Spaanse les

1 februari alweer… wat gaat de tijd snel!
Nanniek is al bijna twee weken weg, en ik ben al zowat drie weken in Buenos Aires. Op 1 april ben ik weer thuis, dus ik heb ‘nog maar’ twee maanden reizen voor de boeg. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik al drie maanden onderweg ben, maar als ik terugdenk aan alles wat ik heb gedaan en gezien, besef ik wel dat het heel veel indrukken zijn. De mensen, de cultuur, de omgeving… het leven in een grote stad als Buenos Aires is totaal anders dan wat ik tot nu toe gedaan heb.
Wat me het meest is bijgebleven van de landen die ik tot nu toe heb bezocht?

Bolivia. Eerste gedachte: stof en stenen. Wat een vreselijke wegen waren daar, maar wat was het een uitdaging om er op een crossmotor een weg door te banen! Door rivieren, door zandbakken, over wasborden, over losse stenen… helemaal wit van het stof de hoogste bergen beklimmen. Wat was het zwaar maar wat was het gaaf! Prachtige ruige omgeving, puur, echt, oorspronkelijk. De bevolking; schuw, de vrouwen met twee zwarte vlechten en bruine bolhoeden, de kleurrijke rokken en de geweven doeken op hun rug met baby of vracht. Langs de weg met hun kudde; er de hele dag op toezien hoe ze grazen terwijl hun kinderen om hen heen spelen. Goudomrande tanden maar geen beugels. Het eenvoudige eten in de ‘restaurants’ met plastic tuinstoelen met op het menu kip, platgeslagen droge biefstuk en rijst. Zowel ’s middags als ’s avonds. De armoe. Kale restaurants, doorgeknipte papieren servetten, buiten vieze toiletten zonder water of toiletpapier en verdunde zeep in de hotels. Grote stad La Paz met claxons en uitlaatgassen, en wit, westers Sucre.
Hoogtepunten: het bezoek aan de mijnen, off road rijden door het kleurrijke Andes gebergte, en natuurlijk op nummer één: het rijden over het zoutmeer Salar de Uyuni. Bolivia in één woord: authentiek.

Peru. Eerste gedachte: kleurrijk. De Andes met nog intensere zonsondergangkleuren dan Bolivia. De vrouwen in traditionele kleurrijke kleren. Duidelijke Inca trekken in hun uiterlijk, dat iets minder donker is dan de huidskleur van de Bolivianen. Peru kent dezelfde authenticiteit als Bolivia, gecombineerd met de rijke Inca cultuur, verwestering in steden als Lima, Cuzco en Arequipa, en een overweldigende natuur. De Andes. De Amazone. De woestijn. Bergen met sneeuw. Diepe oranje canyons met zwarte condors. Pinguïns op de mini Galapagos eilanden. Strand. Peru is best of all worlds, verbonden door goed onderhouden zwart asfalt met oneindig veel bochten, met na iedere bocht een nieuwe verrassing. Hoogtepunten: vliegen boven de Nasca Lines, racen door het kleurrijke Andes gebergte, mijn dagen aan het strand in Mejia, maar op een gedeelde eerste plaats: het vliegen boven de Amazone, en de optrekkende mist boven Machu Picchu. Beiden op mijn netvlies gebrand. Peru in één woord: verbijsterend.

Brazilië. Eerste woord: sexappeal! No matter size or age. Buiken, billen, borsten, biceps, bierbuiken, blokjesbuiken en borsthaar. Uiterlijk is ineens weer belangrijk: veel hardlopers, beugels en plastische chirurgie. Alle huidskleuren, van blank tot negroïde, een gemixte cultuur met veel westerse invloeden. Extreem duur. Kerstdagen op jetset Buziós, oud en nieuw op Copacabana Beach. Veel homo’s en aanhalige hetero’s. Van het geven van email adressen tot een kelner die z’n tong in m’n oor stopt. Samba. Rio de Janeiro. Het Christusbeeld. Costa Verde: de prachtige groene kustlijn langs de Atlantische Oceaan richting São Paulo. Jammer: veel regen op Isla Grande waardoor we alle prachtige stranden niet gezien hebben en de overstromingen in Rio en São Paulo. Hoogtepunten: oud en nieuw op Copacabana Beach en de watervallen bij Foz de Iguazu. Brazilië in één woord: opwinding.

Argentinië. Eerste woord: FIESTA!!
Over Argentinië heb ik een beperkte indruk: ik ben alleen nog maar in Buenos Aires geweest. Mijn verblijf in BA staat vooral in het teken van het leren van de Spaanse taal. In eerste instantie had ik daar natuurlijk mee willen beginnen in oktober, voordat ik naar Bolivia zou reizen, maar omdat mijn mam ineens ernstig ziek werd heb ik mijn lespakket verplaatst naar januari en ben ik in oktober nog een maandje thuisgebleven. Mijn mam is nu stabiel, maar er staat nog een zware operatie op het programma, en we horen overmorgen wanneer ze die gaan uitvoeren. De operatie is zwaar en niet zonder risico, maar ze kunnen er ook niet te lang meer mee wachten, want dan ontstaan er weer andere levensbedreigende risico’s. Een moeilijke afweging dus. Het was daardoor ook moeilijk om weg te gaan, maar gelukkig hebben we regelmatig contact via skype waarmee we gratis met elkaar kunnen bellen en elkaar kunnen zien. Daarnaast worden mijn avonturen voorgelezen door mijn zussie en geniet ze van alle foto’s op deze webpagina. In iedere kerk waar ik kom brand ik een kaarsje voor haar en ben ik bij haar, ook al bevind ik me aan de andere kant van de oceaan. Dag mam!

Doordat ik iedere dag naar school ga heb ik sinds maanden ineens weer een vast ritme; ik weet weer welke dag het is en ik woon in een huis. Na school haal ik boodschappen om wat lekkers te maken voor mij en de (vooral Nederlandse) chicas die hier ook wonen en studeren. Soms haalt de één, soms de ander. We wonen hier in een groot huis met tuin en zwembad in een mooie wijk van Buenos Aires; Belgrano.
Maar…zoals ik al zei… staat BA in het teken van het leren van de Spaanse taal. Natuurlijk leer je die het best van locals…ja toch? Twee weken geleden hebben Nanniek en ik twee Argentijnen leren kennen in Crobar; één van de grootste danceclubs in BA. Later die week hebben we met z’n vieren nog een terrasje gepakt, en sindsdien hebben we contact via Facebook. Deze chicos spreken geen Engels, dus het chatten en het praten gaat in het Spaans. Afgelopen vrijdag ging ik met de Hollandse chicas van mijn hostel opnieuw naar Crobar, waar Javier ook weer was met zes vrienden (3 chicos, 3 chicas). Op een gegeven moment werden de meisjes van mijn hostel moe… en werd ik uitgenodigd door de Argentijnen om te blijven. “Das wel goed voor m’n Spaans…” dacht ik gelijk, dus dat leek me wel een verstandig plan.
Zaterdagmorgen om 6 uur kwamen we Crobar uitrollen. (Das heel normaal hier, want ze beginnen pas na tweeën). We zijn met z’n achten naar een huisje gegaan van één van de chicas. Heel Argentijns in een flat waar je de ijzeren deur van de lift zelf dicht moet schuiven. Hele kleine woonkamer met keuken, kleine slaapkamer en minibadkamer. Met z’n allen in de woonkamer en daar gaat het feest gewoon door. In het weekend wordt niet geslapen!! Drinken, praten, eten… allemaal op de grond, heel gezellig. Vrijdagmiddag was ik nog trots toen ik na een week op school complimenten kreeg van mijn leraren dat ik het Spaans zo snel oppak, maar nu merkte ik wel dat het werkelijk beheersen van de Spaanse taal nog een hele lange weg is. Veel verder dan een paar woorden oppakken kwam ik niet. Toch wisten ze me op de één of andere manier bij hen te betrekken en heb ik me geen moment een buitenstaander gevoeld. Ze vroegen of ik zin had om met hen mee te gaan naar het huis van één van de boys, waar we zouden gaan barbecueën, ook heel Argentijns. Ach ja… waarom niet, ben nu toch wakker. “En het is wel erg goed voor m’n Spaans,” dacht ik nog. Om 11 uur ’s ochtends één voor één onder de douche, fijn weer dezelfde kleren aan, en met de metro en de bus naar een plaats buiten BA. Eenmaal daar met z’n allen vlees en drank gehaald en naar het huis van één van de chicos. Prachtig huis met grote tuin en zwembad!! Mama was op vakantie in Uruguay, dus we hadden het rijk alleen met z’n allen. Vuurplaats werd in de fik gestoken, hamburgers op de grill en om 13 uur eindelijk ontbijt!! Met bier. Verder beetje praten, beetje drinken, beetje eten, beetje zwemmen, beetje zonnen, beetje slapen op het gras… nieuwsgierig als ik altijd ben naar andere culturen, paste ik me helemaal aan. Op een gegeven moment lag ik in het zwembad met uitzicht op de vier boys… alle vier model en niet ouder dan 25. Het leek wel of ik uitzicht had op de fotoset van de zwembroekenpagina van de Wehkamp! Mooi bruin, blokjesbuiken, donkere haren, lichte ogen, gespierde armen, superverzorgd… Over drie weken word ik 42… hoe ben ik hier in godsnaam beland?? Gelukkig is dit wel echt heel erg goed voor m’n Spaans, dacht ik maar weer.

’s Avonds opnieuw met z’n allen boodschappen gaan doen: meer eten, meer drank. Javier ging pizzabodems maken, en ook die belandden op de grill van de barbecue. Mela en Julie in de weer met kaas tomaat ui en noem maar op… en tien minuten later hadden we heerlijke verse pizza’s!! Inmiddels was het al 1 uur ’s nachts geweest en dacht ik… “wat is de bedoeling… blijven we hier met z’n allen slapen?! Er rijden nu geen bussen meer en met de taxi is het wel ver…”. Maar nee, natuurlijk gaan we niet slapen. Dit is Buenos Aires!! We gaan weer naar een danceclub!!! WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!! In dit weekend heb ik nieuwe woorden geleerd: borracha en cansada (dronken en moe, ik zei toch dat dit goed was voor m’n spaanse taal?!)
Toen we zondagmorgen weer thuiskwamen hebben we met z’n allen een duik genomen in het zwembad en daarna zijn we met de bus en de metro weer terug naar onze casas gegaan. Vrijdagavond op stap, en zondagmiddag thuiskomen… Ik weet niet of ik lijd aan een midlife crisis… maar als dat zo is hoop ik dat die nog heeel laaang duuuurt!!