Bolivia
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
29 November 2010 | Peru, Arequipa
Hoe ik de 3500 km door Bolivia heb afgelegd, hebben jullie kunnen lezen in mijn blogjes. Maar what about Bolivia? De mensen? Het eten? De huizen? Het leven?
Er is een enorm contrast tussen de steden en het gebied dat daar tussen ligt. In de steden is het een drukte van jewelste. Overal rijden kleine minibusjes waar iemand uithangt die als een marktman monotoon alle plaatsen schreeuwt waar ze heen gaan. Bedenk hoe dat klinkt wanneer je er twintig binnen gehoorafstand hebt… Taxi’s, autobussen en personenauto’s schieten zonder verkeersregels door elkaar heen. De enige regel die kennelijk iedereen hanteert is claxonneren! Zodra je een kruising nadert tussen de wirwar aan straatjes, toeter je en rij je door zodra je een gaatje ziet. Zolang we in een groep rijden, laten ze ons één voor één voor, maar als er een gat valt moeten we hard werken om elkaar niet kwijt te raken. In het donker rijden de meeste auto’s zonder verlichting; op de één of andere manier vinden ze dat zonde. Wanneer ze je tegemoet komen seinen ze met groot licht ten teken dat ze je gezien hebben, waarna jijzelf alleen nog maar ballen ziet. Heel irritant! De hitte en/of de uitlaatgassen verstikken je, de meeste bussen en vrachtwagens blazen dikke zwarte wolken met roet uit. De hoogte maakt ook dat onze motoren slechter lopen, regelmatig komt er een enorme knal uit de uitlaat van de één of de ander, of slaan ze af bij het stoplicht. Net als wij merk je dat ook de motoren last hebben van het zuurstoftekort boven 4000 meter!
Op de stoepen lopen westers geklede mensen in spijkerbroek, (mantel)pak met aktetas, met daartussen de traditioneel geklede vrouwen, compleet met gekleurde rokken en bolhoed. Op iedere hoek van de straat kun je je schoenen laten poetsen. Sommige van deze schoenenpoetsers dragen bivakmutsen, omdat ze met de nek aangekeken worden voor dit laaggeschoolde werk. Voor een dubbeltje zijn ze tien minuten aan het poetsen. We hebben steden gezien die ronduit smerig waren, waar de goten wel op vuilstortplaatsen leken, terwijl andere steden brandschoon gehouden werden door de stadsreinigingsdienst. Sucre was in mijn beleving de mooiste stad, met veel wit gepleisterde huizen in smalle steile stegen rond een groot plein met groen gras en een fontein waar de plaatselijke bevolking bijeenkomt om te kletsen. Kinderen rennen er door de duiven heen, jongeren eten ijs en ouderen zitten op een bankje en kletsen wat. Eromheen lopen allerhande verkopers hun waar te slijten.
La Paz vond ik de smerigste en lawaaierigste stad. Deze grote steden zijn ingesteld op toeristen, er zijn rond iedere Plaza westers getinte hotels, restaurants, koffiebars en toeristenkantoortjes te vinden die allerlei tours aanbieden in de omgeving.
Zodra je de stad uitrijdt is er bijna van het één op andere moment niets meer. Geen huizen, geen mensen en soms zelfs geen asfalt. We duiken dan een zandweg op met stenen, die zich een weg omhoog baant het Andes gebergte of de jungle in. In het gebergte is het koud en hebben we al onze kleding aan. Wanneer we afdalen wordt het heet. Ik heb een keer gereden door een stuk woestijn waar de wind in mijn gezicht zo heet aanvoelde, dat ik me afvroeg wat koeler was; m’n vizier open of dicht. Meestal dicht, ook vanwege de stofwolken van de rijders voor me. Veeg ik in Nederland alleen m’n vizier af met regendruppels, hier doe ik dat met zandkorrels. Kilometers lang komen we niets en niemand tegen, op een enkele verdwaalde truck of lama na. Het land lijkt wel compleet stil te liggen. Wanneer we een klein dorp naderen zie je traditioneel geklede Bolivianen met hun kudde schapen, lama’s of Nederlandse koeien op het land lopen. Daarna komen de honden. Massa’s honden, waarvan er een hoop een sport maken om een motorrijder van zijn fiets af te trekken. Anderen zijn daar te lui voor en blijven aan de kant van de weg voor dood in de zon liggen. De vrouwen lijken er allemaal hetzelfde uit te zien met hun gekleurde rokken en de twee zwarte vlechten op hun rug onder hun bolhoed vandaan. De mannen dragen stoffen pantalons met overhemden en dragen allemaal petten tegen de zon die zo dicht bij de evenaar recht boven je hoofd staat. Wat doen ze hier de hele dag? Hun hele leven? Lars vertelt ons dat ze op zondag naar de markt gaan, om hun vee, wol of vlees met elkaar ruilen. Hun eten is eenzijdig, maar in mijn westerse ogen is hun hele leven dat. De dorpjes die we binnen rijden zijn vaak niet meer dan een verzameling huizen van klei of losliggende bakstenen. Veel huizen zijn niet af. Sommige zijn gepleisterd en ooit in een felle pastelkleur geverfd, maar de zon en het stof maken alle kleuren dof. Zodra de motoren één voor één het dorp binnen ronken, komen ze voorzichtig uit hun huizen. Ze zijn schuw, en willen liever niet op de foto. Ik weet niet of dat is vanwege bijgeloof of omdat ze er geld voor willen hebben. Ik vind de vrouwen prachtig, met hun verkreukelde bruine gezichten. De hoogte maakt je huid kurkdroog, dat merken zelfs wij al na een paar weken. Gek toch, dat mijn eigen huid er niet mooi uitziet naarmate ik meer verkreukel…
Om in zo’n dorp onverwacht met vijftien hongerige monden aan te komen, vergt wat creativiteit. Meestal hebben ze sopa; een bouillon met pasta, rijst, aardappels, grote stukken kip en alles wat ze verder nog over hebben. Wanneer je geen soep wilt, krijg je hetzelfde, maar dan zonder bouillon. Het ziet er niet uit, maar het smaakt goed en vult onze magen. We drinken lauwe cola en flessen water. Vaak is er geen elektriciteit aanwezig, maar het komt ook voor dat we zonnepanelen zien. Zelfs bij kleien huisjes in de jungle!
De noodzakelijke gang naar de baño stel ik inmiddels uit tot na het eten, anders heb ik geen eetlust meer. Bolivia is arm, en dat is op de één of andere manier vooral aan het sanitair te zien. Als er al een pot is, kan deze niet doorgetrokken worden, of houdt de stortpijp halverwege op. Toiletpapier is er al helemaal nooit. Om je handen te wassen staat er een ton met water, maar niemand weet hoe lang die er al staat. Mijn desinfecteer gel vindt gretig aftrek. Thuis heb ik onder de douche geoefend met mijn kado gekregen plastuit uit het leger en kon ik plassen zonder te morsen. Maar als ik net als de mannen langs de weg wil plassen, moet mijn motorbroek achter over mijn kont blijven zitten. Wanneer ik dit een keer oefen gaat het een beetje mis en plas ik de rest van de vakantie maar gewoon op m’n hurken achter een stapel stenen. Handig is anders, maar in veel gevallen hygiënischer dan de baños.
Sommigen uit de motorgroep hebben de beesies van Albert Heijn verzameld om het ijs te breken met de kinderen. Flip heeft een paar plastic opblaasbare wereldbol ballen meegenomen. Met pen omcirkelen we waar Nederland ligt, en waar Bolivia. Wanneer ze denken dat niemand meer oplet, gluren zelfs de ouders naar de afstand tussen deze twee landen op de bal. Zouden ze ooit op school gezeten hebben? Zijn er hier overal scholen? Soms zien we een groep kinderen in schooluniformen lopen. In het ene dorp is dat niet meer dan een lang katoenen wit shirt, in een rijker dorp dragen ze bordeaux kleurige vesten. Eén keer ben ik gestopt om mijn zak pennen te geven. In eerste instantie deinsden de tieners achteruit toen ik op ze af kwam rijden. Ik deed mijn helm af (ik ben een vrouw) en vroeg of ze wilden wachten terwijl ik mijn rugzak afdeed. Zodra ze zagen wat er in het zakje zat begonnen ze allemaal te lachen, en de brutaalste liep op me af om de zak pennen aan te nemen. Ze waren zo blij en enthousiast, dat ik me afvraag hoe dat hier gaat op school. Zouden ze niet eens een eigen pen hebben? Op een dag moesten we een uur wachten op een wielerronde. Er was toen een jongetje dat bijna het hele uur naar onze motoren heeft gekeken. Dromerig, aandachtig, maar zonder contact te leggen. Ik vraag me af of een motor ooit tot zijn mogelijkheden zal behoren. Maak in ieder geval je school af jongen…
Hun kleren zijn stoffig, en hun gezichten ook. Ik begin te begrijpen waarom ze geen wit of zwart dragen. Wanneer ik ’s ochtends een wit shirt aantrek, is het ’s middags bruin van het stof. Toch blijf ik me verbazen over hun gebrek aan identiteit. In mijn ogen althans. Hoe is het mogelijk dat een heel land zich hetzelfde kleedt? Met eenzelfde kapsel? Hoe weten ze het eigenlijk van elkaar aangezien er amper verkeer is tussen de dorpen?! Was dat in Nederland ook ooit zo? Terwijl we ons nu van elkaar proberen te onderscheiden met onze kledingstijl, piercings en tattoos.
Ondanks al het stof en de armoe is Bolivia mooi. Het Titicacameer, het stuk jungle van de Amazone, opgravingen van de Inca’s, natuurlijk de immense zoutvlakte en het Andes gebergte, dat dan weer oranje, dan weer geel, roestbruin of paars gekleurd is en waar condors boven de afgrond cirkelen. Het zand waar we overheen rijden heeft dezelfde kleuren, op sommige stukken waan ik me op het rode zand van Australië. Het is geweldig om een land te bezichtigen op de motor . Al je zintuigen ervaren mee, veel meer dan in een auto of bus, en je legt veel meer kilometers af dan lopend of per fiets.
Lars begeleidt een groep Amerikanen door Peru van 4 tot 15 december en heeft gevraagd of ik zin heb om mee te gaan. Er gaat één vrouw mee, dus mijn hotelkamers zijn al door haar betaald, het kost me alleen de motorhuur. Ze beginnen in Pisco (onder Lima) en rijden dan via Cusco, de Machu Picchu, de Colca Canyon (dieper dan de Grand Canyon) terug naar Arequipa. Logistiek niet echt handig, want ik vertrek 20 december vanaf Lima, en Arequipa ligt zowat bij Chili. Maar als ik mag kiezen of ik deze highlights per bus of per motor bezoek… dan weten jullie vast het antwoord wel!
Er is een enorm contrast tussen de steden en het gebied dat daar tussen ligt. In de steden is het een drukte van jewelste. Overal rijden kleine minibusjes waar iemand uithangt die als een marktman monotoon alle plaatsen schreeuwt waar ze heen gaan. Bedenk hoe dat klinkt wanneer je er twintig binnen gehoorafstand hebt… Taxi’s, autobussen en personenauto’s schieten zonder verkeersregels door elkaar heen. De enige regel die kennelijk iedereen hanteert is claxonneren! Zodra je een kruising nadert tussen de wirwar aan straatjes, toeter je en rij je door zodra je een gaatje ziet. Zolang we in een groep rijden, laten ze ons één voor één voor, maar als er een gat valt moeten we hard werken om elkaar niet kwijt te raken. In het donker rijden de meeste auto’s zonder verlichting; op de één of andere manier vinden ze dat zonde. Wanneer ze je tegemoet komen seinen ze met groot licht ten teken dat ze je gezien hebben, waarna jijzelf alleen nog maar ballen ziet. Heel irritant! De hitte en/of de uitlaatgassen verstikken je, de meeste bussen en vrachtwagens blazen dikke zwarte wolken met roet uit. De hoogte maakt ook dat onze motoren slechter lopen, regelmatig komt er een enorme knal uit de uitlaat van de één of de ander, of slaan ze af bij het stoplicht. Net als wij merk je dat ook de motoren last hebben van het zuurstoftekort boven 4000 meter!
Op de stoepen lopen westers geklede mensen in spijkerbroek, (mantel)pak met aktetas, met daartussen de traditioneel geklede vrouwen, compleet met gekleurde rokken en bolhoed. Op iedere hoek van de straat kun je je schoenen laten poetsen. Sommige van deze schoenenpoetsers dragen bivakmutsen, omdat ze met de nek aangekeken worden voor dit laaggeschoolde werk. Voor een dubbeltje zijn ze tien minuten aan het poetsen. We hebben steden gezien die ronduit smerig waren, waar de goten wel op vuilstortplaatsen leken, terwijl andere steden brandschoon gehouden werden door de stadsreinigingsdienst. Sucre was in mijn beleving de mooiste stad, met veel wit gepleisterde huizen in smalle steile stegen rond een groot plein met groen gras en een fontein waar de plaatselijke bevolking bijeenkomt om te kletsen. Kinderen rennen er door de duiven heen, jongeren eten ijs en ouderen zitten op een bankje en kletsen wat. Eromheen lopen allerhande verkopers hun waar te slijten.
La Paz vond ik de smerigste en lawaaierigste stad. Deze grote steden zijn ingesteld op toeristen, er zijn rond iedere Plaza westers getinte hotels, restaurants, koffiebars en toeristenkantoortjes te vinden die allerlei tours aanbieden in de omgeving.
Zodra je de stad uitrijdt is er bijna van het één op andere moment niets meer. Geen huizen, geen mensen en soms zelfs geen asfalt. We duiken dan een zandweg op met stenen, die zich een weg omhoog baant het Andes gebergte of de jungle in. In het gebergte is het koud en hebben we al onze kleding aan. Wanneer we afdalen wordt het heet. Ik heb een keer gereden door een stuk woestijn waar de wind in mijn gezicht zo heet aanvoelde, dat ik me afvroeg wat koeler was; m’n vizier open of dicht. Meestal dicht, ook vanwege de stofwolken van de rijders voor me. Veeg ik in Nederland alleen m’n vizier af met regendruppels, hier doe ik dat met zandkorrels. Kilometers lang komen we niets en niemand tegen, op een enkele verdwaalde truck of lama na. Het land lijkt wel compleet stil te liggen. Wanneer we een klein dorp naderen zie je traditioneel geklede Bolivianen met hun kudde schapen, lama’s of Nederlandse koeien op het land lopen. Daarna komen de honden. Massa’s honden, waarvan er een hoop een sport maken om een motorrijder van zijn fiets af te trekken. Anderen zijn daar te lui voor en blijven aan de kant van de weg voor dood in de zon liggen. De vrouwen lijken er allemaal hetzelfde uit te zien met hun gekleurde rokken en de twee zwarte vlechten op hun rug onder hun bolhoed vandaan. De mannen dragen stoffen pantalons met overhemden en dragen allemaal petten tegen de zon die zo dicht bij de evenaar recht boven je hoofd staat. Wat doen ze hier de hele dag? Hun hele leven? Lars vertelt ons dat ze op zondag naar de markt gaan, om hun vee, wol of vlees met elkaar ruilen. Hun eten is eenzijdig, maar in mijn westerse ogen is hun hele leven dat. De dorpjes die we binnen rijden zijn vaak niet meer dan een verzameling huizen van klei of losliggende bakstenen. Veel huizen zijn niet af. Sommige zijn gepleisterd en ooit in een felle pastelkleur geverfd, maar de zon en het stof maken alle kleuren dof. Zodra de motoren één voor één het dorp binnen ronken, komen ze voorzichtig uit hun huizen. Ze zijn schuw, en willen liever niet op de foto. Ik weet niet of dat is vanwege bijgeloof of omdat ze er geld voor willen hebben. Ik vind de vrouwen prachtig, met hun verkreukelde bruine gezichten. De hoogte maakt je huid kurkdroog, dat merken zelfs wij al na een paar weken. Gek toch, dat mijn eigen huid er niet mooi uitziet naarmate ik meer verkreukel…
Om in zo’n dorp onverwacht met vijftien hongerige monden aan te komen, vergt wat creativiteit. Meestal hebben ze sopa; een bouillon met pasta, rijst, aardappels, grote stukken kip en alles wat ze verder nog over hebben. Wanneer je geen soep wilt, krijg je hetzelfde, maar dan zonder bouillon. Het ziet er niet uit, maar het smaakt goed en vult onze magen. We drinken lauwe cola en flessen water. Vaak is er geen elektriciteit aanwezig, maar het komt ook voor dat we zonnepanelen zien. Zelfs bij kleien huisjes in de jungle!
De noodzakelijke gang naar de baño stel ik inmiddels uit tot na het eten, anders heb ik geen eetlust meer. Bolivia is arm, en dat is op de één of andere manier vooral aan het sanitair te zien. Als er al een pot is, kan deze niet doorgetrokken worden, of houdt de stortpijp halverwege op. Toiletpapier is er al helemaal nooit. Om je handen te wassen staat er een ton met water, maar niemand weet hoe lang die er al staat. Mijn desinfecteer gel vindt gretig aftrek. Thuis heb ik onder de douche geoefend met mijn kado gekregen plastuit uit het leger en kon ik plassen zonder te morsen. Maar als ik net als de mannen langs de weg wil plassen, moet mijn motorbroek achter over mijn kont blijven zitten. Wanneer ik dit een keer oefen gaat het een beetje mis en plas ik de rest van de vakantie maar gewoon op m’n hurken achter een stapel stenen. Handig is anders, maar in veel gevallen hygiënischer dan de baños.
Sommigen uit de motorgroep hebben de beesies van Albert Heijn verzameld om het ijs te breken met de kinderen. Flip heeft een paar plastic opblaasbare wereldbol ballen meegenomen. Met pen omcirkelen we waar Nederland ligt, en waar Bolivia. Wanneer ze denken dat niemand meer oplet, gluren zelfs de ouders naar de afstand tussen deze twee landen op de bal. Zouden ze ooit op school gezeten hebben? Zijn er hier overal scholen? Soms zien we een groep kinderen in schooluniformen lopen. In het ene dorp is dat niet meer dan een lang katoenen wit shirt, in een rijker dorp dragen ze bordeaux kleurige vesten. Eén keer ben ik gestopt om mijn zak pennen te geven. In eerste instantie deinsden de tieners achteruit toen ik op ze af kwam rijden. Ik deed mijn helm af (ik ben een vrouw) en vroeg of ze wilden wachten terwijl ik mijn rugzak afdeed. Zodra ze zagen wat er in het zakje zat begonnen ze allemaal te lachen, en de brutaalste liep op me af om de zak pennen aan te nemen. Ze waren zo blij en enthousiast, dat ik me afvraag hoe dat hier gaat op school. Zouden ze niet eens een eigen pen hebben? Op een dag moesten we een uur wachten op een wielerronde. Er was toen een jongetje dat bijna het hele uur naar onze motoren heeft gekeken. Dromerig, aandachtig, maar zonder contact te leggen. Ik vraag me af of een motor ooit tot zijn mogelijkheden zal behoren. Maak in ieder geval je school af jongen…
Hun kleren zijn stoffig, en hun gezichten ook. Ik begin te begrijpen waarom ze geen wit of zwart dragen. Wanneer ik ’s ochtends een wit shirt aantrek, is het ’s middags bruin van het stof. Toch blijf ik me verbazen over hun gebrek aan identiteit. In mijn ogen althans. Hoe is het mogelijk dat een heel land zich hetzelfde kleedt? Met eenzelfde kapsel? Hoe weten ze het eigenlijk van elkaar aangezien er amper verkeer is tussen de dorpen?! Was dat in Nederland ook ooit zo? Terwijl we ons nu van elkaar proberen te onderscheiden met onze kledingstijl, piercings en tattoos.
Ondanks al het stof en de armoe is Bolivia mooi. Het Titicacameer, het stuk jungle van de Amazone, opgravingen van de Inca’s, natuurlijk de immense zoutvlakte en het Andes gebergte, dat dan weer oranje, dan weer geel, roestbruin of paars gekleurd is en waar condors boven de afgrond cirkelen. Het zand waar we overheen rijden heeft dezelfde kleuren, op sommige stukken waan ik me op het rode zand van Australië. Het is geweldig om een land te bezichtigen op de motor . Al je zintuigen ervaren mee, veel meer dan in een auto of bus, en je legt veel meer kilometers af dan lopend of per fiets.
Lars begeleidt een groep Amerikanen door Peru van 4 tot 15 december en heeft gevraagd of ik zin heb om mee te gaan. Er gaat één vrouw mee, dus mijn hotelkamers zijn al door haar betaald, het kost me alleen de motorhuur. Ze beginnen in Pisco (onder Lima) en rijden dan via Cusco, de Machu Picchu, de Colca Canyon (dieper dan de Grand Canyon) terug naar Arequipa. Logistiek niet echt handig, want ik vertrek 20 december vanaf Lima, en Arequipa ligt zowat bij Chili. Maar als ik mag kiezen of ik deze highlights per bus of per motor bezoek… dan weten jullie vast het antwoord wel!
-
29 November 2010 - 10:47
Ellazie:
Mooi beschreven, ravage dame! Goed vervolgplan gemaakt!
Ja, ik ben nu aan het werk en het is hier ijzig koud. En ja. Ik ben best wel jaloers op je...GENIET!! -
29 November 2010 - 10:54
Danielle:
*zucht...*
Heerlijk verhaal weer. Ik werd er helemaal in meegezogen (meer dan in dat verhaal met al die valpartijen :-)). Dankjewel! Ook bedankt voor je lieve krabbel bij mijn www.
Knuffels! -
29 November 2010 - 11:22
Ingmau:
Fantastisch verhaal wederom! Dat wordt wat over een paar maanden, terug in Holanda, zoveel ervaringen, zoveel te vertellen, zoveel te verwerken... Suenos!!!! -
29 November 2010 - 16:50
Theodoor:
Hoi, heeel erg indrukwekkend, ben klein beetje jaroers. mijn respect is groot voor u amazone-vrouw.
Je verslagen zijn erg leuk en boeiend.
groetjes. -
29 November 2010 - 16:59
Ravage:
Theo... dat heb ik zelf ook een beetje hoor als ik al die foto's zie bij de blogjes 'offroad' en 'kilometers vreten en stof happen'. Heb ik dat echt gedaan??!! -
29 November 2010 - 17:11
Johan:
Ik wil terugggggg..... hier alleen maar kou en het is nu gaan sneeuwen.
En ook ik ben best jalours op je.... VEEL PLEZIER !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! -
29 November 2010 - 19:50
Guido:
Hey Dani, je was een geweldige reisgenoot en je verslag geeft een goede indruk van onze vakantie. Groetennn... -
30 November 2010 - 10:43
De Pluggies:
Ontzettend leuk om je belevenissen te lezen. We kijken al weer uit naar de volgende. -
30 November 2010 - 18:08
COOS:
Meesterlijke verslagen. Fascinerend. Ik heb ze wel een paar keer gelezen en heb me steeds ingedacht hoe jij dit beleefde. Het moet Fantastiscfh geweest zijn. Je hebt je ook dapper tussen je mede motorrijders staande gehouden. Heel veel gezien en beleefd. Dit zal te allen tijde in je herinnering blijven. Grandioos om op terug te kijken. Ik heb het in Spanje met veel plezier gelezen. Chapeau!!!!! -
30 November 2010 - 19:42
Herbie:
He hallo te gekke mototante van me alles nog "heel"? Wel blauw zo te horen leuke foto's alleen nog nie genoeg van jou. En je begint ook lekker bruin te worden en zelfs een beetje anders in je doen en laten. Evolueer zo door maar verlies je niet erin. Je bent nog steeds onze Daan en geniet in volle teugen knufkussel Oma, Bea en Herbz. -
01 December 2010 - 09:51
Michel Wagenaar:
Ik ben trots op je, Boelie!!!! -
05 December 2010 - 13:54
Knobie:
Dus volgende keer de bus? hihihihi -
05 December 2010 - 18:51
Marijke Jacobs:
Wij liepen een beetje achter met het lezen van je verhaal. Onze computer had het begeven maar is inmiddels gerepareerd.
Wat ben jij een boeiend vertelster en wat een mooie foto's. Ik kan mij hierdoor helemaal inleven in je reis.
Fantastisch en blijf vooral genieten. Dat zal niet moeilijk zijn! -
06 December 2010 - 16:19
JW....:
Heee Danielle, ik ben gisteren terug gekomen uit Cambodja en heb zoals eerder al gemeld heel veel cafeetjes gezien maar niet 1 internetcafe (lees: wel gezien niet naar binnen gegaan!!!), dus vandaag een beetje mijn mail willen checken maar ik kwam niet verder dan je reisverslagen, erg boeiend of beter gezegd boelend...Leuke foto's. Ga je nu vanuit dit kutkikkerlandje volgen maar de kans is groot dat ik voordat jij terug bent ik weer in Cambodja zit. Liefs JW. -
06 December 2010 - 17:16
Martin:
Ongelofelijk wat een prachtig avontuur en zo boeiend beschreven. Je moet toch wel ballen hebben om zo'n avontuur aan te gaan. Wat een respect dwing je hier mee af. Ik ben dan ook poepie trots dat ik zo'n knotsgekke nicht heb.
In 1 woord keigaaf.
Wacht met smart op je volgende verslag.
groetjes vanuit het saaie nederland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
