schrijven .... ik ben helemaal aan het imagineren ... (vervolg op FB)
-
27 December 2010 - 19:36
Fons Van Zijl/edam:
Dag Daantje,
Hier in Edam is het keihard werken om je bij te houden. Niet alleen wat de foto's aangaat, maar ook de verslagen vallen met de regelmaat van de klok op de natte, winterse mat.
Fijne verslagen, mooie details en pakkende zinsneden. Een ruim palet van tussenzinnen, bijw en bijvnw. Daardoor heerlijk en boeiend om te lezen. Ben blij dat de schaal van de plussen en de minnen nog steeds doorslaat naar de positieve kant, en gaat het wat minder, dan brei je er altijd nog een positief randje aan.
Ik wens je een goed oudjaar en natuurlijk, met nog van alles voor de boeg een goed, gezond en levendig 2011 .
Warme groeten Fons/Edam
van gebeurtenissen steeds -
27 December 2010 - 19:41
Daan B:
Tis nog steeds lekker lezen in die hollandse kou over je warme avonturen in Brazil.....keep up the good work!! -
27 December 2010 - 21:57
Fred En Elizabeth :
hoi, Danielle.
ja Brazil is wat anders dan Peru, Peru is rustiger vooral rondom Arequipa, Lima is ook anders drukker meer hectiek.
Brazilianen zijn andere mensen, MAIS alegria TODO MAIS, ik vind je verslag heel leuk goed geschreven ga zo door en wij blijven het lezen.
PROSPERO AÑO NEUVO.
PS, val niet in die watervallen op de grens van BRA en ARG.
Groetjes, Fred en Elizabeth. -
28 December 2010 - 02:24
Knobie:
Wat een leuke foto's Daan.......
Ik hoop dat jullie het gezellig hebben daar. Het is er zo te zien erg mooi!
Vgrtn Knobie -
28 December 2010 - 12:25
Daniëlle Boelens:
Het blijft leuk om te lezen hoe jullie van mijn verslagen genieten, dat maakt het schrijven extra leuk. En Fons, wat een uitgebreide complimenten! Haha, ga maar op zoek naar een uitgever die mijn reizen betaalt zodat ik er verslagen over kan schrijven. Zelfs je kleindochter volgt me!
En Michel... je hebt helemaal gelijk (ook al staat het niet bij deze reacties) Hoe kan ik nou schrijven over buiken billen en benen zonder er foto's bij te plaatsen?! Komt goed, ik ben nog even in Brazil.
Knobie... ik kan net als jij wel wennen hoor aan die warme kerstdagen...
LIEFS! -
29 December 2010 - 09:51
De Pluggies:
Hey Daan,
Het avontuur wordt alleen maar mooier en mooier. Monique en ik kijken alweer uit naar je volgende verslag.
Gr De Pluggies -
29 December 2010 - 14:57
Ingmau:
Ohoh wat schrijf je toch lekker:-) Ik zie ons al helemaal zitten...Nou de volgende levensloop gaat echt die kant op hahahaha. Mede door jou heerlijke verhalen, ook al gaan wij niet op de motor;-) Het lijkt mij een geweldig deel van onze mooie wereld.
Nou schrijf maar lekker door en wij gaan gewoon hier van je genieten.
dikke x van ons
-
30 December 2010 - 14:10
Ton Jacobs:
Daniëlle, wat een prachtige verhalen met mooie volle zinnen! Een vrouwelijke Gerard Reve is ontsprongen, werkelijk schitterend! En dan nog de foto's, wij zijn jaloers op je! Je bent niets veranderd en blijft gewoon dezelfde Daniëlle. Blijf vooral genieten, dat doen wij namelijk ook door jouw verslagen te lezen en je foto's te bekijken.
Voor 2011 wensen we je het allerbeste, maar vooral een goede gezondheid met allen die je dierbaar zijn. (Je hebt nog 91 dagen te gaan en voordat je er erg in hebt zijn deze drie maanden zo voorbij)
Lieve groeten,
Ton Jacobs -
31 December 2010 - 14:03
Gerrit Jan:
Hoi Daantje!
Wil je de volgende verhalen flink inkorten svp?!
Dan heb ik ook nog wat tijd over voor vrouw en kind...
dikke zoen,
GJ -
01 Januari 2011 - 14:21
Jaap En Erica :
Lieve Daan,
01 januari 2011.
Vanuit Drunen, waar de dooi inmiddels is begonnen, wensen wij jou een gezond 2011 en een voorspoedige verdere reis.
Je bent een geboren schrijfster, we genieten van elk verslag en de foto's.
Dikke knuffel van ons beiden -
03 Januari 2011 - 06:49
John Wouters:
Daantje, ben weer helemaal bij. Kon FF niet reageren ivm operatie. Mooi plekkie in Brazil zeg. Nog de aller aller aller beste wensen voor 2011 met een dikke knuffel natuurlijk! Ga je vanaf nu weer volgen.
XXX John -
03 Januari 2011 - 17:00
Michel Wagenaar:
Hoi lieve Boelie,
Lekker om die blogjes te lezen, krijg er een vakantie gevoel van! Wij wensen jou een fantastisch 2011 maar een mooie start heb je al. Ik zit nu elke avond naar de Dakar rally te kijken of ik je er tussen zie op de brommer maar ik las dat het echte relaxen eindelijk begonnen is, kwijl kwijl.
Liefs, Michel W. -
03 Januari 2011 - 22:24
Daniëlle Boelens:
Dankjewel lieve volgers voor jullie lieve nieuwjaarswensen! Ver weg van familie en vrienden is iedere wens me enorm dierbaar. Zo fijn!! En voor jullie natuurlijk ook allemaal: FELIZ AÑO NUEVO!!
Het blogje over onze dagen in Rio is af, en Oud en Nieuw was hier AMAZING, maar we zitten nu op een klein tropisch (en helaas regenachtig) eiland (Ilha Grande) en hebben geen wifi, dus het verhaal staat in mijn laptop, maar ik zit in een internet café! Nog even geduld dus voor het volgende veelzijdige hoofdstuk....
-
05 Januari 2011 - 11:33
Fred En Liesbeth:
hoi, Daan.
het hele verslag gelezen, hartstikke mooi maar wel een opgaaf.
na 27-12-2010 is het wel stil op je blog, heb je de nieuwjaars viering op de copa wel overleeft?
nog niets gezien van het vuurwerk op je weblog.
en ook voor jou je moeder maakt het goed in nowhere in purmerend heeft veel verteld over het contact met jou met skype, dat vond zij erg mooi. wij zijn daar de 29ste dec geweest.
ik hoop dat je binnenkort weer wat publiceert.
nog de beste wenzen voor een goed 2011.
fred en elizabeth -
06 Januari 2011 - 23:59
Daniëlle Boelens:
Fred en Liesbeth, wat heerlijk om te horen! Alles is goed hoor, maar tijdens onze roadtrip naar sao paulo slapen wij in hotels zonder wifi... en kan ik in een internetcafé mijn geschreven blogs nog steeds niet posten. No worries, straks krijgen jullie in een keer een hele bult leesvoer!!! Groeten vanuit een prachtig Paraty van Nanniek en Danielle. -
07 Januari 2011 - 23:03
Adele:
Weer leuk om het allemaal te lezen. Wat een belevenissen en wat een lef om dit te doen. Niets voor mij. Ook leuk om te lezen over Brazilie / Rio. Een jaar of 12 geleden ben ik ook in Rio (o.a.) geweest met een braziliaanse Herbalife distributeur. We hebben toen o.a. haar familie bezocht (ook in de sloppenwijk) en dat heeft wel indruk achter gelaten. Ik vond Rio toen echt wel gevaarlijk en inderdaad soms enorm duur. Maar de mensen werden toen ook door de machthebbers vreselijk 'opgelicht'. Een telefoonaansluiting kostte toen 5000 dollar. De dollar stond gelijk met de Raeis.
Dapper hoor van je. Een reis om nooit te vergeten en zo te lezen heb je zeker de wens om terug te gaan.
Groetjes Adele
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
