Off Road
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
15 November 2010 | Bolivia, Samaipata
Dankjewel voor al jullie reacties!!! Niet normaal hoeveel mensen me volgen, echt heel leuk om dan te blijven schrijven!
Tijdens de rustdag in La Paz stelde Lars de gids voor om een mooie 100 kilometer door de vallei te rijden. Hij had op de kaart wel een mooi weggetje gezien. Hij is hier ook voor het eerst, dus nieuwsgierig klommen we op onze motoren en reden achter hem aan de stad uit. Plotseling reed hij een zijweg in met allemaal hobbelige keien die niet veel later plaats maakten voor grote losse stenen en oranjekleurig zand. Stof, steil omhoog met krappe haarspeldbochten op een losse ondergrond. Ook als je geen motorrijder bent, begrijp je dat dit niet een traject is wat je leert tijdens je eerste offroad les. Na vijf bochten liep het zweet van mijn rug m´n schoenen in, en dat was niet alleen omdat het met 35 graden erg warm was met mijn complete motorpak aan. Ik haalde de bocht naar rechts bijna niet, stond links half tegen de rots aan, en wilde niet meer voor of achteruit. Dit is avontuur, ja, spannend, ja, het echte Bolivia, ja, maar ook gewoon doooooodeng!!!
Toen iedereen voorbij was had ik geen andere keuze dan te volgen. Rustig aan Daan... hou die motor trekkende...ga staan... let niet op die achterkant die alle kanten op zwiept... hou grip met dat voorwiel... Alle motortechniek die ik me de afgelopen 17 jaar eigen heb gemaakt gold niet meer. Naar buiten hangen in de bocht in plaats van naar binnen, je achterrem gebruiken in plaats van je voorrem... ik vind dit echt doodeng en vreselijk moeilijk.
Na een uur ploeteren begin ik te wennen aan alle losse stenen en durf ik wat harder... de kamikaze in mij ontwaakt weer een heeeeel klein beetje... o nee... een bocht naar rechts... ik haal het niet ik haal het niet ik zie een greppel, niet naar kijken, ik kijk toch, ik rij erin, neeee, ik rem.. neeeee met m´n voorrem en BAF op m´n snuit.
Dikke knie, maar verder niks aan de hand. We gaan weer verder. Haarspeldbochten, afdalingen, door water... het houdt niet op. Op een gegeven moment missen we wat rijders en wachten we op elkaar. Nicole is gevallen en heeft minder geluk dan ik. Haar hand doet zo´n pijn dat ze niet meer kan rijden. Lars besluit om terug te gaan in plaats van door te rijden. NEEEE!!!! Hetzelfde stuk terug!!! Nicole kan mee op een open vrachtwagen vol hooi, nadat de dooie kippen er even werden afgegooid. Haar motor wordt naar beneden gereden door een Boliviaan, op z´n slippers met een petje op. Niks helm en handschoenen, in ieder geval een stukje luchtiger.
Nicole blijkt echt pech te hebben. Haar pink is op diverse plaatsen gebroken. Ze zal de volgende ochtend geopereerd worden omdat er een plaat in haar hand moet. Daarna zal ze nog een paar dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Tijdens het avondeten zijn we er allemaal stil van.
Rob, haar man, mag bij haar in het ziekenhuis blijven. De volgende ochtend schrijven we allemaal een lief briefje voor haar en klimmen we weer op onze motoren. Op de trailer staan de twee motoren van Rob en Nicole als triest bewijs dat we twee rijders achterlaten.
We rijden richting de jungle over prachtig asfalt dat tussen de bomen doorslingert. Ik ben mijn gestuntel van gister op de losse stenen weer vergeten en vindt mijn oude racebloed terug. Asfalt, dat is meer mijn ding.
Een dag later is het echter weer feest: vlak na het ontbijt in Buena Vista duiken we het zand weer op. Eerst verhard zand met wat losse stenen... goed te doen. We zijn nu echt in de jungle en het is bloedheet en vochtig, maar de omgeving is prachtig. Af en toe maken we plaats voor wat ossen die een kar vooruit trekken, of stoppen we om een foto te maken van de kleien huisjes met rieten daken. En water... we drinken veel water maar ik plas de hele dag niet. Langzaam maar zeker stijgt met de hoogte namelijk ook de moeilijkheidsgraad en barst het angstzweet me weer uit... het zand wordt diep en mul, en de één na de ander valt om. Zand valt minder hard dan asfalt weet ik inmiddels uit ervaring, en we rijden ook niet hard, maar ik lijk inmiddels zwaar mishandeld! M´n pols, ellebogen, knieën, enkel... alles is dik en blauw. Esther heeft met een val haar schouder geblesseerd en neemt plaats in de volgauto waar op de trailer nu drie motoren staan. VOL. Of ik wil of niet: ik zal verder moeten!
Wanneer we bij een dorpje aankomen voor een pauze zegt Lars: Daan, je bent wel een bikkel. De rest van de dag lach ik. Nou ja... toch zeker tot de volgende bocht.
Iedereen vond deze dag zwaar, zelfs de ervaren off road rijders, maar WAT IS HET GAAAAAF OM OP DEZE MANIER VAN DE GEBAANDE PADEN AF EEN LAND TE ZIEN!!!!
´s Avonds kwamen we in een resort dat wel op een sprookje leek... we hebben allemaal een eigen huisje rond een dorpspleintje waar een paard rondwandelt. Na een dag vol stof en stenen compleet surrealistisch! De avond met z´n allen aan het kampvuur onze stoere ervaringen gedeeld... Het zijn al mijn beurse plekken waard geweest!
PS Woensdag wordt Nicole uit het ziekenhuis ontslagen en vliegt ze samen met haar man Rob naar Sucre waar wij twee dagen zullen zijn. Donderdag rijdt in ieder geval Rob weer met ons verder en zal Nicole met haar arm in het gips ons volgen met Eduardo in de volgauto. Over bikkel gesproken...
Tijdens de rustdag in La Paz stelde Lars de gids voor om een mooie 100 kilometer door de vallei te rijden. Hij had op de kaart wel een mooi weggetje gezien. Hij is hier ook voor het eerst, dus nieuwsgierig klommen we op onze motoren en reden achter hem aan de stad uit. Plotseling reed hij een zijweg in met allemaal hobbelige keien die niet veel later plaats maakten voor grote losse stenen en oranjekleurig zand. Stof, steil omhoog met krappe haarspeldbochten op een losse ondergrond. Ook als je geen motorrijder bent, begrijp je dat dit niet een traject is wat je leert tijdens je eerste offroad les. Na vijf bochten liep het zweet van mijn rug m´n schoenen in, en dat was niet alleen omdat het met 35 graden erg warm was met mijn complete motorpak aan. Ik haalde de bocht naar rechts bijna niet, stond links half tegen de rots aan, en wilde niet meer voor of achteruit. Dit is avontuur, ja, spannend, ja, het echte Bolivia, ja, maar ook gewoon doooooodeng!!!
Toen iedereen voorbij was had ik geen andere keuze dan te volgen. Rustig aan Daan... hou die motor trekkende...ga staan... let niet op die achterkant die alle kanten op zwiept... hou grip met dat voorwiel... Alle motortechniek die ik me de afgelopen 17 jaar eigen heb gemaakt gold niet meer. Naar buiten hangen in de bocht in plaats van naar binnen, je achterrem gebruiken in plaats van je voorrem... ik vind dit echt doodeng en vreselijk moeilijk.
Na een uur ploeteren begin ik te wennen aan alle losse stenen en durf ik wat harder... de kamikaze in mij ontwaakt weer een heeeeel klein beetje... o nee... een bocht naar rechts... ik haal het niet ik haal het niet ik zie een greppel, niet naar kijken, ik kijk toch, ik rij erin, neeee, ik rem.. neeeee met m´n voorrem en BAF op m´n snuit.
Dikke knie, maar verder niks aan de hand. We gaan weer verder. Haarspeldbochten, afdalingen, door water... het houdt niet op. Op een gegeven moment missen we wat rijders en wachten we op elkaar. Nicole is gevallen en heeft minder geluk dan ik. Haar hand doet zo´n pijn dat ze niet meer kan rijden. Lars besluit om terug te gaan in plaats van door te rijden. NEEEE!!!! Hetzelfde stuk terug!!! Nicole kan mee op een open vrachtwagen vol hooi, nadat de dooie kippen er even werden afgegooid. Haar motor wordt naar beneden gereden door een Boliviaan, op z´n slippers met een petje op. Niks helm en handschoenen, in ieder geval een stukje luchtiger.
Nicole blijkt echt pech te hebben. Haar pink is op diverse plaatsen gebroken. Ze zal de volgende ochtend geopereerd worden omdat er een plaat in haar hand moet. Daarna zal ze nog een paar dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Tijdens het avondeten zijn we er allemaal stil van.
Rob, haar man, mag bij haar in het ziekenhuis blijven. De volgende ochtend schrijven we allemaal een lief briefje voor haar en klimmen we weer op onze motoren. Op de trailer staan de twee motoren van Rob en Nicole als triest bewijs dat we twee rijders achterlaten.
We rijden richting de jungle over prachtig asfalt dat tussen de bomen doorslingert. Ik ben mijn gestuntel van gister op de losse stenen weer vergeten en vindt mijn oude racebloed terug. Asfalt, dat is meer mijn ding.
Een dag later is het echter weer feest: vlak na het ontbijt in Buena Vista duiken we het zand weer op. Eerst verhard zand met wat losse stenen... goed te doen. We zijn nu echt in de jungle en het is bloedheet en vochtig, maar de omgeving is prachtig. Af en toe maken we plaats voor wat ossen die een kar vooruit trekken, of stoppen we om een foto te maken van de kleien huisjes met rieten daken. En water... we drinken veel water maar ik plas de hele dag niet. Langzaam maar zeker stijgt met de hoogte namelijk ook de moeilijkheidsgraad en barst het angstzweet me weer uit... het zand wordt diep en mul, en de één na de ander valt om. Zand valt minder hard dan asfalt weet ik inmiddels uit ervaring, en we rijden ook niet hard, maar ik lijk inmiddels zwaar mishandeld! M´n pols, ellebogen, knieën, enkel... alles is dik en blauw. Esther heeft met een val haar schouder geblesseerd en neemt plaats in de volgauto waar op de trailer nu drie motoren staan. VOL. Of ik wil of niet: ik zal verder moeten!
Wanneer we bij een dorpje aankomen voor een pauze zegt Lars: Daan, je bent wel een bikkel. De rest van de dag lach ik. Nou ja... toch zeker tot de volgende bocht.
Iedereen vond deze dag zwaar, zelfs de ervaren off road rijders, maar WAT IS HET GAAAAAF OM OP DEZE MANIER VAN DE GEBAANDE PADEN AF EEN LAND TE ZIEN!!!!
´s Avonds kwamen we in een resort dat wel op een sprookje leek... we hebben allemaal een eigen huisje rond een dorpspleintje waar een paard rondwandelt. Na een dag vol stof en stenen compleet surrealistisch! De avond met z´n allen aan het kampvuur onze stoere ervaringen gedeeld... Het zijn al mijn beurse plekken waard geweest!
PS Woensdag wordt Nicole uit het ziekenhuis ontslagen en vliegt ze samen met haar man Rob naar Sucre waar wij twee dagen zullen zijn. Donderdag rijdt in ieder geval Rob weer met ons verder en zal Nicole met haar arm in het gips ons volgen met Eduardo in de volgauto. Over bikkel gesproken...
-
15 November 2010 - 19:36
Björn:
Haha, wat een episch avontuur op de motor daar in Bolivia. Doet me denken aan een Top Gear aflevering waarin ze iets vergelijkbaars deden alleen dan met auto's, levensgevaarlijk maar heel leuk om naar te kijken of om het zelf te doen (mits je het overleefd natuurlijk ;)). X -
15 November 2010 - 19:53
Zwan:
jezus daan je moet een boek uitbrengen als je terug bent... ik hoor het je gewoon vertellen!! maar ik heb altijd al gezegt dat je een stoer wijf bent!! heb je iets onwijs leuks te vertellen maar niet hier... stuur je zo een mail!! dikke kus -
15 November 2010 - 20:41
Marthy En Ben:
He Daan,
Gaaf verhaal weer. Wat een avontuur. Straks kun je helemaal niet meer wennen aan dit landje waar alles netjes recht en vaak overgeorganiseerd is.
In ieder geval: Keep the good things going, maar houd jezelf ook een beetje heel.
Liefs Marthy en Ben -
15 November 2010 - 20:57
Michel:
Dan is een diploma uitreiking toch een stuk veiliger kan ik je vertellen ... Je had dus ook een cursus Trial rijden in de voorbereiding moeten opnemen ;-)
De 'ravage' druipt van het blogje af zo, gaaf om te lezen, maar thrillseeking genoeg voor mij!
X -
15 November 2010 - 21:07
Danielle Boelens:
Yeah! Dan wordt een avondje Ik hou van Holland, Ushi en Loesie en Wat vindt Nederland ineens een stuk saaier hahaha! Blijf schrijven meid: je bent er GOED in! -
15 November 2010 - 21:09
Nanniek:
Heerlijk leesvoer op de wc waar ik met blaasontsteking nr 10 voorlopig niet meer afkom! Heb wel mn hbo papiertje gekregen vandaag!! Succes met al het zandhappen babe! xx -
16 November 2010 - 01:54
Knobie:
Je hebt het naar je zin, heel goed! lekker walm ook daal.........XXXX -
16 November 2010 - 07:46
John Wouters:
Daan, let op al je fraaie ledematen! We willen je graag iin één stuk terug. Fijn dat je zo geniet bikkel!!! XXX -
16 November 2010 - 09:22
Marijke Jacobs:
Wat een spannend verhaal, je voelt gewoon de angst bij het nemen van zulke slechte onverharde zandwegen en dat op de motor.
Ooit zelf op een mountenbike door de grotten in Zuid-Limburg gereden. Was toen al moeilijk om steeds te moeten bukken wilde je je hoofd niet stoten en om over de keien recht op je fiets te blijven.
Het is natuurlijk geen vergelijk.
Ik vind je dan ook een echte bikkel en je verslagen zijn fantastisch over alle indrukken die je opdoet!
Maar blijf wel heel!!!
Liefs
Ton en Marijke -
16 November 2010 - 14:20
Patrick ;):
Geweldig om te lezen, wat een avontuur zeg. Live as if you die today, dream as if you live forever, maar dan in de praktijk. Geniet er van.
X Patrick -
16 November 2010 - 19:02
Pien:
Daantje; GEWELDIG om dit te kunnen lezen/volgen van je.
Stik jaloers, dat jij de ballen hebt om het te doen en ik misschien wel stil verlangen heb gehad en ..................
Fantastisch, ga door, ga door...
Ik blijf je volgen. Dikke KUSSSS -
16 November 2010 - 20:53
Enza En Martin:
Hoi Daan! Goed te zien dat je geniet van de uitdaging van het offroaden! Je kan altijd meer dan je denkt. En het is vreselijk verslavend. Als je een keer in de buurt bent moet je zeker eens mee met ons! Take care en ga ervoor! Martin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
