Pinguïns en Woestijn
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
06 December 2010 | Peru, Huacachina
Op 4 december arriveer ik voor de tweede keer deze reis op de luchthaven van Lima. Lars heeft geregeld dat ik word opgehaald, dus er staat keurig iemand met mijn naam op een bordje. Ik haatte dat altijd, dat georganiseerde gedoe, maar ergens is het toch ook wel prettig. Hij brengt me naar hetzelfde hotel waar de rest van de groep aankomt. Onderweg vraagt hij waarom ik zo weinig bagage bij me heb… het moet er inderdaad vreemd uitzien dat ik aankom met alleen een schoudertas. Met m’n woordenboek erbij (dank je Zwanda!!) lukt het me om hem uit te leggen dat mijn bagage nog in Arequipa is, en dat de gids van de motortoer die ik ga doen mijn bagage meeneemt naar Lima. Hij begrijpt me! Voldaan kijk ik lachend uit het raam…echt leuk, dat Spaans.
Ik ben de eerste van de groep, en besluit ’s avonds een restaurantje te zoeken in Lima. Ik kom uit bij een kleine Italiaan, die me spontaan een Engels fotoboek geeft over Peru. Veel van de plaatsen waar ik de komende dagen heen ga, staan erin… de Nasca Lines, de Machu Picchu, de Colca canyon… ik ga zulke mooie dingen zien! Ik zie ook een foto van pinguïns… pinguïns in Peru? Die wil ik ook zien.
Om 1 uur ’s nachts arriveert mijn nieuwe roommate: Tracy uit Seattle. Ze heeft deze reis op een motorbeurs gewonnen. Lars hoopte erop dat de winnaar betalende vrienden mee zou nemen, maar helaas: de vriend van Tracy vond het te duur dus ze is alleen gekomen. En nu moet ze haar kamer nog delen ook. Ik ben opgebleven voor haar, maar ze komt binnen, kleedt zich uit en gaat slapen. Hm, andere roommate dan de vorige keer.
Ook de volgende morgen komt er nog niet veel geluid uit. Ik leer de anderen kennen: een moeder en zoon uit Oostenrijk die in Amerika wonen en daar een motorblad uitgeven waarin een artikel komt over deze reis, een stel Belgen, een Mexicaan en een 70 jaar oude Duitser die ook allebei in Amerika wonen, en Tracy en ik. Hm, ander gezelschap dan de vorige keer.
Er staat een bus klaar die ons in 3 uur naar Paracas brengt, waar ik ook Lars en Eduardo weer zal ontmoeten. De bus rijdt langs de Grote Oceaan, een prachtige route naar het zuiden.
Aangekomen in Paracas blijkt dat Lars een paar andere motoren heeft meegenomen dan de motoren die meegingen naar Bolivia. Ik zie er één met nummer 16, mijn geboortedag. Prachtig blauw, een hoge enduro, met wat meer pk’s dan de Honda Falcon die ik reed in Bolivia. Prima motor, perfect om off road mee te leren rijden, maar met maar 30 pk. Niks mis mee, maar boven de 4000 meter zijn daar nog maar 15 pk van over… en als je dan een keer asfalt bochten onder je gat hebt.. is dat toch wel weinig. Deze reis heeft veel meer asfalt dan offroad, dus ik kies nummer 16!
De volgende ochtend staat er echter eerst een boottocht op het programma over de Grote Oceaan naar de Ballestas Islands die vanwege hun rijke fauna ook wel de kleine Galapagos eilanden worden genoemd.
Al snel zie ik dolfijnen naast de boot.. zeeleeuwen.. en als we de eilanden naderen zie je bijna de rotsen niet van alle vogels die erop zitten. Ik zie Jan van Genten, pelikanen, en: PINGUÏNS! Er liggen joekels van zeeleeuwen op de rotsen met hun harem vrouwtjes te drogen in de zon (weet je hoe ze hier een mannetjes dier noemen? MACHO. Ik begin dat Spaans echt steeds leuker te vinden). De vogels produceren zoveel poep dat de rotsen wit gekleurd zijn. Deze poep is nog geld waard ook, en wordt als mest verscheept naar Europa. Op de weg terug in de speedboot leg ik een kwartiertje mijn hoofd in mijn nek om de zon op mijn gezicht te voelen. Ik ben nu al een maand in de zon maar heb alleen nog maar een helm opgehad!
We starten de motoren en duiken direct de woestijn in. Een vreemd fenomeen zo naast de Oceaan. Lars laat ons wennen aan onze motoren en we krijgen een speelkwartiertje in het zand. Wat een prachtige ruige omgeving gelijk weer… ik heb zin om kilometers te maken op mijn nieuwe felle motor. De rest van de dag rijden we door de woestijn. Links en rechts van me zie ik de mooiste kleuren bruin en enorm hoge zandduinen. De hoogste zandduin is 1500 meter hoog!
’s Middags komen we aan in Huacachina, een plaatsje in de woestijn vlakbij de grote stad Ica. We klimmen van de motoren af en kruipen direct een grote zandbuggy in die ons meeneemt de woestijn in. Ingesnoerd in veiligheidsgordels duikt de buggy het mulle zand in waar we met onze motoren niet doorheen kunnen ploegen. Met hoge snelheid klimt de buggy een enorm hoge zandduin op, recht omhoog! Ik zie niks voor me dan zand, we gaan bijna verticaal omhoog! Ik heb het gevoel dat ik ineens in een achtbaan zit, en dat gevoel wordt bevestigd wanneer we boven aan de zandduin aankomen… kantelen… en loodrecht naar beneden suizen. Ik gil het uit, wat is dit gaaaaf!! Direct duiken we een nieuwe zandduin op, hier kan geen pretpark tegenop, en dan die omgeving erbij! Bovenop een hoge zandduin stopt de buggy en laat hij ons uitstappen om foto’s te maken. Ik sta midden in de woestijn tot aan m’n enkels in heet zand met om me heen de prachtigste zandduinen. In het dal zie ik Ica liggen. Plotseling zie ik dat de chauffeur allemaal surfplanken uit de buggy heeft gepakt. Wacht even hoor… is het de bedoeling dat ik deze hoge duin af ga surfen?? Ik kan niet surfen en niet snowboarden, dus deze actie sla ik over. Mij te hoog. Twee jongens gaan al surfend door het zand naar beneden, eerlijk is eerlijk, het ziet er wel gaaf uit. De chauffeur wenkt me, ik zeg dat ik niet kan surfen, maar dat weet ik niet in het Spaans en hij verstaat geen Engels. Ik word op m’n buik op de surfplank gelegd, hou stevig de voetlussen vast met m’n handen, ellebogen op de plank, knieën in de lucht en HUP daar ga ik. WAAAAAAAAAA dit gaat hard!!!!! Ik gil de longen uit m’n lijf en lig veel te snel alweer stil. Nog een keer!!! Als iedereen beneden is, haalt de buggy ons op en gaan we weer verder door de achtbaan van zand. Wat een belevenis is dit zeg… de buggy gaat weer verticaal een hoge zandduin op en stopt bovenop. JAAAA, we mogen nog een keer naar beneden!! Dit ritueel herhaalt zich vijf keer… hoger en hoger… en iedere keer denk ik bovenop het duin: Mijn god, dit doe ik niet hoor… en iedere keer kom ik dolenthousiast beneden. Het zand zit overal! Zelfs Wolfgang, onze 70 jaar oude Duitser die op de motor niet vooruit te branden is, doet alle duinen mee. Super!
De buggy neemt ons mee naar een oase, een stuk met water en bomen midden in de woestijn, echt prachtig. Daarna rijdt hij naar een duin om ons te laten genieten van de zonsondergang in de woestijn. Wat een heerlijke eerste dag. Ik vind Peru nu al geweldig!
Ik ben de eerste van de groep, en besluit ’s avonds een restaurantje te zoeken in Lima. Ik kom uit bij een kleine Italiaan, die me spontaan een Engels fotoboek geeft over Peru. Veel van de plaatsen waar ik de komende dagen heen ga, staan erin… de Nasca Lines, de Machu Picchu, de Colca canyon… ik ga zulke mooie dingen zien! Ik zie ook een foto van pinguïns… pinguïns in Peru? Die wil ik ook zien.
Om 1 uur ’s nachts arriveert mijn nieuwe roommate: Tracy uit Seattle. Ze heeft deze reis op een motorbeurs gewonnen. Lars hoopte erop dat de winnaar betalende vrienden mee zou nemen, maar helaas: de vriend van Tracy vond het te duur dus ze is alleen gekomen. En nu moet ze haar kamer nog delen ook. Ik ben opgebleven voor haar, maar ze komt binnen, kleedt zich uit en gaat slapen. Hm, andere roommate dan de vorige keer.
Ook de volgende morgen komt er nog niet veel geluid uit. Ik leer de anderen kennen: een moeder en zoon uit Oostenrijk die in Amerika wonen en daar een motorblad uitgeven waarin een artikel komt over deze reis, een stel Belgen, een Mexicaan en een 70 jaar oude Duitser die ook allebei in Amerika wonen, en Tracy en ik. Hm, ander gezelschap dan de vorige keer.
Er staat een bus klaar die ons in 3 uur naar Paracas brengt, waar ik ook Lars en Eduardo weer zal ontmoeten. De bus rijdt langs de Grote Oceaan, een prachtige route naar het zuiden.
Aangekomen in Paracas blijkt dat Lars een paar andere motoren heeft meegenomen dan de motoren die meegingen naar Bolivia. Ik zie er één met nummer 16, mijn geboortedag. Prachtig blauw, een hoge enduro, met wat meer pk’s dan de Honda Falcon die ik reed in Bolivia. Prima motor, perfect om off road mee te leren rijden, maar met maar 30 pk. Niks mis mee, maar boven de 4000 meter zijn daar nog maar 15 pk van over… en als je dan een keer asfalt bochten onder je gat hebt.. is dat toch wel weinig. Deze reis heeft veel meer asfalt dan offroad, dus ik kies nummer 16!
De volgende ochtend staat er echter eerst een boottocht op het programma over de Grote Oceaan naar de Ballestas Islands die vanwege hun rijke fauna ook wel de kleine Galapagos eilanden worden genoemd.
Al snel zie ik dolfijnen naast de boot.. zeeleeuwen.. en als we de eilanden naderen zie je bijna de rotsen niet van alle vogels die erop zitten. Ik zie Jan van Genten, pelikanen, en: PINGUÏNS! Er liggen joekels van zeeleeuwen op de rotsen met hun harem vrouwtjes te drogen in de zon (weet je hoe ze hier een mannetjes dier noemen? MACHO. Ik begin dat Spaans echt steeds leuker te vinden). De vogels produceren zoveel poep dat de rotsen wit gekleurd zijn. Deze poep is nog geld waard ook, en wordt als mest verscheept naar Europa. Op de weg terug in de speedboot leg ik een kwartiertje mijn hoofd in mijn nek om de zon op mijn gezicht te voelen. Ik ben nu al een maand in de zon maar heb alleen nog maar een helm opgehad!
We starten de motoren en duiken direct de woestijn in. Een vreemd fenomeen zo naast de Oceaan. Lars laat ons wennen aan onze motoren en we krijgen een speelkwartiertje in het zand. Wat een prachtige ruige omgeving gelijk weer… ik heb zin om kilometers te maken op mijn nieuwe felle motor. De rest van de dag rijden we door de woestijn. Links en rechts van me zie ik de mooiste kleuren bruin en enorm hoge zandduinen. De hoogste zandduin is 1500 meter hoog!
’s Middags komen we aan in Huacachina, een plaatsje in de woestijn vlakbij de grote stad Ica. We klimmen van de motoren af en kruipen direct een grote zandbuggy in die ons meeneemt de woestijn in. Ingesnoerd in veiligheidsgordels duikt de buggy het mulle zand in waar we met onze motoren niet doorheen kunnen ploegen. Met hoge snelheid klimt de buggy een enorm hoge zandduin op, recht omhoog! Ik zie niks voor me dan zand, we gaan bijna verticaal omhoog! Ik heb het gevoel dat ik ineens in een achtbaan zit, en dat gevoel wordt bevestigd wanneer we boven aan de zandduin aankomen… kantelen… en loodrecht naar beneden suizen. Ik gil het uit, wat is dit gaaaaf!! Direct duiken we een nieuwe zandduin op, hier kan geen pretpark tegenop, en dan die omgeving erbij! Bovenop een hoge zandduin stopt de buggy en laat hij ons uitstappen om foto’s te maken. Ik sta midden in de woestijn tot aan m’n enkels in heet zand met om me heen de prachtigste zandduinen. In het dal zie ik Ica liggen. Plotseling zie ik dat de chauffeur allemaal surfplanken uit de buggy heeft gepakt. Wacht even hoor… is het de bedoeling dat ik deze hoge duin af ga surfen?? Ik kan niet surfen en niet snowboarden, dus deze actie sla ik over. Mij te hoog. Twee jongens gaan al surfend door het zand naar beneden, eerlijk is eerlijk, het ziet er wel gaaf uit. De chauffeur wenkt me, ik zeg dat ik niet kan surfen, maar dat weet ik niet in het Spaans en hij verstaat geen Engels. Ik word op m’n buik op de surfplank gelegd, hou stevig de voetlussen vast met m’n handen, ellebogen op de plank, knieën in de lucht en HUP daar ga ik. WAAAAAAAAAA dit gaat hard!!!!! Ik gil de longen uit m’n lijf en lig veel te snel alweer stil. Nog een keer!!! Als iedereen beneden is, haalt de buggy ons op en gaan we weer verder door de achtbaan van zand. Wat een belevenis is dit zeg… de buggy gaat weer verticaal een hoge zandduin op en stopt bovenop. JAAAA, we mogen nog een keer naar beneden!! Dit ritueel herhaalt zich vijf keer… hoger en hoger… en iedere keer denk ik bovenop het duin: Mijn god, dit doe ik niet hoor… en iedere keer kom ik dolenthousiast beneden. Het zand zit overal! Zelfs Wolfgang, onze 70 jaar oude Duitser die op de motor niet vooruit te branden is, doet alle duinen mee. Super!
De buggy neemt ons mee naar een oase, een stuk met water en bomen midden in de woestijn, echt prachtig. Daarna rijdt hij naar een duin om ons te laten genieten van de zonsondergang in de woestijn. Wat een heerlijke eerste dag. Ik vind Peru nu al geweldig!
-
16 December 2010 - 14:16
Fons Van Zijl:
Dag Danielle,
van jouw zuster, mijn buurvrouw je site gekregen. Ik moet er nog aan beginnen maar een en ander ziet er veelbelovend uit.
Wens je veel kijkplezier en wees allert op overvliegende boosaardige 'fenomenen'
Dag, dag Fons -
16 December 2010 - 14:22
Knobie:
Mooi verhaal weer Daantje!
Mooie reis hoor, prachtig zelfs!
Veel heel veel plezier nog!
XX, Knobie -
16 December 2010 - 14:36
Armanda:
Wauw...weer een fantastisch verslag Daan...Heerlijk om te lezen dat je daadwerkelijk aan t genieten bent ;)...Vooral blijven genieten! wij zetten de kachel wel wat hoger hier!;) xxx -
16 December 2010 - 15:47
Ella:
o jee Danielle, als ik dit lees kan ik alleen maar denken WOW...wil ik ook wil ik ook wil ik ook. Wat klinkt dit allemaal weer heerlijk geweldig!
Ik denk dat het 'later' voor jezelf ook heel fijn is dat je alles zo geweldig verwoord hebt! Dit kan nooit allemaal in je hoofd passen. Dat raakt toch vol?? En je bent eigenlijk nog maar net begonnen...o jee -
16 December 2010 - 16:52
Michel:
Listen very carefull, a sjall sai tis only once: look out for sje Germans ...
Btw enorme anticlimax: vertellen over bergen vogels die alles onder schijten, waarna je een kwartiertje met je kop in de zon gaat .... ;-) -
16 December 2010 - 17:21
Danielle B :
Hoi Daan, wat leuk weer om te lezen! Ik lees je verhalen voor aan mijn man Erik, die geniet met volle teugen mee! -
16 December 2010 - 20:24
Pien-vrouw/Memstra:
Daantje, wat ben je een geweldig moordwijf. Ik ben trots op je!!
groei, groei.
Dat kan niet anders.
Wil je als je terug komt ook mijn dinnetje worden???? Wil met jou wel dingen des levens delen. Wat ben jij GROOTS.
Liefs Pien -
16 December 2010 - 23:24
Coos:
Weer een boeiend en mooi verhaal. Ik vind het geweldig wat je allemaal meemaakt. In één een schitterende onderneming. Ik geniet van je verhalen. -
17 December 2010 - 13:19
Esther:
He Daan,
Wat ben ik jaloers! Ik moest naar huis en jij mocht blijven genieten van prachtig Zuid-
Amerika...Maar als ik je verhalen teruglees, ben ik er gewoon weer bij!!!
Wat moet dat gaaf zijn geweest in de Amazone en Peru.
Geniet, geniet, geniet!!! -
18 December 2010 - 07:17
Marijke Jacobs:
Hallo Danielle,
Wat een raar idee, hier ligt 6 cm. sneeuw en jij surft naar beneden van de zandduinen. Een groter contrast kan je niet hebben. Je bent een echte durfal!
De enige pinquins die ik gezien heb leven Avifauna, ook mooi!!!!
Nog heel veel plezier met de nieuwe groep, maar vooral op de nieuwe motor. -
19 December 2010 - 22:31
Adele:
Wouw, wat een mooi verslag. Wat schrijf je prachtig. Echt leuk om te lezen. Mijn gedachten maken de foto's :) -
20 December 2010 - 19:59
Broertje:
Hoi Daantje,
Je schrijft: "Aangekomen in Paracas blijkt dat Lars een paar andere motoren heeft meegenomen dan de motoren die meegingen naar Bolivia"
Dat lijkt me niet zo gek; aan de motoren die wij hadden meegenomen naar Bolivia wordt waarschijnlijk nog steeds gesleuteld! Die zijn voorlopig nog niet klaar ;-)
Je reis door Peru leest als fantastisch; zowel de jungle, het zand snowboarden als het motorrijden.
Heel veel plezier nog in Peru en alvast Fijne Feestdagen...
Dikke doei, Broertje (F)
-
20 December 2010 - 20:23
Ravage:
leuk leuk leuk bedankt voor al jullie te gekke reacties!
fons, welkom! wat leuk dat bea dit adres aan je gegeven heeft!
knobie, schatje... na al jouw verhalen uit zonnig Thailand is het nu mijn beurt voor zonnige verhalen!
armanda, lieverd... zo leuk dat je me blijft volgen!
ella, esther, broertje... vind het zo leuk en bijzonder dat jullie me nog steeds volgen na onze reis door bolivia. peru vind ik mooier, maar de reis met jullie maakte het zoveel leuker. wat een saaie groep vergeleken met alles wat wij hebben meegemaakt!
michel, ik lag weer dubbel, je hebt helemaal gelijk.. dit staat er wel heel gek. geen schijt in m'n gezicht maar wel goed verbrandt!!!
naamgenootje danielle boelens: dat we precies hetzelfde heten is al ongelooflijk, maar dat je zo enthousiast met me meeleeft maakt ons contact wel heel bijzonder! doe de groeten aan je man erik!
lieve pien... wij waren al dinnetjes hoor! dankjewel voor je prachtige compliment. een hele dikke knuffel!
coos... ik geniet ervan hoe jij van mijn avonturen geniet! geweldig, dankjewel voor al je lovende woorden!
en last but not least, adele. wat een verrassing om jouw hier te treffen! de foto's komen er aan.
kus voor jullie allemaal trouwe fans!!! xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
